29 Δεκεμβρίου 2014: Ο Σαμαράς ανακοινώνει πρόωρες εκλογές στις 25 Ιανουαρίου. Η αδυναμία της βουλής να εκλέξει πρόεδρο της δημοκρατίας για πολλοστή φορά μέσα σε λίγες ημέρες, δεν είναι το μόνο που έχει προηγηθεί. Έχουν προηγηθεί τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τα πολυνομοσχέδια. Έχουν προηγηθεί οι δανειακές συμβάσεις, το κούρεμα των αποθεματικών ασφαλιστικών ταμείων και άλλων δημόσιων οργανισμών με την αντίστοιχη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Έχει προηγηθεί η εφαρμογή μέτρων χωρίς να εγκρίνονται καν από το κοινοβούλιο, χωρίς να εμφανίζονται καν στο πολιτικό προσκήνιο ως διακύβευμα (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου). Έχει προηγηθεί η όξυνση της κατασταλτικής και ιδεολογικής επίθεσης του κράτους και των μηχανισμών του.

Έχει προηγηθεί η επιβολή ενός «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» στο όνομα της “διάσωσης της πατρίδας από την οικονομική κατάρρευση” και συνακόλουθα η μόνιμη εγκατάστασή του στη ζωή μας. Η κοινωνική βάση των «από κάτω» διευρύνεται, οι ανισότητες αυξάνονται γεωμετρικά, ενώ περισσότερος πλούτος συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναλαμβάνουν ξεδιάντροπα το ρόλο των εκπρόσωπων τύπου της κυριαρχίας, διαχέοντας στο κοινωνικό σώμα άλλοτε ενοχές, άλλοτε ψευτοδιλήμματα, άλλοτε ψευτοελπίδες και άλλοτε φόβο. Η περίφημη διάκριση των εξουσιών γίνεται ολοένα και πιο δυσδιάκριτη, με τη δικαστική και τη νομοθετική εξουσία να ευθυγραμμίζονται με τις προσταγές της ακροδεξιάς κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που η αστυνομία ανάγεται στον κύριο ρυθμιστή όλων των κρατικών υποθέσεων. Πιο δυνατά από ποτέ η βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου κραυγάζει.

Ο «συναγερμός» της έκτακτης ανάγκης δεν πρόκειται να σταματήσει. Η ανάπτυξη και η ευημερία που “περιμένουν καρτερικά στο τέλος της ομαλής εξόδου από την κρίση” είναι ένας μύθος και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι ψεύτης. Στόχος της εγχώριας και υπερεθνικής κυριαρχίας δεν είναι η προσωρινή διαχείριση μιας κρίσης, στο όνομα της οποίας επιτρέπονται ενδεχόμενες «δημοκρατικές εκτροπές», αλλά η ανοικοδόμηση νέων κοινωνικών και ταξικών συσχετισμών πάνω σε θεμέλια πιο ολοκληρωτικά και πιο αποδοτικά για την ίδια. Στόχος είναι η δημιουργία ενός οικοδομήματος συνθηκών και σχέσεων που επιτρέπει μόνο μια πολύ συγκεκριμένη υπόσταση υπηκόου• όσα κοινωνικά κομμάτια αντιστέκονται ή φορώντας τη στάμπα του «προβληματικού» κριθούν περισσευούμενα θα περιοριστούν, θα φιμωθούν, θα εξοντωθούν, μέχρι την εξαφάνισή τους.

Πλέον οι υποτελείς δεν θα πειθαρχούν επειδή έτσι θα εξασφαλίζουν καταναλωτική ικανότητα, αλλά επειδή απλούστατα έτσι προστάζουν οι κυβερνήσεις τους, οι αστυνομίες, τα δικαστήρια και οι στρατοί. Η νέα κρατική και καπιταλιστική λειτουργία θα βρίθει από πρακτικές απροκάλυπτου φασισμού, χρησιμοποιώντας όμως το άλλοθι και τις διαδικασίες της δημοκρατίας. Ακριβώς αυτό το ρόλο έρχεται να παίξει η «επιτομή των δημοκρατικών διαδικασιών», η εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου. Όπως και σε κάθε άλλη εκλογική αναμέτρηση, μια εκλογική μάζα που επί της ουσίας στερείται δικαιωμάτων καλείται να εξασκήσει το μοναδικό της δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά και λήψης αποφάσεων, διαλέγοντας διαχειριστή της ζωής της.

Μια εκλογική μάζα που υποτίθεται πως “το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να κοιτάξει τον εαυτό της, άντε και τους πολύ κοντινούς της γιατί δύσκολα τα πράγματα”. Μια εκλογική μάζα που ζει διαρκώς στον εκβιασμό της φτώχειας, της ανεργίας, της ανέχειας, στην αγωνία της φυλάκισης αν επιλέξει να συγκρουστεί με τους καταπιεστές της, στο φόβο του τραυματισμού (ή ακόμα και θανάτου) αν επιλέξει να σηκώσει ανάστημα στα φασιστικά τάγματα εφόδου. Που συνεχώς στριμώχνεται σε δίπολα που άλλοι θέτουν για αυτή και εναποθέτει τις ελπίδες της σε όσους υπόσχονται πως τα πράγματα θα γίνουν «πιο ανθρώπινα» ή που δήθεν κάνουν σκληρές διαπραγματεύσεις στην Ευρώπη για το δικό της συμφέρον. Μιας εκλογικής μάζας που σε λίγες μέρες θα νομιμοποιήσει –πρώτα από όλα στη συνείδησή της- την ψευδαίσθηση της «νωπής λαϊκής εντολής» μόλις η εκλογική φιέστα τελειώσει.

