CUMULONIMBUS

Σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν κι αυτοί που δεν απογοητεύονται από τους ανθρώπους και επιμένουν να αγωνίζονται με τον όποιο τρόπο τους υπαγορεύει η ταξική/κοινωνική συνείδηση, για αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ελευθερία. Αυτοί οφείλουν να συλλογικοποιούν τη δράση τους, να οργανώνονται, να διαχέουν τις επαναστατικές ιδέες. Η παραίτηση και η απογοήτευση είναι συναισθήματα που οδηγούν στην ιδιώτευση, και η ιδιώτευση δεν ταιριάζει σε αγωνιστές. Και δεν είναι λίγοι όσοι έχουν μπει να πολεμήσουν σε αυτόν τον πόλεμο που μοιάζει εκ των προτέρων χαμένος. Αλλά δεν είναι.

Γιατί αυτοί που πιστεύουν στο καινούριο, δεν θεωρούν αυταπάτη την κατάρρευση του παλιού, τη θεωρούν μοναδική λογική λύση από τα αδιέξοδα του υπάρχοντος και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινούνται. Θεωρούν υποχρέωσή τους να επιτεθούν σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε επιβάλλεται από τα πάνω, εξουσιάζει, λειτουργεί στην ουσία του ενάντια στην ελευθερία. Το μέτωπο του κοινωνικού πολέμου είναι ανοιχτό, και αυτοί που καταδικάζουν την κοινωνία σε φτώχεια, εξαθλίωση, ύπνωση, υποταγή, έχει έρθει η ώρα να πάρουν την απάντηση που τους αρμόζει.

Δρούμε με βάση τη λογική και το ταξικό μας συμφέρον, και γι’ αυτό αφήνουμε πίσω τους ανθρωπιστικούς – ρεφορμιστικούς συναισθηματισμούς, καθώς βασικό χαρακτηριστικό του πολιτικού όντος είναι ότι λειτουργεί με βάση πρωτίστως τη λογική. Ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, ενάντια σε οποιονδήποτε συμβιβασμό και αλλοτρίωση επιβάλλει το υπάρχον, ενάντια στον οπορτουνισμό που δεν εξετάζει τους όρους και τηνmπολιτική συνέπεια λόγων και πράξεων προκειμένου να αποκομίσει τα όποια οφέλη.

Η έννοια της βίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το υποκείμενο που την ασκεί. Όσοι καταδικάζουν τη βία “από όπου κι αν προέρχεται”, αλλά δε θέλουν να δουν τη βία που ασκεί το ίδιο το σύστημα πάνω στο κοινωνικό σώμα και τα εξεγερμένα του κομμάτια, δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της αντιβίας. Είναι διαφορετική η βία του εργοδότη από του εργαζόμενου, του αφέντη από του σκλάβου, αυτού που καταστέλλει από αυτού που διεκδικεί τη ζωή του.

Ο δίκαιος κόσμος δεν έχει να κάνει με την αστική έννοια της καθεστωτικής δικαιοσύνης, αλλά με την έννοια του επαναστατικά δίκαιου και ηθικού. Ταξικά δίκαιο είναι να αντιμετωπίζει την κοινωνική αντιβία που του αξίζει, όποιος εκβιάζει τη ζωή και την περιορίζει, όποιος εξαναγκάζει σε μισθωτή σκλαβιά, όποιος καρπώνεται την εργατική υπεραξία και τον κοινωνικό πλούτο, όποιος ξεπουλάει εργατικούς αγώνες, όποιος

καταστέλλει, όποιος καταδικάζει μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων, όποιος προσβάλει, στοχοποιεί και αποχαυνώνει μέσα από τα διαπλεκόμενα μέσα μαζικής εξαπάτησης.

Εχθρευόμαστε την ιδιώτευση και τον ατομισμό, όσους εθελοτυφλούν για το ρόλο τους σε αυτό το σάπιο σύστημα, όσους έχουν απολέσει τη θέληση για ζωή και αρκούνται στο κυνήγι της επιβίωσης. Όσους δεν ποθούν την ελευθερία, αλλά την έχουν προ πολλού δώσει αντιπαροχή για το ελληνικό καπιταλιστικό όνειρο, το οποίο δεν διαφέρει πολύ από το αμερικάνικο και που επιτέλους κατέρρευσε.

Οι επιλογές μας, η προσωπική και πολιτική ευθύνη του καθενός είναι δεδομένη. Η συνείδησή μας είναι αυτή που μας καθορίζει και μας χαρακτηρίζει, και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Έτσι, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε έννοιες όπως δικαιοσύνη, εργασία, ηθική, δημοκρατία, αγώνας, επανάσταση, αναρχία, έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το “στρατόπεδο” ιδεών που έχουμε επιλέξει. Η συνέπεια στα μέσα που επιλέγει κανείς σύμφωνα με τη θεωρία και τον τρόπο ζωής που προσπαθεί να υπερασπιστεί και να προτάξει, ο καθημερινός πόλεμος για την κατάργηση των αντιφάσεών του και της απεμπόλησης κάθε κατάλοιπου που ενδεχομένως κουβαλάει, ορίζει την αξιοπρέπεια, τον αγώνα, το δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση.

Η πλευρά στην οποία εμείς στεκόμαστε είναι ενάντια σε οποιαδήποτε έκφανση της εξουσίας. Εντοπίζει την έννοια της συντροφικότητας να είναι άρρηκτα δεμένη με την αλληλεγγύη, όχι απλά ως λέξη ή αμυντική στάση απέναντι στην επίθεση της εξουσίας, αλλά ως επιθετική πρόταση για τη δημιουργία μιας άλλης πραγματικότητας, στην οποία δεν θα υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεζόμενοι.

Έχουμε διαλέξει τη μεριά των ανυπότακτων, των εξεγερμένων, των διεκδικητών της ελευθερίας.

Για τη δημιουργία μίας κοινωνίας που δε θα υπάρχει καμία εξουσία.

Για μία κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας.