Θεσσαλονίκη, δίκη για τα γεγονότα της απεργιακής κινητοποίησης στις 12/2/12.
Κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας της 12ης Φλεβάρη 2012, ο σύντροφος Γ. Τ. βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη και συμμετείχε στην πορεία που πραγματοποιήθηκε την ημέρα εκείνη. Μόλις ξεκίνησαν τα επεισόδια στην Αθήνα, οι μπάτσοι αποφάσισαν να τηρήσουν το τοπικό έθιμο και να διαλύσουν εντελώς απρόκλητα την πορεία της Θεσσαλονίκης, χρησιμοποιώντας εκτός των γκλοπ και των χημικών κάθε άλλο διαθέσιμο μέσο, όπως πυροσβεστήρες, πέτρες και ό,τι άλλο αντικείμενο βρέθηκε πρόχειρο. Επί της οδού Αριστοτέλους το σινεμά “Ολύμπιον” αποτελούσε κέντρο οργάνωσης και συντονισμού αγώνα, στο οποίο οι μπάτσοι επιτέθηκαν με χημικά. Στο σημείο αυτό ο σύντροφος Γ. Τ. γλίστρησε και έπεσε, πράγμα που ήταν αρκετός λόγος για να συλληφθεί.
Στο Α.Τ Λευκού Πύργου, ανάμεσα σε πλήθος άλλων προσαχθέντων, ο σύντροφος ενημερώθηκε ότι συλλαμβάνεται και ότι θα οδηγηθεί στο αυτόφωρο την επόμενη ημέρα. Μετά από τριήμερη αναβολή, ο Γ. Τ. τελικά δικάστηκε στις 16.12.2012 για διατάραξη κοινής ειρήνης και συγκεκριμένα κατηγορούνταν ότι εκσφενδόνισε ένα “ξύλινο κοντάρι με προσαρμοσμένο ένα κόκκινο πανί” (έτσι θεωρούν αυτοί οποιοδήποτε μη γαλανόλευκο σύμβολο) εναντίον ματατζή.
Η αναμφισβήτητη πρωταγωνίστρια της δίκης ήταν η εισαγγελέας της έδρας. Σε αντίθεση με τον σχετικά ψύχραιμο πρόεδρο του δικαστηρίου, η εισαγγελέας έμοιαζε πραγματικά με θηλυκό Άδωνι. Δεν έχανε ευκαιρία να βγάζει από τη δύσκολη θέση του ματατζήδες μάρτυρες, υποδεικνύοντάς τους να μην απαντούν σε ερωτήσεις του συνηγόρου υπεράσπισης, ενώ χαρακτηριστική ήταν η ερώτησή της προς μάρτυρες υπεράσπισης: “εσείς σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκετε;”, πράγμα που προκάλεσε την αντίδραση όχι μόνο του δικηγόρου υπεράσπισης, αλλά ολόκληρου του ακροατηρίου. Στην τελική της αγόρευση απεφάνθη ότι “οι αστυνομικοί δεν έχουν κανένα λόγο να πουν ψέμματα” και ότι “όλοι οι μάρτυρες υπεράσπισης λένε ψέμματα γιατί είναι όλοι υπηρέτες της ίδιας πολιτικής ιδέας” (έτσι ακριβώς αυτολεξεί).
Τελικά το δικαστήριο αθώωσε τον σύντροφο Γ.Τ. Αυτό όμως δεν μπορούσε να το επιτρέψει η εισαγγελέας της έδρας. Επτά ημέρες μετά το δικαστήριο, άσκησε έφεση κατά της αθωωτικής απόφασης (!), με αποτέλεσμα να πρέπει ο σύντροφος να ταξιδέψει και πάλι 300 χιλιόμετρα μακριά από την Κέρκυρα, να υποβληθεί στα έξοδα του ταξιδιού και της παράστασης δικηγόρου, για να εμφανιστεί ξανά στο τριμελές πλημμ/κειο Θεσσαλονίκης την 11η Νοεμβρίου 2013, και να αντιμετωπίσει πάλι την ίδια κατηγορία.
Το μήνυμα του κράτους και σε αυτή την περίπτωση είναι σαφές: συλλαμβάνεσαι σε διαδήλωση; Πρέπει να καταδικαστείς. Αν αθωωθείς, θα οδηγηθείς ξανά στο δικαστήριο, με την ίδια ή κάποια άλλη κατηγορία. Αρκεί στο τέλος να καταδικαστείς. Ή να είσαι για χρόνια με αναστολή, αναγκασμένος έτσι να αποστασιοποιηθείς από το κίνημα. Να αντιμετωπίσεις πρόβλημα οικονομικό και πολλές φορές εργασιακό.
Αλλά και η κοινωνία πρέπει να παραδειγματίζεται. Να κάτσει σπίτι και να παρακολουθεί να της κλέβουν τη ζωή χωρίς να αντιδρά, γιατί όποιος αντιδράσει “θα μπλέξει”. Θα πρέπει να θεωρεί βέβαιες τις διώξεις από το καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης.
Όσοι συμμετέχουμε με το ένα ή τον άλλο τρόπο στο ανταγωνιστικό κίνημα δεν πρέπει να πτοούμαστε από τέτοιου είδους συνέπειες. Οι ποινικές διώξεις είναι δεύτερη φύση ενός καθεστώτος που δεν έχει να προσφέρει τίποτε άλλο από μαστίγιο. Οι δικαστικές διώξεις είναι σάρκα από τη σάρκα κάθε αυταρχικού καθεστώτος οπουδήποτε στον κόσμο.
Ο ακροδεξιός τσαμπουκάς στους αγωνιζόμενους ανθρώπους δεν θα περάσει.