Αυτοί που δεν έσκισαν τα μνημόνια, που δεν κατάργησαν το ΤΑΙΠΕΔ και δεν ανέστειλαν τις ιδιωτικοποιήσεις, που δεν κατάργησαν τα ΜΑΤ και τη χρήση χημικών, που δεν διαχώρισαν την εκκλησία από το κράτος, που δεν κυνήγησαν τους νεοναζί, αυτοί που δεν αναίρεσαν τις ειδικές συνθήκες κράτησης για τους πολιτικούς κρατούμενους και δεν βελτίωσαν το “σωφρονιστικό σύστημα” και τις συνθήκες νοσηλείας εντός του, αυτοί που δεν μπορούν να αφαιρέσουν το αίμα στα χέρια τους από την «ανθρωπιστική» διαχείριση του μεταναστευτικού.
Είναι οι ίδιοι που υπογράφουν νέα μνημόνια, που αναβαθμίζουν το ΤΑΙΠΕΔ και συνεχίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις, που χρησιμοποιούν όσο και οι χειρότεροι δεξιοί τα ΜΑΤ και τα χημικά, που πληρώνουν από τη τσέπη μας την εκκλησία, την τεράστια περιουσία και το σκοταδισμό της, που στηρίζουν τους «εκδημοκρατισμένους νεοναζί», που στερούν τα δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων ή απαιτούν δηλώσεις μετάνοιας για να παραχωρήσουν άδειες, που δολοφονούν έγκλειστους στα νοσοκομεία των φυλακών-κολαστήρια, αυτοί που μαντρώνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μετανάστες που πεθαίνουν καθημερινά λόγω έλλειψης στοιχειώδους υγειονομικής περίθαλψης.
Αυτό είναι το «ηθικό πλεονέκτημά» τους, αυτή είναι η «αριστερή συνείδησή» τους: τακτικές που θυμίζουν τη Φρειδερίκη και το μετεμφυλιακό κράτος. Άλλωστε πόλεμο έχουμε. Και τον πόλεμο τον διηγούνται οι νικητές και τον καταγράφουν οι λακέδες τους. Ωστόσο, σε αυτό τον πόλεμο θα υπάρξει και η ιστορική καταγραφή των από κάτω και όσων αγωνίζονται, που θα θυμίζει πως το κράτος απαγάγει ένα 6χρονο παιδί, απαγορεύει στους συγγενείς του να το δουν, και το προορίζει για εγκλεισμό σε κάποιο ίδρυμα, αντί να επιστραφεί στη θαλπωρή και την ασφάλεια των συγγενικών του προσώπων.
Eκτός από το κράτος, όμως, συνέχεια έχει και η κοινωνική μνήμη, η ταξική δικαιοσύνη, οι δικοί μας αγώνες. Και κάποια στιγμή, αυτοί που σήμερα κρύβονται πίσω από τη βουλευτική ασυλία και την αστυνομική προστασία, θα αποδοθούν και πάλι ενώπιον της κοινωνίας με μοναδική αποσκευή τα πεπραγμένα τους. Κι εμείς θα είμαστε ακόμα εκεί να δίνουμε τον αγώνα ενάντια στη λήθη.
Η αιχμαλωσία ενός 6χρονου παιδιού αποτελεί φυσική πράξη μόνο εκείνων που έχουν επιλέξει να κρατούν αιχμάλωτη ολόκληρη την κοινωνία, ενώ αποτελεί αποδεκτή πράξη μόνο για εκείνους που έχουν εκφασιστεί σε βαθμό αποκτήνωσης. Ο Βίκτωρας-Λάμπρος απήχθη, τιμωρείται, και χρησιμοποιείται ως ψυχολογικό όπλο ενάντια στους γονείς του, Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη, για την επιλογή τους να είναι αμετανόητα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και να προκρίνουν την ένοπλη πάλη για την καταστροφή αυτού του σάπιου συστήματος.
Αλληλεγγύη στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Πόλα Ρούπα, Νίκο Μαζιώτη, Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου που από τις 5/1 έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας και δίψας με αίτημα την απελευθέρωση του 6χρονου παιδιού των Ρούπα-Μαζιώτη και την επιστροφή του στο οικογενειακό του περιβάλλον και όχι σε κάποιο ίδρυμα.
Άμεση απελευθέρωση του 6χρονου παιδιού των Ρούπα-Μαζιώτη.