O στρατός θα χάσει κι εμάς – Μαζική δημόσια δήλωση αρνησης στράτευσης.

Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.
Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.
Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).
Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.

Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.

Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;

Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.
Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.
Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.

Μάιος 2010
Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,
Παναγιώτης Σιαβελής
Άγγελος Νικολόπουλος
Μόρις Ζαφειριάδης
Δημήτρης Σωτηρίου
Μενέλαος Εξίογλου
Ευάγγελος Ζώης
Σταύρος Κεφάλας

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ.

Με απόφαση της αστικής δημοκρατίας, μέσω του μηχανισμού της δικαιοσύνης, η αναρχική Στέλλα Αντωνίου βρίσκεται προφυλακισμένη από τις 4/12/2010 στην γυναικεία πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, με ένα σαθρό κατηγορητήριο . Οι κατηγορίες που τη βαραίνουν είναι ότι στο σπίτι του συντρόφου της, Κώστα Σακκά βρέθηκαν τα αποτυπώματα της. Στοιχεία από ότι φαίνεται ικανά ώστε να κατηγορηθούν για συμμετοχή σε ‘’άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση’’ με άγνωστη επίσης δράση. Ενδείξεις –που αν και  δεν επαρκούν ώστε να στοιχειοθετήσουν οι διωκτικές αρχές κατηγορία – αντικρούστηκαν αμέσως από τη Στέλλα Αντωνίου.

Αναλυτικότερα, στο σπίτι που βρέθηκαν τα δαχτυλικά της αποτυπώματα, βρέθηκαν επίσης αλεξίσφαιρα γιλέκα και χειροβομβίδες .Ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ,η κατηγορία που θα μπορούσε να απαγγελθεί θα ήταν αυτή της οπλοκατοχής , στην προκειμένη περίπτωση, απλά και μόνο λόγω της πολιτικής της ταυτότητας της Στέλλας Αντωνίου, μετατρέπεται αυτόματα σε συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται καθώς η Αντωνίου παραμένει προφυλακισμένη με κυριότερο στοιχείο τη μαρτυρία μιας γυναίκας αστυνομικού του Α.Τ. Καλλιθέας. Η αστυνομικός ισχυρίζεται ότι η Αντωνίου αποπειράθηκε να αφαιρέσει οπλισμό από το οπλοστάσιο του τμήματος (!).

Είναι γνωστό ότι οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές είναι απάνθρωπες. Στην περίπτωση της Αντωνίου, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη, διότι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας με τα μάτια της, το οποίο είναι επιβεβαιωμένο από τρία νοσοκομεία. Η κατάστασή της επιδεινώνεται σταδιακά, γεγονός που οξύνθηκε με μεγάλου μέρους της οροφής του κελιού της, το οποίο την καταπλάκωσε (5 Γενάρη του 2012). Η πτώση τμήματος της οροφής  είχε ως αποτέλεσμα την πρόκληση κάκωσης μυών στον αυχένα καθώς και δύο εσωτερικές αιμορραγίες στο οπτικό νεύρο του δεξιού ματιού.

Ύστερα από δική της επιμονή, η Αντωνίου μεταφέρθηκε υπό άθλιες συνθήκες στο νοσοκομείο, όπου οι συνθήκες φυλάκισης συνεχίστηκαν και στη μεταφορά. Τελικά, η Αντωνίου εξαναγκάστηκε να μεταφερθεί  μέσα σε ένα μικροσκοπικό κλουβί. Εκτός από την καταρράκωση  της  αξιοπρέπειας της , το γεγονός επιδείνωσε την ήδη κρίσιμη κατάσταση της υγεία της. Τουλάχιστον, στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, ενώ τις προηγούμενες φορές που το είχε ζητήσει, λόγω του χρόνιου οφθαλμολογικού προβλήματος που αντιμετωπίζει, δεν της επιτρεπόταν, εξαιτίας του εξ’ ορισμού σαδιστικού «σωφρονιστικού» συστήματος.

