ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
Εκλογές και πάλι, γιορτές και πανηγύρια για τη δημοκρατία. Για την ακρίβεια εμποροπανήγυρη. Στις εκλογές θα βρείτε σε τιμή ευκαιρίας όλες τις αγαπημένες αξίες του καπιταλισμού: ανάθεση, παραίτηση, υποχώρηση και υποταγή. Όλα εκείνα τα απαραίτητα “καύσιμα”, δηλαδή, που χρειάζεται η πολιτικοοικονομική εξουσία για να φτάσει στον προορισμό της πλήρους ομαλοποίησης του χρηματοοικονομικού συστήματος. Ενός συστήματος που αναδιαρθρώνεται, μεταλλάσσεται και επιτίθεται αγριότερα από ποτέ σε ένα κοινωνικό σώμα που δείχνει αδύναμο και σαστισμένο. Άλλοι μουδιασμένοι από τη βίαιη συντριβή της ελπίδας-που-δεν-ήρθε-ποτέ από την αυτοαποκαλούμενη αριστερά της σοσιαλδημοκρατικής ακροδεξιάς των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έως εκείνους που αντάλλασσαν για χρόνια την καταναλωτική δυνατότητα και την κάποια οικονομική ευμάρεια, με την ελευθερία, τα δικαιώματα και όσα πραγματικά δικαιούνταν. Όλοι δείχνουν ανήμποροι να αντιδράσουν.
Η (δεύτερη μέσα σε εννέα μήνες) προκήρυξη των εκλογών βρίσκει σχεδόν ολόκληρο το κοινωνικό σώμα αδύναμο να αγωνιστεί για την αξιοπρέπεια και την επιβίωσή του, ενώ η ωμή καταστολή των πραιτόρων του Πανούση σε όσους δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται, δεν μπορεί επουδενί να λογιάζεται ως επαρκή αιτία. Πόσο μάλλον όταν η αφέλεια και η εθελοντική αυταπάτη (στην καλύτερη περίπτωση) μέρους των διεκδικητικών κινημάτων και των (φιλο)κοινοβουλευτικών αριστερών, οδήγησαν τις κοινωνικές αντιστάσεις στην απόλυτη αφομοίωσή τους από την εξουσία. Η -μέσα σε λίγες ώρες- ακύρωση του αποτελέσματος ενός ετοιματζίδικου και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου δημοψηφίσματος, διατράνωσε την ουσία του κοινοβουλευτισμού και της κρατικής εξουσίας: υπάρχει για να υπηρετεί πιστά το κεφάλαιο και να διατηρεί την ισχύ της πάνω στους υπηκόους της, αδιαφορώντας για το συλλογικό συμφέρον και όντας πάντα έτοιμη να καταστείλει οτιδήποτε ριζοσπαστικό την αμφισβητήσει. Για πρώτη φορά έρχονται κατ’ εντολή του διεθνούς κεφαλαίου τόσα πολλά και τόσο σκληρά μέτρα και οι όποιες αντιδράσεις είναι σχεδόν ανύπαρκτες, όπως ακριβώς αρμόζει σε μία υπάκουη αποικία. Και επειδή (και) σε αυτή τη χρονική συγκυρία το επίδικο είναι η ομαλότητα, προκηρύχθηκαν και πάλι εκλογές ώστε να προκύψει μία ισχυρή κοινοβουλευτικά κυβέρνηση που θα προχωρήσει αναπόσπαστη στο καταστροφικό έργο της προς όφελος των λίγων.
Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο είναι μάλλον εμφανής -άσχετα από προσδοκώμενα υψηλά ποσοστά αποχής που εν τέλει μπορεί και να μην προκύψουν- η απαξίωση του κοινοβουλευτισμού, αλλά περισσότερο από μία παθητική και απολίτικη σκοπιά, παρά ως μία ενεργητική και πολιτικοποιημένη θέση επίθεσης. Η αποχή πρέπει να είναι ενεργή, να ξεκινάει πολύ πριν τις εκλογές, να υπάρχει μέσα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και να ολοκληρώνεται μακριά από τις κάλπες που θα νομιμοποιήσουν ακόμα μία επέλαση του καπιταλισμού. Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει (και θα είναι αυτή που κραυγάζει δυνατότερα ότι προωθεί το “καλό του έθνους”) θα έρθει να εφαρμόσει πιστά το τρίτο μνημόνιο. Οι εποχές που τα προεκλογικά “θα” κυριαρχούσαν στα πολιτικά μπαλκόνια έχουν προ πολλού τελειώσει, και το επίπεδο λεκτικού ανταγωνισμού των δελφίνων της εξουσίας περιορίζεται στην αποδοτικότερη εφαρμογή των “μεταρρυθμίσεων”, των “ανταποδοτικών μέτρων” και άλλων τέτοιων ευφάνταστων όρων που έρχονται να συγκαλύψουν την πραγματική τους ουσία: τη βίαιη φτωχοποίηση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Κερασάκι στην τούρτα όλης αυτής της φτηνής επιθεώρησης είναι οι εκκλήσεις για “εθνική ομοψυχία προς όφελος του εθνικού συμφέροντος”, που πλέον έρχονται και από τα στόματα της υποτιθέμενης αριστεράς. Όλοι αυτοί που καπηλεύτηκαν τους κοινωνικούς αγώνες, τώρα παρουσιάζουν ως μοναδική εναλλακτική της βαρβαρότητας το δόγμα του ΤΙΝΑ (There Is No Alternative – δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος), και ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης, του ρατσισμού και του φασισμού. Αυτοί που κραύγαζαν για ψήφο στην “αριστερά” για να μη δυναμώσουν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, απαξιώνουν με τις πράξεις τους το πεδίο των κοινωνικών αγώνων και οποιαδήποτε προοπτική κοινωνικής χειραφέτησης. Δίνουν έτσι πάτημα στους (“σωφρονισμένους” πια) νεοναζί να εμφανίζονται αντιμνημονιακοί, “επικίνδυνοι για το σύστημα” και υπέρ των καταπιεσμένων, παρόλο που σε όλη την κοινοβουλευτική τους πορεία δεν έχασαν καμιά ευκαιρία να υπερασπιστούν τα οφέλη της μεγαλοαστικής τάξης, των εφοπλιστών, των καναλαρχών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, ψηφίζοντας όποιο νόμο πήγαινε στη βουλή προς όφελος του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου. Και, φυσικά, όλη τους η εξωκοινοβουλευτική δράση υπήρξε πλήρως αντίστοιχη συμμορίας μαφιόζων που επιτίθεται ενάντια σε οποιονδήποτε τολμούσε να αντισταθεί και δαιμονοποιεί τους ακόμα-πιο-καταπιεσμένους και οικονομικά εξαθλιωμένους.
Ας είναι ξεκάθαρο λοιπόν σε όλους: ο φασισμός που έχει έρθει στο προσκήνιο ως χρυσή εφεδρεία του καπιταλισμού, είναι αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων εκκλήσεων για εθνική ομοψυχία και ταξική συνεργασία. Ο κοινωνικός αυτοματισμός, η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός, η ανάθεση της ζωής μας σε άλλους και το κυνήγι των αδύναμων που συστηματικά προωθείται από το κράτος και το κεφάλαιο, είναι τα πρώτα άνθη και συγχρόνως το λίπασμα μιας επιτυχούς καλλιέργειας στο χώμα που θα μπολιάσει τους καινούριους νεοναζί.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο οριακό σημείο που ο καπιταλισμός όπως τον γνωρίζαμε έχει τελειώσει. Έχει έρθει η ώρα που είτε θα καταφέρει την αναδιάρθρωσή του, είτε θα καταφέρουμε εμείς την ολική ανατροπή του. Και ο μόνος τρόπος για να προσεγγίσουμε την ελευθερία, είναι η ειλικρίνεια. Ενάντια στα συστημικά παραμύθια του ρεφορμισμού, η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει όμορφα διαχειρίσιμος καπιταλισμός για τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Αυτός ο κόσμος πρέπει να καταστραφεί και πάνω στα συντρίμμια του να δημιουργηθεί ένας καινούριος. Και, δυστυχώς, ο τρόπος είναι με αίμα, με αγώνα, με θυσίες. Με τη δίκαιη, μαζική κοινωνική αντιβία. Ένας καινούριος κόσμος για τον οποίο δεν έχουμε και δεν θέλουμε να έχουμε έτοιμες λύσεις, παρά μόνο μπούσουλα.
Διατηρώντας τις αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας, του κοινοτισμού, μπορούμε να συναποφασίζουμε, να συμπράττουμε και να συνυπάρχουμε με αρμονία για τη συλλογική ευημερία και την ολόπλευρη ανάπτυξη του κάθε ατόμου. Και είμαστε βέβαιοι πως όσο όμορφος και αν θα είναι ο κόσμος αυτός, θα είναι εξίσου (και ακόμα περισσότερο) δύσκολος. Θα είναι ένας κόσμος που μέχρι να σταθεροποιηθεί θα έχει ανέχεια και στερήσεις, θα έχει εντάσεις και δυσκολίες όμως, τουλάχιστον, θα μπορεί να γίνει ένας κόσμος δίκαιος. Ένας κόσμος που κανείς δεν θα ζει στερούμενος βασικά αγαθά για την επιβίωσή του, ένας κόσμος χωρίς αυτόχειρες για οικονομικά αίτια, χωρίς άστεγους σε βρώμικα πεζοδρόμια δίπλα από αστραφτερές βιτρίνες, χωρίς παγιδευμένους ανθρώπους ανάμεσα από την κατάθλιψη της ανεργίας και την εξοντωτική υπερκόπωση των δουλειών που θα φέρει η ανάπτυξή τους, χωρίς πρόσφυγες που ρισκάρουν τη ζωή τους για να ξεφύγουν από τις πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγουν οι χώρες της Δύσης, χωρίς τοξικοεξαρτημένους, χωρίς κοινωνικά αποκλεισμένους και απόκληρους.
Ένας κόσμος τα χνάρια του οποίου ιχνηλατούμε στο σήμερα, καθώς υπάρχουν εγχειρήματα που καταφέρνουν να βαδίσουν στο δρόμο του, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο επιτυχώς. Από τη Chiapas στο Μεξικό όπου οι εξεγερμένοι Ζαπατίστας έχουν δημιουργήσει μια αυτόνομη κοινότητα με κολλικτιβοποιημένη γη και δικές τους δομές, μέχρι τις τεράστιες αυτοοργανωμένες καλλιέργειες του MST στη Βραζιλία. Από τους ένοπλους αντάρτες και αντάρτισσες στο Κομπάνι που βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο με τους φασίστες του ISIS και το τουρκικό κράτος και αγωνίζονται να αυτονομήσουν τις κοινότητές τους, μέχρι πειράματα αυτόνομης λειτουργίας και οργάνωσης πόλεων όπως η Marinaleda στην Iσπανία.
Γνωρίζουμε ότι η κοινωνική και ατομική απελευθέρωση δεν θα επέλθει με την ανάθεση της εξουσίας στους δυνάστες μας, σε επίδοξους μεσσίες της κοινωνίας, σε ειδικούς και γραφειοκράτες. Είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί κανείς να εκπροσωπήσει καλύτερα τα συμφέροντά μας από εμάς τους ίδιους. Ως αναρχικοί επιλέγουμε τη συνειδητή αποχή από τις κάλπες, γνωρίζοντας ότι το μόνο που θα προκύψει από αυτές είναι η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η καταστολή και μάλιστα με δική μας νομιμοποίηση, με δική μας συνενοχή. Οι “από τα κάτω”, οι καταπιεσμένοι, όσοι νιώθουν τη βίαιη εξαθλίωση στο πετσί τους, πρέπει να αντιληφθούν πως οι εκλογές δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν σε αυτούς. Αντιθέτως, στερούνται και πρόθεσης και τρόπου για να βελτιώσουν τη ζωή τους.
Πρέπει να καταλάβουμε, έργω και λόγω, πως το μέσο για μια κοινωνία χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, που όχι απλά θα διεκδικεί αλλά και θα καταφέρνει τα αυτονόητα για την αξιοπρεπή ύπαρξη κάθε ανθρώπου, είναι η ενίσχυση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Είναι η οριζόντια οργάνωση της ζωής μας και η συλλογικοποίηση των αναγκών μας. Από τη δημιουργία κολλεκτίβων μέχρι τη μαζική απαλλοτρίωση σούπερ μάρκετ. Από τις καταλήψεις στέγης, την απαλλοτρίωση νερού και ρεύματος, μέχρι τη δημιουργία συνελεύσεων και κοινοτήτων αγώνα, ανυπακοής και αλληλεγγύης. Παραδείγματα και δρόμοι υπάρχουν πολλοί (και ίσως ακόμα περισσότεροι), οι οποίοι ακόμα δεν έχουν εφαρμοστεί. Όμως θα μπορέσουν να γεννηθούν μόνο όταν οι αξίες της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης βρουν πρόσφορο έδαφος στα μυαλά και στα έργα ανθρώπων που αντιλαμβάνονται ότι εκείνοι που συντηρούν τον κοινοβουλευτισμό δεν έχουν καμία πρόθεση ή δυνατότητα να τους σώσουν. Αρκεί να αντιληφθούμε όλοι πως μοναδική αναγκαία συνθήκη για τη συλλογική ευημερία, είναι να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