Εκτός και αν αποποιηθεί το χαρακτηρισμό της. Εκτός και αν πάψει να αποτελεί και εκλογική και μάζα. Αν η εποχή μας θέλει εξατομικευμένες μονάδες μέσα στη δίνη των εξελίξεων, μέσα στα αδιέξοδα της δυσκολίας στην επιβίωση και στην ανθρώπινη επικοινωνία… εμείς να κάνουμε το αντίθετο. Αν κράτος και αφεντικά μάς θέλουν πρόθυμους υποστηρικτές της ανάθεσης της ζωής μας σε άλλους, αν μας θέλουν υπάκουους παρατηρητές την ώρα που διατείνονται πως επιλύουν τα δικά μας προβλήματα… εμείς να κάνουμε το αντίθετο. Αν η κυριαρχία προστάζει ησυχία και απάθεια εμείς να υψώσουμε τη φωνή μας.

Εμείς οι ίδιοι ξέρουμε ποιες είναι και πώς θα εξυπηρετηθούν καλύτερα οι ανάγκες μας. Να μπούμε μέσα στα σπίτια που ρημάζουν άδεια, τη στιγμή που οι άστεγοι πληθαίνουν κάθε μέρα. Να σαμποτάρουμε τα «αναπτυξιακά σχέδια» τοπικής και κεντρικής εξουσίας που ξεπουλάνε τη δημόσια γη. Να μην πληρώσουμε τα υπέρογκα αυξημένα εισιτήρια στα λεωφορεία, στα διόδια, στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση. Να μην αφήσουμε κανέναν να κόψει το ρεύμα του γείτονά μας, γιατί έτσι και το δικό μας σπίτι θα σωθεί από τη διακοπή. Να θέσουμε σε λειτουργία τις δημόσιες βρύσες, αποτρέποντας την ιδιωτικοποίηση κοινωνικών αγαθών. Ενεργοποιώντας τη συλλογικοποίηση και τη δημιουργικότητά μας να βρούμε νέους τρόπους και νέες δυνατότητες σύγκρουσης με κράτος, αφεντικά και φασίστες. Μπροστά στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό εμείς να ορθώσουμε τις συλλογικές αντιστάσεις μας σε όλο το φάσμα της βίαιης και ακριβής καθημερινότητάς μας.

Καμιά συμμετοχή στις εκλογές. Ο αγώνας ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση δεν κερδίζεται με καμιά ψήφο. Καμιά αλλαγή προς το καλύτερο δεν πρόκειται να ρυθμιστεί εντός θεσμικού πλαισίου, όσο ωφέλιμη και αν εμφανιστεί βραχυπρόθεσμα. Καμιά διευθέτηση εντός δημοκρατικού πεδίου δεν πρόκειται να βελτιώσει τη ζωή μας όσο κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις συνεχίζουν να υφίστανται, πόσο μάλλον σήμερα που ο κοινωνικός-ταξικός πόλεμος μαίνεται τόσο οξυμένα. Ακόμα και οι καλύτερες των προθέσεων (αν υποθέσουμε πως υπάρχουν) δεν θα καταφέρουν παρά να αφομοιωθούν από ένα σύστημα τόσο δεσμευτικά συνδεδεμένο με ευρωπαϊκά και παγκόσμια συμφέροντα και κέντρα εξουσίας.

Εκλογική απεργία, όχι ως μια στατική θέση αδιαφορίας προς τα πολιτικά τεκταινόμενα, αλλά ως συνειδητή αποκήρυξη της εξουσίας και ενεργητική θέση αγώνα για την καταστροφή της απάτης του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Απέναντι σε έναν τόσο εχθρικό κόσμο να προτάξουμε την αντίσταση, απέναντι σε έναν πολιτισμό που εμπορευματοποιεί τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις να προτάξουμε την αλληλεγγύη. Απέναντι στον κυρίαρχο ορισμό της πολιτικής ως διαχείριση της εξουσίας να χτίσουμε σχέσεις ελευθερίας. Να αποδομήσουμε στην πράξη την κυρίαρχη προπαγάνδα, να καταργήσουμε τους επίπλαστους διαχωρισμούς μεταξύ των καταπιεσμένων, να ενισχύσουμε τα απελευθερωτικά εγχειρήματα και τις ακηδεμόνευτες κοινωνικές αντιστάσεις. Μέχρι την ολική καταστροφή κράτους, κεφαλαίου και κάθε εξουσίας.