Την ακριβώς προηγούμενη μέρα από την πτώση της οροφής είχε καταθέσει αίτηση αποφυλάκισης –  και για λόγους υγείας -, η οποία και απορρίφθηκε. Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό της εκδικητικής μανίας κράτους και ανθρωποφυλάκων και των συνθηκών κολαστηρίου που επικρατούν στις φυλακές. Και αν αναλογιστούμε και τις εξετάσεις που επιβάλλονται σε όλες τις κρατούμενες (κολπική εξέταση) κατά την προφυλάκισή τους – όπως και στην Αντωνίου- αντιλαμβανόμαστε περισσότερο το απάνθρωπο σύστημα των φυλακών.

Στο καπιταλιστικό σύστημα και στην  περίοδο της οικονομικής του κρίσης, οι αντιφάσεις της ταξικης δικαιοσύνης γίνονται εμφανέστερες από ποτέ. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι οι φυλακές υπάρχουν για να εκφοβίζουν, προκειμένου να διατηρείται η επίπλαστη κοινωνική ειρήνη και να τιμωρείται κάθε στάση ανυπακοής. Ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων αυτή τη στιγμή ξεπερνά τους 30, ενώ την ιδια στιγμή πλήθος δικαστών, πολιτικών, μπάτσων, επιχειρηματιών, παπάδων και χουντικών παραμένουν ελεύθεροι, επειδή είναι ταξικοί σύμμαχοι του κράτους.

ΤΡΙΤΗ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΝΕΑ ΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

Κατάληψη Δράκα

Αναρχική Ομάδα Cumulonimbus

ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Ροβεσπιέρος)

Το πρωί της Τρίτης 10 Ιανουαρίου 2012, πραγματοποιήθηκε κατάληψη του ραδιοφωνικού σταθμού Flash από τη συνέλευση αλληλεγγύης για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα. Η κατάληψη είχε ως στόχο τόσο την έκφραση της συμπαράστασης στα μέλη της οργάνωσης αλλά και σε συντρόφους που κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση, όσο και τη δημοσιοποίηση του λόγου που αρθρώνεται από την ίδια την οργάνωση στο δικαστήριο μέσα από την ανάγνωση ηχογραφημένων αποσπασμάτων. Η υπόθεση εκδικάζεται αυτό τον καιρό (από τις 5 Οκτώβρη 2011) στα ειδικά δικαστήρια Κορυδαλλού μέσα σε καθεστώς πολιτικά επιβεβλημένης σιωπής. Οι αλληλέγγυοι/ες αποφάσισαν να διαρρήξουν αυτή τη σιωπή και την πολιτική εντολή για φίμωση της δίκης και του πολιτικού λόγου των κατηγορουμένων στην υπόθεση του ΕΑ.

Κατά τη διάρκεια αναμετάδοσης του ηχητικού μηνύματος με αυτεπάγγελτη εντολή του εισαγγελέα έγινε επέμβαση των ΜΑΤ και παρόλο που η διοίκηση του σταθμού δεν επιθυμούσε καμία δίωξη, επακολούθησαν συλλήψεις, με την κατηγορία του εγκωμιασμού τρομοκρατικής πράξης και προτροπής σε πράξεις βίας.

Η επίθεση αυτή στους καταληψίες του σταθμού είναι μια καθαρά φρονηματικού τύπου πολιτική δίωξη και ανοίγει το δρόμο για ευρείες κατασταλτικές επιχειρήσειςσε βάρος οποιουδήποτε τολμήσει να εκφραστεί ενάντια στην διαρκώς εντεινόμενη κοινωνική-οικονομική-πολιτική εξαθλίωση, είτε διαδικτυακά είτε έντυπα. Στόχος κράτους και αφεντικών είναι αφενός να διατηρήσουν το τείχος σιωπής γύρω από τις πολιτικές δίκες και τους πολιτικούς κρατούμενους (που αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τους 40 στις ελληνικές φυλακές), κι αφετέρου να επανακαθορίσουν τον εσωτερικό εχθρό ο οποίος θα εντοπίζεται στις πράξεις κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου. Είτε αυτές αφορούν το μοίρασμα ενός κειμένου σαν αυτό που κρατάς, είτε μία αφισοκόλληση, είτε οποιαδήποτε άλλη έκφραση θεωρήσουν επικίνδυνη η απλά δυσάρεστη.

Η απροκάλυπτη απόπειρα ποινικοποίησης της αλληλεγγύης ξεθάφτηκε από το χρονοντούλαπο του ποινικού οπλοστασίου του κράτους με τη λογική του ποινικού ιδιωνύμου. Στα πλαίσια της θωράκισης του τρομο-κράτους έχουν ενεργοποιηθεί τα πιο άγρια μέσα πάταξης , π.χ. – υπέρογκες εγγυήσεις με σκοπό την οικονομική εξόντωση, ενοχοποίηση φιλικών/ συντροφικών σχέσεων, τρομοκράτηση εργοδοτών από τους μπάτσους προκειμένουνα οδηγήσουν αγωνιζόμενους ανθρώπους στην ανέχεια, και οι μετεμφυλιακού τύπου διώξεις δεν έχουν τέλος.

Ως “τρομοκρατική” οργάνωση ορίζεται πλέον και αυτή που συγκροτείται για να διαπράξει πλημμελήματαπου συναντώνται σε κάθε απεργία (π.χ. παρακώλυση συγκοινωνιών, διακεκριμένη φθορά κ.ά.). Έτσι, οι συλληφθέντεςκάθε πορείας, στους οποίους κατά κανόνα αποδίδονται τέτοια αδικήματα, μπορούν κάλλιστα να δικαστούν ως “τρομοκράτες”. Απλώς, τους επιφυλάσσεται μικρότερη ποινή σε σχέση με όσουςκατηγορούνται γιακακουργήματα, αλλά η λειτουργία ενός τέτοιου μηχανισμού δεν βασίζεται στις νομικές διαφορές αλλά στον εκφοβισμό και την προληπτική καταστολή, ξεκινώντας από την σκέψη.

Στεκόμαστε δίπλα σε όλα τα κοινωνικά κομμάτια που αντιστέκονται με οποιοδήποτε τρόπο στην επέλαση της βαρβαρότητας. Δε θα σταματήσουμε μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 20 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ

CUMULONIMBUS

Σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν κι αυτοί που δεν απογοητεύονται από τους ανθρώπους και επιμένουν να αγωνίζονται με τον όποιο τρόπο τους υπαγορεύει η ταξική/κοινωνική συνείδηση, για αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ελευθερία. Αυτοί οφείλουν να συλλογικοποιούν τη δράση τους, να οργανώνονται, να διαχέουν τις επαναστατικές ιδέες. Η παραίτηση και η απογοήτευση είναι συναισθήματα που οδηγούν στην ιδιώτευση, και η ιδιώτευση δεν ταιριάζει σε αγωνιστές. Και δεν είναι λίγοι όσοι έχουν μπει να πολεμήσουν σε αυτόν τον πόλεμο που μοιάζει εκ των προτέρων χαμένος. Αλλά δεν είναι.

Γιατί αυτοί που πιστεύουν στο καινούριο, δεν θεωρούν αυταπάτη την κατάρρευση του παλιού, τη θεωρούν μοναδική λογική λύση από τα αδιέξοδα του υπάρχοντος και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινούνται. Θεωρούν υποχρέωσή τους να επιτεθούν σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε επιβάλλεται από τα πάνω, εξουσιάζει, λειτουργεί στην ουσία του ενάντια στην ελευθερία. Το μέτωπο του κοινωνικού πολέμου είναι ανοιχτό, και αυτοί που καταδικάζουν την κοινωνία σε φτώχεια, εξαθλίωση, ύπνωση, υποταγή, έχει έρθει η ώρα να πάρουν την απάντηση που τους αρμόζει.

Δρούμε με βάση τη λογική και το ταξικό μας συμφέρον, και γι’ αυτό αφήνουμε πίσω τους ανθρωπιστικούς – ρεφορμιστικούς συναισθηματισμούς, καθώς βασικό χαρακτηριστικό του πολιτικού όντος είναι ότι λειτουργεί με βάση πρωτίστως τη λογική. Ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, ενάντια σε οποιονδήποτε συμβιβασμό και αλλοτρίωση επιβάλλει το υπάρχον, ενάντια στον οπορτουνισμό που δεν εξετάζει τους όρους και τηνmπολιτική συνέπεια λόγων και πράξεων προκειμένου να αποκομίσει τα όποια οφέλη.

Η έννοια της βίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το υποκείμενο που την ασκεί. Όσοι καταδικάζουν τη βία “από όπου κι αν προέρχεται”, αλλά δε θέλουν να δουν τη βία που ασκεί το ίδιο το σύστημα πάνω στο κοινωνικό σώμα και τα εξεγερμένα του κομμάτια, δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της αντιβίας. Είναι διαφορετική η βία του εργοδότη από του εργαζόμενου, του αφέντη από του σκλάβου, αυτού που καταστέλλει από αυτού που διεκδικεί τη ζωή του.

Ο δίκαιος κόσμος δεν έχει να κάνει με την αστική έννοια της καθεστωτικής δικαιοσύνης, αλλά με την έννοια του επαναστατικά δίκαιου και ηθικού. Ταξικά δίκαιο είναι να αντιμετωπίζει την κοινωνική αντιβία που του αξίζει, όποιος εκβιάζει τη ζωή και την περιορίζει, όποιος εξαναγκάζει σε μισθωτή σκλαβιά, όποιος καρπώνεται την εργατική υπεραξία και τον κοινωνικό πλούτο, όποιος ξεπουλάει εργατικούς αγώνες, όποιος

καταστέλλει, όποιος καταδικάζει μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων, όποιος προσβάλει, στοχοποιεί και αποχαυνώνει μέσα από τα διαπλεκόμενα μέσα μαζικής εξαπάτησης.

Εχθρευόμαστε την ιδιώτευση και τον ατομισμό, όσους εθελοτυφλούν για το ρόλο τους σε αυτό το σάπιο σύστημα, όσους έχουν απολέσει τη θέληση για ζωή και αρκούνται στο κυνήγι της επιβίωσης. Όσους δεν ποθούν την ελευθερία, αλλά την έχουν προ πολλού δώσει αντιπαροχή για το ελληνικό καπιταλιστικό όνειρο, το οποίο δεν διαφέρει πολύ από το αμερικάνικο και που επιτέλους κατέρρευσε.

Οι επιλογές μας, η προσωπική και πολιτική ευθύνη του καθενός είναι δεδομένη. Η συνείδησή μας είναι αυτή που μας καθορίζει και μας χαρακτηρίζει, και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Έτσι, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε έννοιες όπως δικαιοσύνη, εργασία, ηθική, δημοκρατία, αγώνας, επανάσταση, αναρχία, έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το “στρατόπεδο” ιδεών που έχουμε επιλέξει. Η συνέπεια στα μέσα που επιλέγει κανείς σύμφωνα με τη θεωρία και τον τρόπο ζωής που προσπαθεί να υπερασπιστεί και να προτάξει, ο καθημερινός πόλεμος για την κατάργηση των αντιφάσεών του και της απεμπόλησης κάθε κατάλοιπου που ενδεχομένως κουβαλάει, ορίζει την αξιοπρέπεια, τον αγώνα, το δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση.

Η πλευρά στην οποία εμείς στεκόμαστε είναι ενάντια σε οποιαδήποτε έκφανση της εξουσίας. Εντοπίζει την έννοια της συντροφικότητας να είναι άρρηκτα δεμένη με την αλληλεγγύη, όχι απλά ως λέξη ή αμυντική στάση απέναντι στην επίθεση της εξουσίας, αλλά ως επιθετική πρόταση για τη δημιουργία μιας άλλης πραγματικότητας, στην οποία δεν θα υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεζόμενοι.

Έχουμε διαλέξει τη μεριά των ανυπότακτων, των εξεγερμένων, των διεκδικητών της ελευθερίας.

Για τη δημιουργία μίας κοινωνίας που δε θα υπάρχει καμία εξουσία.

Για μία κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας.