Καιρός να διαλέξεις στρατόπεδο

Τον τελευταίο μήνα η κυριαρχία δίνει ένα ρεσιτάλ κατασταλτικού οργίου. Μπάτσοι, ΕΚΑΜίτες και κάθε λογής γουρούνια με εντολή Σαμαρά, εκτελεστή Δένδια και τις μουλωχτές ευλογίες της Χρυσής Αυγής εισβάλλουν και εκκενώνουν τις καταλήψεις Villa Amalias, Σκαραμαγκά και προσωρινά τη Λέλας Καραγιάννη. Στο μεταξύ είχε προηγηθεί η φίμωση άλλης μιας κινηματικής υποδομής, του ραδιοφωνικού σταθμού 98FM.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που το κράτος δείχνει τα δόντια του· είτε με την επίσημη και νομιμοποιημένη έκφανσή του, είτε με την παρακρατική και φασιστική. Ήδη από το καλοκαίρι του ’12 πραγματοποιήθηκαν μεθοδευμένες κρατικές επιθέσεις και παρακρατικοί εμπρησμοί σε κατειλημμένους και αυτοοργανωμένους χώρους· οι καταλήψεις Apertus, Δράκα, Δέλτα, η δημοτική αγορά Κυψέλης και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι πανεπιστημίου Ρεθύμνου αποτελούν τον απολογισμό των δύο όψεων του ίδιου νομίσματος της καταστολής.

Σε περίοδο οξυμένης συστημικής κρίσης, αυτή η λυσσασμένη επίθεση ενάντια στις καταλήψεις μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί.

Οι καταλήψεις προτάσσουν μια διαφορετική λειτουργία της κοινωνίας και οργάνωσης της ζωής μας. Μιας ζωής βασισμένης σε έννοιες που η εξουσία πάντα θα προσπαθεί να καταδείξει ως άνομες και επικίνδυνες, όπως η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη, η αντιεραρχία, η άμεση και ισότιμη λήψη των αποφάσεων, η αξιοπρέπεια, η ελευθερία. Σε αυτούς τους χώρους δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες και αντιδομές ώστε να ζούμε στην πράξη ό,τι προτάσσουμε για το αύριο.

Συναυλίες, αγροκολεκτίβες, αυτοοργανωμένα μαθήματα, κινηματογραφικές προβολές, θεατρικές παραστάσεις, κοινωνικά ιατρεία, βιβλιοθήκες, συλλογικές κουζίνες και χαριστικά παζάρια συνθέτουν το μωσαϊκό της κοινωνικής προσφοράς των καταλήψεων, ενώ σε αρκετές λειτουργούν επιπλέον κινηματικές υποδομές όπως τυπογραφεία, στούντιο μουσικής και ραδιοφωνικοί σταθμοί αντιπληροφόρησης.

Παράλληλα, όμως, οι καταλήψεις αποτελούν εστίες αντίστασης και αντεπίθεσης στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Είναι χώροι συνεύρεσης ανθρώπων που επιδιώκουν,ενάντια στη λογική του φασισμού, του κέρδους, του ατομισμού, της μοιρολατρίας και της σιωπής, να συλλογικοποιηθούν με επιθετικό πρόσημο. Να οργανώσουν τη δράση τους και να καταστρέψουν τις σάπιες δομές της ολοκληρωτικής δημοκρατίας.

Μιας ολοκληρωτικής δημοκρατίας που έχει ήδη αποδείξει πως δε θα διστάσει να συντρίψει οποιαδήποτε φωνή αντιδρά.

Σήμερα η κυριαρχία επιτίθεται στις καταλήψεις και στον αναρχικό χώρο. Σήμερα κηρύσσει παράνομη την απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΜ, επιτάσσοντας τους απεργούς και εισβάλλοντας με τα ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο του μετρό. Σήμερα συλλαμβάνει φοιτητές που θέλησαν να πάρουν εξηγήσεις από τις πρυτανικές αρχές αναφορικά με την υποβάθμιση των σπουδών τους, όπως στην περίπτωση του Ιονίου Πανεπιστημίου. Σήμερα χτυπά και συλλαμβάνει τους καταληψίες του Υπουργείου Εργασίας.

