Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΕΤΕΙΟ
Τρίτη, 17 Σεπτέμβη 2013. Ο αντιφασίστας τραγουδιστής της χιπ-χοπ σκηνής Παύλος Φύσσας δολοφονείται από τον μαχαιροβγάλτη της χρυσής αυγής Γιώργο Ρουπακιά, με την παρουσία και την ανοχή των μπάτσων. Εν μέσω πανελλαδικών αντιφασιστικών διαδηλώσεων και συγκρούσεων, το κράτος αρπάζει την ευκαιρία για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς στο ακροδεξιό στρατόπεδο. Προβαίνει σε συλλήψεις εντυπωσιασμού ενάντια σε στελέχη της χρυσής αυγής, επιχειρώντας να προλάβει την κλιμάκωση των εξελίξεων, να επαναφέρει την κοινωνική ομαλότητα, αλλά και να πλασάρει ένα αντιφασιστικό προσωπείο.
Ένα χρόνο μετά, αρκετά στελέχη της χρυσής αυγής βρίσκονται προφυλακισμένα. Τα μίντια, σε μια προσπάθεια να ξεπλυθούν από την απροκάλυπτη και θεαματική ώθηση που έδιναν στη χρυσή αυγή μέχρι εκείνη τη στιγμή υποκρινόμενα πως δεν ήξεραν την πραγματική, νεοναζιστική φύση της, φρόντισαν να μας δείξουν πολλά πλάνα με προσαγωγές, σβάστικες και ναζιστικούς χαιρετισμούς. Η εικόνα για άλλη μια φορά κυριάρχησε πάνω στην ουσία, με αποτέλεσμα όλα όσα αποδεικνύουν το πραγματικά εγκληματικό πρόσωπο των νεοναζί (όπλα, μπραβιλίκια, νταβατζιλίκια, άμεση σύνδεση με οργανωμένες μαφίες, πογκρόμ και σωρεία δολοφονικών επιθέσεων) να κρυφτούν. Παράλληλα, οι διώξεις παρουσιάστηκαν σκόπιμα και ως φρονηματικές, ώστε τα αρχηγικά στελέχη της οργάνωσης να αθωωθούν ευκολότερα όταν η έρθει κατάλληλη στιγμή. Η εξοικείωση με τις φρονηματικού τύπου διώξεις, όμως, μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί: πλέον θα μπορούν με ακόμα μεγαλύτερη άνεση να ασκηθούν στον πραγματικό εσωτερικό εχθρό κράτους και κεφαλαίου: τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές, τον κόσμο του αγώνα. Άλλωστε, η προσπάθεια να μας πείσουν ότι ο κακός ναζισμός βρίσκεται στη φυλακή και ότι το “αντιφασιστικό κράτος προστάτεψε τη δημοκρατία” είναι αναπόσπαστο κομμάτι της προώθησης της θεωρίας των δύο άκρων και δεν πείθει κανέναν.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Ο φασισμός έχει πολλά πρόσωπα, και όχι απαραίτητα με σβάστικα. Αυτοί που τον συντηρούν και τον θρέφουν καθημερινά βρίσκονται εκτός φυλακής, κατέχουν την εξουσία και έχουν την ίδια ατζέντα με τα φυλακισμένα στελέχη των νεοναζί. Η χρυσή αυγή υποστήριξε τον βιομήχανο Μάνεση κατά την απεργία των εργατών της Χαλυβουργίας Ελλάδος. Ζήτησε από το βήμα της βουλής την εισβολή της αστυνομίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ενάντια στους εργολαβικούς υπαλλήλους που απεργούσαν διεκδικώντας τα δεδουλευμένα έξι μηνών. Μία εβδομάδα πριν τη δολοφονία Φύσσα χτύπησε μεταλλεργάτες του ΠΑΜΕ στο Πέραμα. Σταθερά, άλλωστε, θεωρεί το συνδικαλισμό και τις απεργίες βλαβερές για την “ελληνική επιχειρηματικότητα”. Ακόμα, όμως, και όταν δεν πρόκειται για απεργία τα συμφέροντα των επιχειρηματιών είναι πάντοτε προτεραιότητα: η χρυσή αυγή επισκέπτεται τους εργαζόμενους στα χρυσορυχεία της Χαλκιδικής ώστε λαϊκίστικα και καλυμμένα να στηρίξει τα συμφέροντα του Μπόμπολα. Την ίδια στιγμή το κράτος επιστρατεύει ακόμα και τα στρατιωτικού τύπου σώματα ασφαλείας για να προστατέψει τα συμφέροντα των επενδυτών και διώκει με τον αντιτρομοκρατικό νόμο ολόκληρα χωριά. Από την άλλη το κράτος έχει ξυλοκοπήσει, συλλάβει ή επιστρατεύσει κάθε απεργό των τελευταίων χρόνων, καθιστώντας στην πράξη την απεργία παράνομη.
Τα φασιστικά τάγματα εφόδου μαχαιρώνουν και δέρνουν μετανάστες στους δρόμους και στις πλατείες, το κράτος τους κυνηγά με επιχειρήσεις τύπου “Ξένιος Δίας”, τους ξυλοκοπεί σε αστυνομικά τμήματα, τους στοιβάζει και τους βασανίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η χρυσή αυγή απαιτεί την άμεση απέλαση όλων των μεταναστών, το κράτος κάνει κόλαση τη ζωή τους με κάθε τρόπο, υψώνει φράχτες στα σύνορα, ενώ η αστική δικαιοσύνη αθωώνει δολοφόνους τσιφλικάδες και ένοπλους μπράβους που πυροβολούν τους σύγχρονους δούλους στα χωράφια της Ηλείας. Η χρυσή αυγή δολοφονεί μετανάστες εργάτες όπως ο Σαχζάτ Λουκμάν, το κράτος τους πνίγει στο αιγαίο, τους διαμελίζει με νάρκες στον Έβρο. Η χρυσή αυγή χαρακτηρίζει τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους “άντρα τρομοκρατίας” και πολλές φορές τους έχει επιτεθεί, το κράτος τις εκκενώνει και συλλαμβάνει όσους βρίσκονται σε αυτές. Η χρυσή αυγή επιτίθεται σε αντιφασίστες αριστερούς, κομμουνιστές, αναρχικούς, το κράτος τους συλλαμβάνει και τους βασανίζει μέσα στην αστυνομική διεύθυνση, όπως στην περίπτωση της αντιφασιστικής μοτοπορείας στις 30/9/2012.
Η “αντισυστημική” χρυσή αυγή υπερψήφισε το ξεπούλημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και της Αγροτικής Τράπεζας (μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες υποθήκες αγροτικής γης) στον μεγαλοτραπεζίτη Σάλλα, εμποδίζοντας παράλληλα τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την εξευτελιστική τιμή πώλησης. Την ίδια στιγμή το κράτος συστήνει το ΤΑΙΠΕΔ που σήμερα ξεπουλά χιλιάδες στρέμματα δημόσιας γης και περιουσίας. Ενώ η κρατική πολιτική κατευθύνεται στη δημιουργία “ειδικών οικονομικών ζωνών” με μεροκάματα και μισθούς πείνας και ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, η χρυσή αυγή ανοίγει γραφεία ευρέσεως εργασίας “μόνο για έλληνες” με μισθό ανταγωνιστικότερο από αυτόν ενός μετανάστη χωρίς χαρτιά, και πάντα με την υποχρέωση ο εργαζόμενος να μην συνδικαλίζεται και να είναι υπάκουος στο αφεντικό του.
Τόσο οι νεοναζί, όσο και οι δημοκράτες φασίστες έχουν κοινή γραμμή σε πάρα πολλά ζητήματα: ο Μιχαλολιάκος ευχήθηκε στην ορκωμοσία της κυβέρνησης “να επιτύχει τουλάχιστον εις ότι αφορά το οικονομικό ζήτημα”, δήλωσε αντιμνημονιακός “μόνο και μόνο για τρεις λέξεις: εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας”, αγνοώντας τα θέματα της ανεργίας, της φτώχειας, των αυτοκτονιών. Δήλωσε ότι οι μόνες κόκκινες γραμμές στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές πρέπει να είναι οι δαπάνες για τη δημόσια τάξη και για την άμυνα (ούτε μισθοί, ούτε συντάξεις). Καταψήφισε την πρόταση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ. Ζήτησε φοροαπαλλαγές για εφοπλιστές όπως ο Βαρδινογιάννης, ο Λάτσης, ο Αλαφούζος, ο Κυριακού, επειδή ο κλάδος της ναυτιλίας “έχει προσφέρει πολλά στην ελληνική οικονομία και σήμερα στενάζει”.
Σήμερα, τα μίντια έχουν επανέλθει στην τακτική του ξεπλύματος του φασισμού. Οι δύο χρυσαυγίτες έμποροι αναβολικών που δολοφονηθήκαν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών στη Μάνη παρουσιάστηκαν σαν αγνά παιδιά που αγαπούσαν τη γυμναστική και την αρχαία ελλάδα. Πολλά δελτία ειδήσεων έκρυψαν ή έκαναν μοντάζ τις φωτογραφίες με τις σβάστικες – τατουάζ που είχαν οι δολοφόνοι και τα θύματα. Ταυτόχρονα, καθημερινά προβάλλεται η αντίθεση ανάμεσα στους “εγκληματίες” φυλακισμένους ηγέτες της χρυσής αυγής και στα στελέχη του κόμματος που είναι ελεύθερα και επομένως “αθώα” από το στίγμα του ναζισμού. Η επαναφορά της τακτικής αυτής, που είχε σταματήσει μετά τη δολοφονία Φύσσα, μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: το κράτος ετοιμάζει και πάλι την εφεδρεία της “καλής” χρυσής αυγής, που θα μπορέσει ενδεχομένως κάποια στιγμή να συνεργαστεί με άλλα κόμματα και να σχηματίσει κυβέρνηση.
Όπως στο μεσοπόλεμο, όταν ο φασισμός χρησιμοποιήθηκε για να αποτρέψει την άνοδο των κομμουνιστικών κινημάτων και να εμποδίσει την ανατροπή του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, έτσι και σήμερα ο φασισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του καπιταλισμού και ταυτόχρονα το μακρύ του χέρι. Πίσω από τις μάσκες, το πραγματικό πρόσωπο της χρυσής αυγής είναι αυτό που πάντα είχε ο φασισμός ιστορικά. Και αυτό δεν είναι άλλο από το να τσακίσει εργατικούς αγώνες και κεκτημένα, να διαιρέσει την εργατική τάξη και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα με τεχνητούς και ανούσιους διαχωρισμούς και, εν τέλει, να υπερασπίσει τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου. Ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, οι επιδιώξεις αυτές ταυτίζονται με την επίσημη κρατική πολιτική περισσότερο από ποτέ. Οι φιλικές συζητήσεις και συνεννοήσεις Μπαλτάκου και Κασιδιάρη έρχονται απλώς να επιβεβαιώσουν τις δομικές σχέσεις του φιλελεύθερου αστικού κράτους με τον “παραδοσιακό” φασισμό. Ακόμη, αξιοσημείωτη είναι η ανοχή της αστικής δικαιοσύνης στα εγκλήματα των νεοναζί. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι έπρεπε να δολοφονηθεί ο Π. Φύσσας για να πάει ο ίδιος ο Δένδιας (υπουργός Προ.Πο. τότε) 33 (!) φακέλους με εγκληματικές πράξεις στη δικαιοσύνη. Μέχρι τότε βρίσκονταν στο συρτάρι του.
Η δαιμονοποίηση και στοχοποίηση κάθε είδους αγωνιζόμενων ανθρώπων (αναρχικών, κομμουνιστών, αριστερών, μεταναστών, εργαζομένων, ανέργων) πάντα βόλευε και εξακολουθεί να βολεύει τα αφεντικά του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Και για το λόγο αυτό, το κράτος ποτέ δεν πρόκειται να χτυπήσει πραγματικά το φασισμό. Όσο και αν το κράτος προσποιείται ότι είναι αντιφασιστικό, ο φασισμός είναι σάρκα από τη σάρκα του καπιταλισμού. Αστική δημοκρατία και φασισμός είναι δύο πλευρές του ίδιου ολοκληρωτικού νομίσματος που εναλλάσσονται και συνεργάζονται ανάλογα με τις περιστάσεις, πάντα με τη συνευθύνη αυτών που ανέχονται ή αδιαφορούν για τους φασίστες και φυσικά όσων ανοιχτά τους στηρίζουν. Γιατί ό,τι έχει συμβεί, ό,τι συμβαίνει, και ό,τι θα συμβεί είναι στην απόλυτη ευθύνη και αυτών που δεν δρουν ενάντια στο φασισμό. Όλο το αίμα που έχει χυθεί είναι στα χέρια όλων αυτών που “κοιτάνε τη δουλειά τους”, που “ψηφίζουν από οργή/διαμαρτυρία” τους νεοναζί δολοφόνους. Η άγνοια έχει πάψει προ πολλού να είναι δικαιολογία και η σιωπή είναι συνενοχή.
Ο αντιφασισμός λοιπόν, σε ευθεία ρήξη και με τέτοιες συμπεριφορές, δεν μπορεί να είναι κρατικός ή θεσμικός. Δεν συλλαμβάνεται από την αστυνομία, δεν φυλακίζεται με καταδίκες στις δικαστικές αίθουσες. Ο φασισμός χτυπιέται στους δρόμους, στις πλατείες, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Το φασισμό δεν πρόκειται να τον πολεμήσουν οι μπάτσοι, οι δικαστές, οι δημοσιογράφοι και οι υπουργοί. Οι μόνοι που μπορούν να τον νικήσουν είμαστε εμείς οι από κάτω, όσοι αγαπάμε την ελευθερία, όσοι δεν καταπίνουμε το δηλητήριο του εθνικισμού, όσοι δεν κάνουμε διακρίσεις λόγω της καταγωγής, του χρώματος ή του σεξουαλικού προσανατολισμού των ανθρώπων, όσοι δεν θέλουμε να δούμε τις γειτονιές μας να γεμίζουν με μίσος και να μετατρέπονται σε σφαγεία. Ο πόλεμος ενάντια στο φασισμό είναι υποχρέωση οποιουδήποτε θέλει να διατηρεί την ανθρώπινη υπόσταση. Δεν χρειαζόμαστε καμία επέτειο δολοφονίας για να δράσουμε. Παντού και πάντα είναι ο κατάλληλος τόπος και χρόνος.