ΣΤΗΝ “ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ” ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ
Γιατί να συμμετέχουμε σε άλλη μία 24ωρη γενική απεργία; Από το πρώτο μνημόνιο έχουν γίνει περίπου σαράντα και τα προηγούμενα χρόνια κάποιες τουλάχιστον ήταν 48ωρες. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εμείς συμφωνούμε με τις 24ωρες απεργιακές τουφεκιές του κρατικοδίαιτου και κομματικά εξαρτημένου “συνδικαλισμού”. Θεωρούμε ότι ο αληθινός συνδικαλισμός μπορεί να είναι μόνο ταξικός και να οργανώνει γενικές απεργίες διαρκείας, που είναι και ο μόνος τρόπος για να είναι νικηφόροι οι εργατικοί αγώνες. Παρ’ όλα αυτά, κρίνουμε σημαντική τη συμμετοχή μας στην παρούσα συγκυρία. Καταρχάς διότι διαφαίνεται μία αναζωπυρωμένη κοινωνική δυναμική που έχει αρκετά χρόνια να εκδηλωθεί στη χώρα. Κατά δεύτερον επειδή επιλέγουμε να μην εγκαταλείψουμε τον αγώνα αυτό στα νύχια των ακροδεξιών που καιροφυλακτούν, των εργατοπατέρων και της κομματικής καθοδήγησης που διαχρονικά τον ξεπουλούν και τον κρατούν ελεγχόμενο και ακίνδυνο· αντιθέτως θέλουμε να καταδείξουμε τις προβληματικές πτυχές στην κατεύθυνση της υπέρβασής τους.
Ο αγώνας ενάντια στο νέο ασφαλιστικό είναι ίσως ο πρώτος που προβάλλεται σε τέτοια έκταση από τα ΜΜΕ, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη κινητοποίηση υπήρξε τα προηγούμενα χρόνια, που κατά την πάγια τακτική τους κατασυκοφάντησαν ή αποσιώπησαν συστηματικά. Οι σημερινές κινητοποιήσεις των αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών, των εργαζόμενων σε διάφορους επιστημονικούς τομείς, είναι ξεκάθαρα κλαδικές. Δεν αποσκοπούν στην πλήρη ανατροπή των πολιτικών λιτότητας για όλους, αλλά στην υπεράσπιση των δικών τους κεκτημένων Έχουν συγκεχυμένα ταξικά χαρακτηριστικά, μεγάλη συμμετοχή της μεσαίας τάξης, ενώ βασικό τους αίτημα είναι η απόσυρση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης στο βαθμό που τους αφορά. Επιπλέον το ενδιαφέρον για αρκετούς από αυτούς, πέρα από καθαρά συντεχνιακό, είναι και κομματικό, προσβλέποντας σε μια ενδεχόμενη (και ευνοϊκότερη για τους ίδιους) αλλαγή προσώπων στην εφαρμογή της ίδιας οικονομικής πολιτικής.
Αυτό που δεν ακούγεται σχεδόν καθόλου από τους διάφορους κινητοποιημένους κλάδους, και που αποτελεί την ουσία του προβλήματος, είναι ότι το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο απορρέει ευθέως από το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψαν το καλοκαίρι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (και συνυπέγραψαν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ) και από τις εντολές της ευρωπαϊκής ένωσης που αποφασίζει ολοκληρωτικά για την πολιτική της χώρας. Ένα νομοσχέδιο που (θα) προβλέπει ρητά την περικοπή συντάξεων και των παροχών των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτό που επίσης δεν ακούγεται καθόλου είναι ότι στις σημερινές συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, δεν υπάρχει περιθώριο για την εφαρμογή κεϋνσιανών οικονομικών μοντέλων. Ο μόνος τρόπος να συνεχίσει ο καπιταλισμός να υπάρχει, είναι η επιβολή απόλυτων-αυταρχικών-συγκεντρωτικών καθεστώτων που θα κρατούν τον πληθυσμό ελεγχόμενο μέσω της καταστολής, ή η δημιουργία νέων κύκλων εργασιών ανάπτυξης και ανοικοδόμησης μέσω πολέμου.
Το κοινωνικό κράτος έχει τελειώσει. Ο νεοφιλελευθερισμός επελαύνει ανενόχλητος, κάνοντας αυτό που ευαγγελίζεται: αφενός συρρικνώνει το δημόσιο, απολύοντας γιατρούς, νοσοκόμους, δασκάλους, καθηγητές και κοινωνικούς λειτουργούς, αλλά συνεχίζει να προσλαμβάνει μπάτσους, να χτίζει φράχτες στα σύνορα, να στηρίζει τραπεζίτες και -στην ελληνική εκδοχή του- να πληρώνει παπάδες από τον προϋπολογισμό και να διατηρεί φοροαπαλλαγές για την εκκλησία. Αφετέρου απελευθερώνει την ιδιωτική πρωτοβουλία και την κατάργηση κάθε κανόνα προστασίας των αδύναμων. Έτσι ξεπουλάται η δημοσία περιουσία και ο κοινωνικός πλούτος, καθιστώντας το έδαφος πιο ελκυστικό για τις επενδύσεις της “πολυπόθητης ανάπτυξης”. Το νέο ασφαλιστικό έρχεται σήμερα να συνεχίσει την ίδια πολιτική, οδηγώντας τη μεσαία τάξη στο γκρεμό της φτωχοποίησης. Είναι ο ίδιος γκρεμός που τα προηγούμενα χρόνια οδηγήθηκαν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και η μικροαστική τάξη. Και όλο περισσότεροι θα συνεχίσουν να πέφτουν, όσο υπάρχουν ακόμα αυταπάτες για “δημοκρατικές λύσεις” και “ανθρώπινο καπιταλισμό”.
Άνθρωποι που μόλις λίγους μήνες πριν στήριζαν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας πάση θυσία και φώναζαν ότι “μένουμε Ευρώπη”, νιώθουν σήμερα στο πετσί τους τι επιφυλάσσει η ευρώπη γι’ αυτούς. Πρόκειται για το καπιταλιστικό ευρωπαϊκό κέντρο, την “ευρώπη των αξιών και της αλληλεγγύης”, που για να σώσει το τομάρι τής οικονομικής ελίτ πατάει στα πτώματα των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, θα πράξει το ίδιο και με τη δική του μικρή και μεσαία τάξη. Μέχρι τότε, θα υπάρχει το δόλωμα των κάθε είδους ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, με κόστος την πλήρη διάλυση της εγχώριας αγροτικής παραγωγής ώστε να γίνονται εισαγωγές, την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, την υπαγόρευση της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής. Και αν ακόμη σε κάποιους φαίνεται “ευρωπαϊκός πολιτισμός” ο ενταφιασμός αγροτικών προϊόντων, ο απόλυτος έλεγχος της αγροτικής παραγωγής, τα voucher με απολαβές πείνας και χωρίς κανένα εργατικό δικαίωμα, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, τότε ευρωπαϊκός πολιτισμός θα πρέπει να θεωρηθούν και οι νεοναζιστικές πρακτικές της δανίας που κατάσχει τα τιμαλφή των προσφύγων, της αγγλίας που βάφει με κόκκινο χρώμα τις πόρτες των σπιτιών τους, αλλά και ολόκληρου του ευρωπαϊκού νότου που στοιβάζει τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η “ευρωπαϊκή αλληλεγγύη” εκβιάζει την ελλάδα να διαλέξει ανάμεσα στην αποβολή από τη συνθήκη Σένγκεν και την “αποτελεσματικότερη φύλαξη” των συνόρων της, που πρακτικά σημαίνει την αποτελεσματικότερη δολοφονία προσφύγων στο Αιγαίο.
Οποιοσδήποτε ελπίζει να δει πολιτική ή κοινωνική ανατροπή μέσα σε αυτήν την ευρώπη, το πιθανότερο που θα πρέπει να περιμένει είναι μια φασιστική ανατροπή τύπου ουκρανίας, την οποία άλλωστε η ευρωπαϊκή ένωση χρηματοδότησε, υποκίνησε, και εν τέλει αναγνώρισε. Μια ανατροπή που δεν μπορεί ποτέ να είναι προς όφελος των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και που αντίθετα θα σημάνει την έλευση ενός σκοταδισμού ανελευθερίας, μισαλλοδοξίας και πλήρους υποταγής στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό κεφάλαιο. ΜΜΕ, εργατοπατέρες και δεξιοί κομματάρχες δεν εκφράζουν δημόσια τη φύση του καπιταλισμού, ούτε το ρόλο της ΕΕ στη διαμόρφωση της σημερινής οικονομικής πραγματικότητας. Ακόμη χειρότερα, από το δημόσιο λόγο και τη συνθηματολογία τους απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στην ταξική διάσταση του αγώνα. Και όπως έχει διδάξει η ιστορία, οι συνθήκες κοινωνικού αναβρασμού χωρίς ταξικό πρόσημο και χωρίς απελευθερωτικές δυνάμεις να τον πλαισιώνουν, είναι έδαφος πρόσφορο για την ανάπτυξη του φασισμού· κάτι που αποδείχτηκε με το χειρότερο τρόπο στην πλατεία μαϊντάν της ουκρανίας.
Οι ντόπιοι εκφραστές του μεγάλου κεφαλαίου συνειδητά προωθούν το φασισμό, επιμένοντας να ονομάζουν “αριστερή” μία κυβέρνηση που τίποτε αριστερό δεν έχει να δείξει, να θεωρούν “μαρξιστική” μια ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που εφαρμόζει την πεμπτουσία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, να τσουβαλιάζουν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ οτιδήποτε αριστερό, κομμουνιστικό ή αναρχικό υπάρχει, να προπαγανδίζουν ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος οικονομικής πολιτικής πέρα από την καπιταλιστική, φιλοευρωπαϊκή, νεοφιλελεύθερη οικονομία και, κατά συνέπεια, κανένας άλλος τρόπος κοινωνικής οργάνωσης πέρα από την κάθετη, συγκεντρωτική, κρατική οργάνωση.Ως προς το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε για ποιο λόγο έφτασαν τα ταμεία στη σημερινή οικτρή οικονομική κατάσταση. Για δεκαετίες το κράτος απομυζούσε τα αποθεματικά τους με κάθε δυνατό τρόπο. Τα χρησιμοποιούσε ως πηγή δανεισμού, με τόκους πολύ μικρότερους από αυτούς που απέδιδε ακόμη και ένας απλός τραπεζικός λογαριασμός. Κρατικοί αξιωματούχοι και διοικητές ταμείων χρησιμοποίησαν τα κεφάλαια προς ίδιον όφελος, προχωρώντας σε επενδύσεις υψηλού ρίσκου, με το κέρδος να διανέμεται σε ιδιώτες και κάθε είδους μεσάζοντες, ενώ τα ταμεία χρεώνονταν μόνο τις όποιες απώλειες. Χρηματιστήριο, δομημένα ομόλογα, PSI είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα που είναι γνωστά στο ευρύ κοινό, καθώς το πραγματικό μέγεθος της αρπαγής των χρημάτων των ασφαλισμένων δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας -και μάλλον ποτέ δεν θα το δει. Οι συντάξεις και η ασφαλιστική κάλυψη που καταβάλλονται στους ασφαλισμένους είναι ήδη πληρωμένες από αυτούς στο πολλαπλάσιο.
Πραγματικά δεν μας ενδιαφέρει με ποιον τρόπο το κράτος θα βρει λύση στο πρόβλημα το οποίο το ίδιο δημιούργησε. Θεωρούμε απολύτως αυτονόητο για κάθε άνθρωπο να λαμβάνει σύνταξη, επίδομα ανεργίας και υγειονομική περίθαλψη που θα του επιτρέπει την αξιοπρεπή διαβίωση. Το δικαίωμα στην τροφή, τη στέγη, την υγεία, το ηλεκτρικό ρεύμα, την ύδρευση είναι αδιαπραγμάτευτο. Και πρέπει να παλέψουμε για να τα εξασφαλίσουμε εμείς για εμάς. Η πρώτη μάχη που πρέπει να κερδιθεί είναι να μπλοκάρουμε το νέο ασφαλιστικό. Όχι μόνο γιατί δεν γεννηθήκαμε για να δουλεύουμε όλη μας της ζωή και να πεθαίνουμε ανασφάλιστοι, αλλά γιατί αν αυτό εφαρμοστεί θα πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη νίκη του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου, μία τεράστια ήττα για τους από τα κάτω αυτού του κόσμου.
Να καταργήσουμε στην πράξη τα μνημόνια που μας έχουν επιβληθεί και ό,τι απορρέει από αυτά, αρνούμενοι να συμμορφωθούμε και να συμφωνήσουμε στη φυσική μας εξόντωση. Να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών, στερώντας από το κράτος τα πολύτιμα έσοδά του για ανακεφαλαιοποήση των τραπεζών, βάζοντας οριστικό τέλος στην κοινωνικοποήση των ζημιών του κεφαλαίου σε εμάς. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η επίθεση ενάντια στη ζωή μας δεν θα σταματήσει, αντίθετα θα ενταθεί. Έχουμε ήδη αργήσει να στήσουμε τις δικές μας δομές. Χρειάζεται να οργανώσουμε τη δική μας παραγωγή τροφής, τα δικά μας ιατρεία, δικές μας κοινότητες αγώνα που θα εξασφαλίζουν και θα υπερασπίζονται το δικαίωμά μας στη στέγη, το ρεύμα και το νερό. Τίποτα ποτέ δεν κερδίθηκε χωρίς θυσίες και αγώνα. Η επαναστατική προοπτική είναι ανοιχτή μπροστά μας, δεν θα είναι εύκολη αλλά είναι απολύτως αναγκαία. Είναι ο μοναδικός ρεαλιστικός τρόπος για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως άνθρωποι και όχι ως αποκτηνωμένες ατομικότητες-έρμαια στις ορέξεις των εκμεταλλευτών μας. Γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας βρίσκεται στην αταξική, αναρχική κοινωνία.
ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΟ ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗ, ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