Αύριο θα στραφεί εναντίον οποιουδήποτε αμφισβητήσει το καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης, οποιουδήποτε αρνηθεί να γίνει μέρος του κοινωνικού κανιβαλισμού, οποιουδήποτε δηλώνει ανοιχτά την αποστροφή του για τους νεοναζί, οποιουδήποτε τρέφει στοιχειώδη ίχνη προοδευτισμού μέσα του και σηκώσει κεφάλι.

Αντικειμενικά το διακύβευμα είναι μεγάλο. Η πολυπόθητη “ανάπτυξη”, που τόσο χαριτωμένα ευαγγελίζονται τα αφεντικά και οι συστημικοί παπαγάλοι των ΜΜΕ, κινδυνεύει να συναντήσει εμπόδιο στο πρόσωπο του “κακού εσωτερικού εχθρού”. Με άλλα λόγια, η αναδιάρθρωση του καπιταλισμού και η ανάπτυξη επί πτωμάτων του κεφαλαίου απειλούνται να αμφισβητηθούν έμπρακτα από το ανταγωνιστικό κίνημα.

Γιατί είναι αλήθεια πως η οξυμένη καταστολή των αφεντικών δεν επιδιώκει μόνο να σπείρει το φόβο και να τρομοκρατήσει τους καταπιεσμένους, αλλά και να προστατέψει απεγνωσμένα ένα ξοφλημένο μοντέλο καπιταλισμού που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Γιατί μπορεί να έχουν την πολυτέλεια να απαγορεύσουν να δείχνονται τα πρόσωπα των εξαθλιωμένων, όπως πρόσφατα ζήτησε το ΕΣΡ από τα τηλεοπτικά κανάλια, όμως δεν έχουν ιδέα για τις εν δυνάμει επαναστατικές ικανότητές τους.

Μπορεί να ρίξουν τις ευθύνες στους διπλανούς τους, να κατηγορήσουν τους μετανάστες, να στραφούν σαν φοβισμένα δουλικά ζόμπι προς στους φασίστες της Χρυσής Αυγής, ή να στηρίξουν τις ελπίδες τους σε έναν κομματικό φορέα “που θα επιφέρει την αλλαγή με εκλογές”.

Ενδέχεται, όμως, να γυρίσουν την πλάτη στα διάφορα κομματικά ιερατεία που καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται, επιτρέποντας έτσι στο κράτος το μονοπώλιο άσκησής της. Είναι πιθανό να απαξιώσουν τους εργατοπατέρες που προκυρήσσουν απεργίες-πυροτεχνήματα και παραχωρούν ανερυθρίαστα τα εργατικά κέντρα στους φασίστες για την κοπή της ηλίθιας πίτας τους. Ή, ίσως, ακόμη και να απαγκιστρωθούν από τις φρούδες θεσμικές ψευδαισθήσεις, την αδράνεια, την αυτολύπηση και το φόβο.

Ίσως γίνει αυτό που πραγματικά φοβίζει την κυριαρχία· οι καταπιεσμένοι με όπλα την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, τη ριζοσπαστική πολιτικοποίηση και τη σύγκρουση με οποιαδήποτε μορφή εξουσίας και ιεραρχίας, να θέσουν τα θεμέλια ενός διαφορετικού κόσμου.

Τώρα, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, είναι ο καιρός της καταστολής. Είτε θα την υπομείνεις συνηθίζοντας στις αλυσίδες που φοράς, είτε θα την τσακίσεις μια και καλή.

Τώρα, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, είναι ο καιρός των ευθυνών. Είτε θα τις αγνοήσεις και θα σιωπήσεις, είτε θα αγωνιστείς για αυτά που πιστεύεις.

Τώρα, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, τα δύο στρατόπεδα έχουν χωριστεί. Οι εκμεταλλευτές από τη μια και οι εκμεταλλευόμενοι από την άλλη. Ήρθε η στιγμή να διαλέξεις με ποιον από τους δύο είσαι.

Ή με τους καταπιεστές ή με τους καταπιεζόμενους.
Ή με τους εξουσιαστές ή με τους εξουσιαζόμενους.
Ή με την υποταγή στην εξαθλίωση ή με τον αγώνα για ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία.