*αναδημοσίευση από αθηναϊκό indymedia
Από το Σάββατο 7 Μαΐου έως και την Κυριακή 15 Μαΐου πραγματοποιήσαμε συμβολικές επιθέσεις σε κρατικούς, οικονομικούς, και πολιτικούς στόχους στην πόλη της Κέρκυρας. Πετάξαμε μπογιές στην πρόσοψη της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων, τον κατεξοχήν κρατικό φορέα στο νησί. Πράξαμε το ίδιο στα γραφεία του Ο.Α.Ε.Ε, ενός ασφαλιστικού ταμείου του οποίου οι διοικήσεις εμπλέκονται διαχρονικά στην αρπαγή του κοινωνικού πλούτου σε πλήρη σύμπνοια με τις εκάστοτε κεντρικές κυβερνήσεις. Επίσης γράψαμε με σπρέι στο εργατικό κέντρο Κέρκυρας, καθώς δεν ξεχνούμε τον ρόλο των εργατοπατέρων κατά το απώτερο αλλά και πρόσφατο παρελθόν, ιδιαίτερα ως προς την ανάσχεση των εργατικών κινητοποιήσεων των τελευταίων έξι ετών. Δεν ξεχάσαμε τα γραφεία της Φ. Βάκη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, για το ρόλο της στην ψήφιση του τρίτου μνημονίου το καλοκαίρι του 2015. Τέλος, βάψαμε με σπρέι τις οθόνες ΑΤΜ κεντρικών τραπεζών της πόλης, τραπεζών που ανακεφαλαιοποιούνται συνεχώς τα τελευταία χρόνια απομυζώντας τον κοινωνικό πλούτο και τα χρήματα των εργαζομένων.
Πραγματοποιήσαμε αυτές τις επιθέσεις ως μια μικρή ένδειξη της αντίθεσής μας στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο και το μνημόνιο 4 της «πρώτης φοράς αριστερά». Μέτρα που ισοπεδώνουν τη ζωή μας δεν πρέπει να περάσουν αμαχητί. Οι πολιτικές που ακολουθούνται εις βάρος της πλειοψηφίας του κοινωνικού σώματος έχουν και φυσικούς εκφραστές, έχουν και φυσικούς συμμάχους. Το κράτος, οι στυλοβάτες της οικονομικής πολιτικής, όσοι προσφέρουν έδαφος στον ταξικό-κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται προς όφελος της μεγαλοαστικής τάξης, πρέπει να βρεθούν ενώπιον των ευθυνών τους.
Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη πως αυτό είναι το μέσο για να κατευθυνθούμε προς την επανάσταση και την αταξική κοινωνία που ονειρευόμαστε, ούτε καν το μέσο για την ανάσχεση των νέων μέτρων. Γνωρίζουμε πως ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε είναι οι άγριες απεργίες διαρκείας, η διάχυση της ταξικής συνείδησης σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας, η επαναστατική οργάνωση και προοπτική από το ανταγωνιστικό κίνημα. Μέχρι τότε με μικρά αλλά σταθερά βήματα πρέπει να διαλύσουμε και το τελευταίο ψήγμα αυταπάτης ταξικής ειρήνης, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, να επιτεθούμε σε ό,τι μας καταπιέζει και καταστέλλει, σε ό,τι μας στερεί τη ζωή. Για τη δημιουργία μία αταξικής κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας. Για την επανάσταση, για την αναρχία.
αναρχικοί/αναρχικές
Μάιος 2016