Η αλήθεια είναι ότι το “όχι” του δημοψηφίσματος ήταν πολυσυλλεκτικό και είχε διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές. Για άλλους ήταν μια συναισθηματική έκφραση απέχθειας προς τους διεθνείς και εγχώριους τοκογλύφους. Για άλλους ήταν μια έκφραση αποστροφής προς τα ΜΜΕ, των οποίων η απροκάλυπτη προσπάθεια για κοινωνική χειραγώγηση άγγιξε για άλλη μια φορά χυδαία επίπεδα. Για άλλους ήταν όχι στη λιτότητα, την ανεργία και τη φτώχεια, για άλλους όχι στο ευρώ, για άλλους όχι στην ευρωπαϊκή ένωση και για άλλους όχι σε ολόκληρο το οικοδόμημα του καπιταλισμού. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν ήταν “ναι” σε τίποτε από αυτά. Από την άλλη, το στρατόπεδο του “ναι” είναι ένα πολύ συγκεκριμένο ταξικά και συνειδησιακά κομμάτι της κοινωνίας και συμπεριλαμβάνει από μεγαλοαστούς της Εκάλης μέχρι τρομοκρατημένους από το ενδεχόμενο της έλλειψης πρώτων ειδών νοικοκυραίους και δουλοπρεπές λούμπεν προλεταριάτο. Τα δύο αυτά κοινωνικά στρατόπεδα δεν συναντιούνται πουθενά, παρά μόνο κάτω από την τρύπια ομπρέλα της εθνικής ενότητας.

 

   Την επομένη κιόλας του δημοψηφίσματος η κυβέρνηση προέταξε την εθνική ομοψυχία και αμέσως συναντήθηκε και “τα βρήκε” με τον πολιτικό βούρκο της χώρας, τους αρχηγούς της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, και του Ποταμιού. Μέσα σε λίγες ώρες το “όχι” έγινε αυθαίρετα “ναι” και η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους δανειστές τους όρους του επόμενου –αριστερού αυτή τη φορά– μνημονίου. Το θράσος τους είναι απύθμενο: όποια ερμηνεία και αν δώσει κανείς στο “όχι” του δημοψηφίσματος, η πλειοψηφία της κοινωνίας έχει ρητά απαγορεύσει στην κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με τους ίδιους ή χειρότερους όρους και αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτηση από κανέναν. Τα δημοψηφίσματα στην αστική δημοκρατία είναι νομικώς δεσμευτικά για τις κυβερνήσεις.

Μπροστά σε αυτήν την ολοφάνερη απάτη της αριστεροακροδεξιάς κυβέρνησης, εμείς οι από τα κάτω έχουμε μόνο μια επιλογή: το δρόμο. Εκεί που πάντα διαμορφώνονται οι όροι της κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης. Οι κάλπες βγάζουν πάντα το αποτέλεσμα που έχει προαποφασίσει η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι. Στο δρόμο όμως οι συσχετισμοί είναι διαφορετικοί. Όσο αυτοί επικαλούνται την ευρωπαϊκή ένωση και τους θεσμούς “της δημοκρατίας, των αξιών και της αλληλεγγύης”, εμείς θα τους αναγνωρίζουμε ως αυτό που πραγματικά είναι: διακρατικοί μηχανισμοί που σταθεροποιούν και ελέγχουν την εκμετάλλευση και τις κοινωνικές-ταξικές-εξουσιαστικές συγκρούσεις, που διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό και καταστέλλουν οτιδήποτε ριζοσπαστικό αντιστέκεται στο εσωτερικό, που επενδύουν στη δυστυχία ολόκληρων πληθυσμών με τους πιο επικερδείς όρους και μετατρέπουν τον εξανδραποδισμό σε ποσοστά, προγράμματα και συμφωνίες.

Όσο αυτοί οι μηχανισμοί (ντόπιοι και υπερεθνικοί) καταπατούν την εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση, εμείς θα κάνουμε αυτό που γνωρίζουμε πολύ καλά: θα συγκρουόμαστε για να εμποδίσουμε την ψήφιση και εφαρμογή των μνημονίων στην πράξη. Όσο αυτοί φέρνουν “συμφωνίες” που συνεχίζουν την ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, την κλιμάκωση της καταστολής, τη διάλυση της ζωής μας, τότε θα πρέπει να βρίσκουν τρόπους να τις περάσουν από πάνω μας. Έχουμε πλέον ελάχιστα να χάσουμε. Οι συνθήκες είναι παραπάνω από ώριμες για μια επαναστατική ανατροπή. Το δίλημμα για εμάς δεν μπορεί και δεν μπορούσε ποτέ να συμπυκνώνεται στο επίπλαστο δίπολο ευρώ ή δραχμή αλλά λιτότητα ή ευημερία, βαρβαρότητα ή αλληλεγγύη, εκμετάλλευση ή δικαιοσύνη, καπιταλισμός ή κοινωνική επανάσταση. Η δική μας θέση ήταν είναι και θα είναι εκεί που η κοινωνική μας τάξη ορίζει: στις κολλεκτίβες, στις αυτοοργανωμένες δομές, σε ένα κόσμο που δεν θα λειτουργεί με βάση το κέρδος αλλά με βάση την ισότητα, την ελευθερία, την κοινοκτημοσύνη.

ΠΟΡΕΙΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 15/7, ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ, 8 μμ