ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
Ο Σαμαράς ήρθε στην εξουσία με υπόσχεση να “ανακαταλάβει τις πόλεις από τους λαθρομετανάστες”. Να μην αφήσει τα πακιστανάκια να γεμίζουν τους παιδικούς σταθμούς των Άριων ελληνόπουλων. Κατασκευάστηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, που τα γέμισε ο Δένδιας με πογκρόμ σε όλη την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή έστελνε τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ στις καταλήψεις, οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάστηκαν στον αποβλακωμένο τηλεθεατή ως γιάφκες. Παράλληλα τσάκισαν στο ξύλο και έπνιξαν στα χημικά οποιαδήποτε πορεία πραγματοποιήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια. Οι μετανάστες, οι απεργοί, οι αριστεροί, οι αναρχικοί ήταν οι εχθροί, την ίδια ώρα που οι ΜΑΤατζήδες, οι Δέλτα και οι Δίας ψήφιζαν με συντριπτικά ποσοστά χρυσή αυγή. Στελέχη της κυβέρνησης έκαναν τα γλυκά μάτια στη Χρυσή Αυγή, ο Πολύδωρας έλεγε ότι “χρειάζεται συνεννόηση με τη Χρυσή Αυγή στο πλαίσιο σύμπηξης ενός εθνικού μετώπου άμυνας υπέρ της πατρίδας”, η χρυσή αυγή ήταν “αδερφό κόμμα”, “υπολογίσιμη πολιτική δύναμη”, ενώ ταυτόχρονα για τα κυρίαρχα μίντια οι χρυσαυγίτες ήταν νέοι που βοηθούσαν γριούλες και μοίραζαν τρόφιμα, “ακτιβιστές της δημόσιας τάξης” και η Χρυσή Αυγή νόμιμο πολιτικό κόμμα που αν γίνει λίγο πιο “σοβαρό” θα μπορούσε και να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας. Χαρακτηριστικότατο το παράδειγμα της εφημερίδας “Πρώτο Θέμα” του εφοπλιστή Πάλλη και του “κομιστή” Θέμου Αναστασιάδη, που με ιδιαίτερο ζήλο έχτιζε μέρα με τη μέρα το λαϊφστάιλ προφίλ της χρυσής αυγής και των στελεχών της.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι τα ξημερώματα της 18.9.2013. Η μεταστροφή του δημόσιου λόγου, όπως αυτός εκφράζεται μέσα από τα ΜΜΕ, ήταν πλήρης και εντυπωσιακή: μέσα σε μία κυριολεκτικά ημέρα, η χρυσή αυγή έγινε αυτό που πάντα ήταν αλλά κανείς δεν ήθελε να δει: μία νεοναζιστική οργάνωση, με τάγματα δολοφόνων, με προσβάσεις σε αστυνομία, στρατό και δικαστικό μηχανισμό, με υλική υποστήριξη από μεγάλους χρηματοδότες και μέσα από την εκκλησία, με αυστηρή ιεραρχία και δικούς της εκπαιδευτές πολέμου. Τις επόμενες ημέρες παρέλασαν από τις οθόνες μας τόσες σβάστικες, ναζιστικοί χαιρετισμοί και στρατιωτικοί βηματισμοί, σιδερογροθιές και πτυσσόμενα γκλοπ, όσα δεν είχαμε δει την τελευταία δεκαετία.
Ο μέχρι τότε υπουργός προστασίας του χρυσαυγίτη, Νίκος Δένδιας, ανέσυρε και έστειλε στον εισαγγελέα του αρείου πάγου 32 υποθέσεις στις οποίες εμπλέκεται η χρυσή αυγή, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί γιατί τόσο καιρό τις κρατούσε στο συρτάρι. Εμφανίστηκαν ηχογραφημένες συνομιλίες, μυστικοί μάρτυρες και ανακριτικό υλικό που συγκεντρώθηκε στο πόδι, μέσα σε ελάχιστες ημέρες. Τα πλάνα με τους πάνοπλους ΕΚΑΜίτες και τα τζιπάκια της αντιτρομοκρατικής κυριάρχησαν πλήρως, έτσι όπως πάντα η εικόνα κυριαρχεί πάνω στην πληροφορία και το θέαμα πάνω στην ουσία, ώστε να αποφεύγονται οι περιττές ερωτήσεις.
Τι έπαθε ξαφνικά η κυβέρνηση; Γιατί επιτέθηκε έτσι στο μέχρι πρότινος “νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα” και ισότιμο συνομιλητή της; Γιατί ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε με αυτόν τον τρόπο ενάντια στη χρυσή αυγή;
Να μην έχουμε αυταπάτες. Η χρυσή αυγή είναι στο ίδιο στρατόπεδο με την κυβέρνηση, το παρακράτος είναι σάρκα από τη σάρκα του κράτους. Κοινός τους εχθρός είναι οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι αυτής της κοινωνίας, όποιος απεργεί, όποιος κάνει πορείες, όποιος δεν πληρώνει εισιτήριο, όποιος καταλαμβάνει δημόσιες υπηρεσίες, όποιος αυτοοργανώνει τη ζωή του σε καταλήψεις, όποιος είναι διαφορετικός από τα κυρίαρχα πρότυπα, όπως άτομα με ειδικές ανάγκες και ομοφυλόφιλοι, όποιος εκφράζει την αλληλεγγύη του έξω από τα πλαίσια της ελεημοσύνης, όπως απέδειξε η καταστολή του κοινωνικού ιατρείου Ελληνικού και των Γιατρών του Κόσμου πριν λίγες ημέρες. Κοινός τους εχθρός είναι η ελευθερία και η ταξική συνείδηση. Διαφέρουν ως προς τα μέσα. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον κατασταλτικό μηχανισμό, τα γκλοπ, τα χημικά και τους εισαγγελείς. Η χρυσή αυγή μπράβους, μαχαίρια και σιδερογροθιές, τις οποίες συχνά κρατούν στα χέρια τους κρατικά όργανα εκτός υπηρεσίας. Διαφέρουν ως προς την ορολογία. Για την κυβέρνηση οι μετανάστες είναι “παράνομοι” και “λαθραίοι”, για τη χρυσή αυγή είναι υπάνθρωποι, “κατσαρίδες” και “χιμπατζήδες”. Οι καταλήψεις για την κυβέρνηση είναι “εστίες ανομίας”, για τη χρυσή αυγή είναι “καταφύγια δολοφόνων” και “κομμουνιστικών συμμοριών”. Οι διαδηλωτές για την κυβέρνηση είναι “οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ”, για τη χρυσή αυγή είναι “τεμπέληδες χαραμοφάηδες συνδικαλιστές”. Δεν διαφέρουν όμως ως προς τους σκοπούς, που είναι ο κανιβαλισμός ανάμεσα στα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας, η δημιουργία ανούσιων διαχωρισμών ανάμεσα στον πληθυσμό που υποφέρει, το χτύπημα των κινημάτων και η επιβολή σιγής νεκροταφείου σε μια εξαθλιωμένη κοινωνία που καταρρέει. Απώτερος σκοπός τους είναι ένας και μοναδικός: η διατήρηση του ισχύοντος οικονομικού συστήματος.
Φυσικά και θα ήταν προτιμότερο γι’ αυτούς αν μπορούσαν να συνεργαστούν εκλογικά. Αυτή η ευχή εκφραζόταν δημόσια κατά καιρούς από διάφορους ακροδεξιούς κάφρους της κυβέρνησης και δημοσιογράφους. Η χρυσή αυγή όμως δεν φάνηκε διατεθειμένη να δεχτεί αυτήν την προοπτική. Βλέποντας τα ποσοστά της να ανεβαίνουν, είχε αποφασίσει να διεκδικήσει αυτοδύναμα την εξουσία και ταυτόχρονα έκανε κατάχρηση της ανοχής που έδειχνε μέχρι σήμερα η κυβέρνηση στα εγκλήματά της. Οι μαχαιροβγάλτες που κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, υποκατέστησε το κρατικό μονοπώλιο στη βία. Το ζήτημα διευθετήθηκε με το μόνο τρόπο που γνωρίζουν καλά μεταξύ τους οι ακροδεξιοί: με την καταστολή και τη χρήση του ποινικού δικαίου. Και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους φασίστες ήταν η κατάλληλη ευκαιρία.
Η καταστολή που εξαπολύθηκε ενάντια στη χρυσή αυγή ήταν πολύ συγκεκριμένη, στοχευμένη και φυσικά περιορισμένη και δεν αποσκοπούσε στην εξολόθρευσή της, αλλά αντιθέτως στη δημιουργία μιας εικόνας “αντισυστημικού” κόμματος, που δήθεν βρίσκεται υπό διωγμό: Φυλακίστηκαν μόνο οι φυσικοί αυτουργοί και συμμέτοχοι στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, καθώς και μέρος των ηθικών αυτουργών, που αποτελούν και την κορυφή της ηγεσίας της. Δεν κηρύχθηκε εκτός νόμου η οργάνωση, δεν κατηγορήθηκαν όλοι οι βουλευτές της, ούτε και προφυλακίστηκαν όλοι όσοι κατηγορήθηκαν. Δεν έκλεισαν τα γραφεία της, αντιθέτως η αστυνομία τα προστάτεψε με μανία, ενώ την ίδια στιγμή χτυπήθηκαν ανελέητα οι αντιφασιστικές πορείες που κινήθηκαν εναντίον τους. Με τον τρόπο αυτό η χρυσή αυγή εξακολουθεί να υφίσταται ως “νόμιμο πολιτικό κόμμα”, και απαλλάχθηκε από τον “κακό ναζισμό” (οι υπόλοιπες μορφές φασισμού και ο εθνικισμός εν γένει είναι για την κυβέρνηση μια χαρά). Σκοπός τους είναι, μετά από αυτήν την επιχείρηση “κάθαρσης” από το ναζισμό, η χρυσή αυγή να “σοβαρευτεί” και να μπορέσει κάποια στιγμή να ενώσει τα εκλογικά του ποσοστά σε μια μεγάλη ενωμένη ακροδεξιά και παράλληλα ο ακροδεξιός βούρκος της κυβέρνησης να λανσάρεται ως η εγγυήτρια δύναμη της δημοκρατίας, να ισχυρίζεται ότι πολεμάει το φασισμό, να εμφανίζεται ως θεματοφύλακας της κοινωνικής ειρήνης, αφήνοντας άθικτα τα αίτια της ανόδου του φασισμού. Και πάνω απ’ όλα να προετοιμάζεται για να καταστείλει αυτό που η ίδια παρουσιάζει ως “το άλλο άκρο” της πολιτικής ζωής. Και αυτό δεν είναι άλλο από κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς, αναρχικούς, κομμουνιστές και κάθε άνθρωπο που εναντιώνεται στην κυρίαρχη πολιτική. Ήδη από την επόμενη ημέρα της δολοφονίας του Φύσσα, ο Ν. Δένδιας προανήγγειλε τη διεύρυνση της έννοιας της “εγκληματικής οργάνωσης”, ενός ποινικού όρου που μέχρι σήμερα έχει εφαρμοστεί μόνο στα κεφάλια όσων αντιστέκονται, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα αντιεξουσιαστικά στέκια και καταλήψεις και το μαχητικό κίνημα ενάντια στα χρυσωρυχεία στις Σκουριές Χαλκιδικής. Πριν λίγες ημέρες, ο στενός σύμβουλος του πρωθυπουργού, Φαήλος Κρανιδιώτης, απευθυνόμενος από το διαδίκτυο σε αγωνιστές προειδοποιούσε ότι “έρχεται και η δική σας η σειρά”, ενώ στη συνέχεια ο πρωθυπουργός από τις ΗΠΑ καυχιόταν ότι η χρυσή αυγή μπήκε στη φυλακή και ότι τώρα πρέπει να κατασταλούν και “οι άλλες ακραίες φωνές, που θέλουν την έξοδο της χώρας από την ευρωπαϊκή ένωση και το ευρώ” δείχνοντας έτσι πώς εννοεί τη “διαφύλαξη της δημοκρατίας”.
Αυτό που θα πρέπει να περιμένουμε από εδώ και στο εξής είναι η περαιτέρω όξυνση στην εφαρμογή της θεωρίας των δύο άκρων και φυσικά μια περαιτέρω αυταρχικοποίηση της δημοκρατίας, όπως άλλωστε ήδη συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Οποιαδήποτε μαχητική κινητοποίηση θα συνεχίσει να καταστέλλεται με τη βία, με τη διαφορά ότι θα χαρακτηρίζεται πλέον “ακραία”. Οργανώσεις και κινήματα θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο στόχαστρο του κράτους, με τη διαφορά όμως ότι πλέον το κράτος έχει λυμένα τα χέρια να εφαρμόσει τη νομοθεσία για την εγκληματική οργάνωση, πάνω σε οποιονδήποτε παραβαίνει τους νόμους που το ίδιο έχει θεσπίσει. Με την εφαρμογή μιας καθαρά ακροδεξιάς ατζέντας, που ελάχιστα διαφέρει από αυτήν της χρυσής αυγής, η κυβέρνηση θα εισπράξει και τις όποιες διαρροές ψηφοφόρων της τελευταίας.
Εμείς με τη σειρά μας πρέπει να εντείνουμε τους αγώνες και τη δράση μας και να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στην καταστολή που δεχόμαστε στη ζωή μας, βασισμένη πλέον στο θεωρητικό υπόβαθρο τηs θεωρίαs των δύο άκρων. Να γελοιοποιήσουμε την ανιστόρητη αυτή θεωρία που εξομοιώνει τα ναζιστικά μαχαιρώματα με τους κοινωνικούς αγώνες. Να δείξουμε ότι το άκρο είναι ένα, αυτό του κρατικού και παρακρατικού φασισμού. Να μην έχουμε αυταπάτες ότι το κράτος θα χτυπήσει το φασισμό. Ποτέ στην ιστορία δεν το έχει κάνει, αντιθέτως απέναντί του είναι η αγωνιζόμενη κοινωνία και όσοι παλεύουν για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.