Κείμενο παρουσίασης του αναρχικού στεκιού, Μάρτιος 2015:
Το αναρχικό στέκι (Αγίου Δημητρίου 10 – πάνω από πλατεία Γεωργάκη) είναι ένας αυτοοργανωμένος κοινωνικός χώρος τον οποίο συντηρεί και διαχειρίζεται η αναρχική ομάδα cumulonimbus. Δημιουργήθηκε με σκοπό να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για πολιτική δράση και κοινωνική παρέμβαση στην πόλη της Κέρκυρας, γύρω από ζητήματα και καταστάσεις που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας· ζητήματα και καταστάσεις όπως ο φασισμός, ο ταξικός πόλεμος, οι διακρίσεις με βάση το φύλο ή τη φυλή, οι εθνικές αυταπάτες, η θρησκεία, η εκπαίδευση, η μισθωτή εργασία, ο εγκλεισμός, η λεηλασία της φύσης, οι κοινωνικές αντιστάσεις, η εξέγερση, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους φυλακισμένους αγωνιστές.
Το αναρχικό στέκι λειτουργεί με οριζόντιες ισότιμες σχέσεις ενάντια σε ιεραρχικές δομές, “ειδικούς” και αυθεντίες. Ακόμη λειτουργεί αντιεμπορευματικά, δηλαδή οι διάφορες εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές, μαθήματα αυτομόρφωσης και καφενεία λειτουργούν στη βάση της ελεύθερης συνεισφοράς, της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας, μακριά από λογικές κατανάλωσης και υποχρεωτικών αντιτίμων.
Το αναρχικό στέκι φιλοδοξεί να αποτελέσει τόπο άμεσης ανθρώπινης συναναστροφής και αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, τόπο έμπρακτης αμφισβήτησης των κυρίαρχων προσταγών και προτύπων, τόπο ελεύθερης δημιουργίας και έκφρασης. Ένα διαρκές πείραμα αλληλεγγύης και σύγκρουσης με κάθε μορφή εξουσίας, εκμετάλλευσης και επιβολής. Ένας τόπος αγώνα για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.
Κείμενο αποχώρησης από το αναρχικό στέκι, Μάιος 2016:
Από τον Μάρτιο του 2015, ως αναρχική ομάδα cumulonimbus ξεκινήσαμε μια νέα προσπάθεια διείσδυσης και διάχυσης των αναρχικών σκεπτικών στον κοινωνικό ιστό της κέρκυρας, δημιουργώντας έναν δικό μας χώρο στο κέντρο της πόλης, το αναρχικό στέκι. Η προσπάθεια αυτή έκανε τον κύκλο της και έληξε τον Μάιο του 2016. Πρέπει λοιπόν να γίνει ένας σύντομος απολογισμός της προσπάθειας αυτής για να καταθέσουμε αυτά που εμείς θεωρούμε χρήσιμα, τόσο ως δημόσια αυτοκριτική όσο και ως μπούσουλα για ανάλογα εγχειρήματα άλλων συντρόφων.
Ο χώρος αυτός προσπάθησε να αποτελέσει ένα σημείο συνάντησης και μια σταθερά για τον κόσμο του αγώνα στο κέντρο της πόλης, αλλά ακόμα και χωρίς το χώρο αυτό, δεν σταματάμε να στοχεύουμε στην κοινωνική χειραφέτηση, την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. Στον ένα χρόνο λειτουργίας του, το στέκι φιλοξένησε αρκετές συλλογικότητες (εκτός της cumulonimbus), πολιτικές εκδηλώσεις, αυτοοργανωμένα μαθήματα, προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ καθώς και πολλές πολιτιστικές/ψυχαγωγικές δραστηριότητες.
Η απόφαση μας να αφήσουμε το στέκι δεν προέκυψε από κανέναν άλλο λόγο, εκτός από τη δυσκολία μας να ανταποκριθούμε στο οικονομικό κόστος που συνεπάγεται η ενοικίαση ενός χώρου. Η πολιτική μας θέση σχετικά με το εμπόρευμα και η επιλογή μας να λειτουργούμε χωρίς αντίτιμο, σίγουρα δεν διευκόλυνε την οικονομική διαχείριση του στεκιού. Πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, ήταν φυσικό να γίνουν αστοχίες και λάθη καθότι ως εγχείρημα ήταν κάτι καινούριο για εμάς. Σημαντικότερο ίσως η αδυναμία μας να στηρίξουμε και από άποψη χρόνου τη λειτουργία του στεκιού, με αποτέλεσμα να μην γίνει ποτέ πραγματικά αυτό που στοχεύαμε: ένα στέκι. Δηλαδή ένας χώρος που πέρα από τις καθαρά πολιτικές διαδικασίες θα στέγαζε τόσο τη δική μας ανάγκη, όσο και άλλων πολιτικών και κοινωνικών υποκειμένων, για καθημερινή συνεύρεση σε επίπεδο παρέας και συναναστροφής. Παρόλα αυτά, οι γενικά καλές σχέσεις με τη γειτονιά παραμένουν, ακόμα και αν δεν κατάφεραν να χτιστούν τόσο στη βάση της πολιτικής συμφωνίας, αλλά της ευχάριστης συναναστροφής και του «ζωντανέματος» της περιοχής.
Η διαρκής αναζήτηση πόρων μας απέτρεψε από το να πραγματοποιήσουμε περισσότερες πολιτικές εκδηλώσεις και αναγκαστήκαμε να στραφούμε σε δράσεις οι οποίες θα απέφεραν έσοδα για την διατήρηση του χώρου, καθιστώντας σταδιακά την ύπαρξη του στεκιού κάτι που δεν ήταν και κάτι που δε θέλαμε να γίνει: αυτοσκοπός. Φυσικά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για την όποια πολιτική ολιγωρία μας, που άλλωστε -χωρίς να θέλουμε να δικαιολογηθούμε- παρατηρείται γενικότερα κινηματικά σε περιόδους άμπωτης των ταξικών αγώνων και κοινωνικής απάθειας.
Κλείνοντας πρέπει να πούμε πως προφανώς δεν μετανιώνουμε για την επιλογή μας να δημιουργήσουμε έναν χώρο “πάτημα” στο κέντρο της πόλης, και εξακολουθούμε να αναγνωρίζουμε τη σημασία και την αναγκαιότητα ύπαρξής του. Μέχρι αυτό να καταστεί ξανά δυνατό, όποια μορφή κι αν καταφέρουμε να έχει, είναι αυτονόητο πως ακόμα και χωρίς το στέκι η αναρχική ομάδα cumulonimbus συνεχίζει κανονικά τη λειτουργία της. Θα βρισκόμαστε και θα λειτουργούμε στην κατάληψη Ελαία, στηρίζοντας και με αυτό τον τρόπο το συγκεκριμένο συγγενικό πολιτικό εγχείρημα το οποίο άλλωστε πάντοτε υπήρξε το δεύτερο “σπίτι” μας.