Πάνω στο σώμα της Ηριάννας παίχτηκε ένα παιχνίδι θεάματος, πολιτικής ορθότητας και πολιτικού καθωσπρεπισμού από ανθρώπους που χρειάζονται να υποτιμήσουν πρώτα για να συμπαθήσουν αργότερα, από ανθρώπους που μιλάνε τη γλώσσα της θεωρίας των δύο άκρων, της ταξικής ειρήνης, της δημοκρατικής ομαλότητας, των προταγμάτων τύπου “μορφώστε τους ναζί”. Θυμήθηκαν οι καλλιτέχνες που δεν άφηναν τους εκπαιδευτικούς να σηκώσουν πανό σε συναυλία να μιλήσουν για την εκπαιδευτικό Ηριάννα. Και οι οπαδοί θυμήθηκαν την Ηριάννα, αυτοί που ευθύνονται για επιθέσεις σε αγωνιστές και την καταστολή κατάληψης. Και από τον χώρο του αθλητισμού θυμήθηκαν την Ηριάννα.(4) Και οι υπουργοί και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι θυμήθηκαν την Ηριάννα. Πολλοί θυμήθηκαν την Ηριάννα, γιατί θυμήθηκαν την πίστη στην αστική δικαιοσύνη, ένα ακόμα μέσο εξασφάλισης της ταξικής ειρήνης είτε μέσω της καταστολής είτε μέσω της “απονομής δικαίου”.

Όμως όταν ακόμα κι αυτή αποτυγχάνει να καταστείλει ή να εκτονώσει την κοινωνική οργή, εμφανίζονται με κάθε πρόσφορο μέσο οι τροβαδούροι της ομόνοιας, οι υπερασπιστές του πασιφισμού και των “εσωτερικών αλλαγών και επαναστάσεων”, όσοι χρησιμοποιούν την αλληλεγγύη για προσωπικό όφελος, ώστε να πετύχουν τους σκοπούς τους και να αλλοιώσουν τα νοήματα και τα περιεχόμενα. Γιατί, αδιαμφισβήτητα, είναι σημαντικές οι κοινωνικές συμμαχίες και η οικονομική ενίσχυση των κρατουμένων. Αλλά η τελευταία συναυλία —με την οποία για ακόμα μία φορά για λόγους που αγνοούμε δεν συνδέθηκε ο Περικλής- ήταν ο ορισμός της μετατροπής της αλληλεγγύης από θέση μάχης και υπεράσπισης σε φτηνή πρόσβαση σε συναυλιακούς χώρους και σε εύκολη διασκέδαση.

Το σύνθημα το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά που αναφέρεται σε αγωνιστές απονοηματοδοτείται όταν ακούγεται για ανθρώπους που απλά μπήκαν στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και όχι για τον αγώνα που δίνουν, όχι για το πάθος τους που διοχετεύεται στον αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση. Αυτά τα νοήματα, της αλληλεγγύης, του αγώνα, της ισότητας, της ελευθερίας είναι που έρχεται το θέαμα να αλλοιώσει. Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, τότε και τα νοήματα δεν συναντιούνται με πράξεις των οποίων τα μέσα θα συμφωνούν με το ίδιο το περιεχόμενο του εκάστοτε αγώνα. Το πρωτογενώς υγιές κοινωνικό αντανακλαστικό της συμπαράστασης, λοιπόν, όταν έρχεται να συμπληρώσει μια αόριστη στρατηγική, μια στάση που βασίζεται σε ασαφή και αντιφατικά μέσα διεξαγωγής του αγώνα, είναι επιρρεπές στην αφομοίωση. Αφομοίωση από τους μηχανισμούς του κράτους, της κυριαρχίας, του θεάματος, μέρος των οποίων είναι και το ίδιο το νομικό σύστημα που διέταξε τη φυλάκισή της.