Είμαστε όλοι σύμφωνοι για γενική απεργία μαζί με κατάληψη του εργοστασίου…». Ο R. εκθέτει τις λεπτομέρειες: «Πάμε κατευθείαν και στήνουμε οδοφράγματα στις πόρτες. Παίρνουμε ομήρους τους διευθυντές κλπ…». Οι συνάδελφοί μου θέλουν να ξεκινήσουν την ίδια κιόλας μέρα. «Κάνουμε στάση εργασίας, πηγαίνουμε στα άλλα συνεργεία και όλοι οι υπόλοιποι έρχονται μαζί μας. Έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα: τα υπόλοιπα είναι μαλακίες». Η μόνη ένσταση είναι ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα μας ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. […]

Μαζευόμαστε, όπως αναμενόταν, στις 13:00. Ο ένας μετά τον άλλο αρχίζουν να έρχονται, κάποιοι διστάζουν, μετά από λίγο όμως παρατάνε και αυτοί την μηχανή τους. […] Τελειώνοντας την συνέλευσή μας, αποφασίζουμε να μοιράσουμε μια προκήρυξη στο εργοστάσιο, προκειμένου να καλέσουμε σε ευρεία παράσταση όλων των εργατών και σε σύσταση απεργιακών επιτροπών ανά συνεργείο. […] Συνέταξα το προσχέδιο της προκήρυξης φροντίζοντας να αντανακλά την γνώμη των συναδέλφων μου. Όταν γράφτηκε, μου είπαν ότι έκανα καλή δουλειά. Ποιος όμως θα την μοιράσει; Ποιος θα μιλήσει στην συνέλευση που καλούμε; Με κοιτούν με κάποια έκπληξη, σαν να τους έθετα μια ηλίθια ερώτηση. – Φυσικά και θα πάμε… – Ναι, αλλά ποιος; – Ε… Εγώ μένω στα προάστια. Όλοι έχουν και από μια δικαιολογία. Με κοιτάζουν και αντιλαμβάνομαι ότι με έχουν χρίσει εκπρόσωπό τους. Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να πάει πάλι να μοιράσει 10.000 προκηρύξεις σε κάθε πόρτα του εργοστασίου.

Ντανιέλ Μοτέ, 1959

O Daniel Mothé γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου του 1924 στο προάστιο του Μπορντώ Φλουαράκ. Εργάτης μετάλλου στο κεντρικό μηχανουργείο της Renault στην Μπιγιανκούρ και μέλος του περιοδικού Socialisme ou Barbarie των Καστοριάδη και Λεφόρ, στην εργατική του μαρτυρία Journal d’un ouvrier (1956-1958) αναφέρεται στις προσπάθειες οργάνωσης έξω από τα πλαίσια των γραφειοκρατικών συνδικάτων της περιόδου, στις πρωτοβουλίες ενάντια στον πόλεμο της Αλγερίας, αλλά και τον αντίκτυπο της ουγγρικής εξέγερσης του 1956 στο εργοστάσιο της μεγάλης γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Η κλασική αυτή μαρτυρία –που όταν το 1960 μεταφράζεται στα ιταλικά προκαλεί την έκπληξη του ιδρυτή των Quaderni Rossi, Raniero Panzieri– αποτελεί μια απόπειρα αποτύπωσης της εργατικής υποκειμενικότητας πέρα από την αναγωγή της στο Κεφάλαιο ή στις γραφειοκρατικές της οργανώσεις. (Από το οπισθόφυλλο)

Περιεχόμενα

Το μηχανουργείο της Renault
Η επιστροφή από τις διακοπές
Η επιστράτευση των εφέδρων – Μάιος του 1956
Η υπόθεση της Ουγγαρίας
Οι Γάλλοι και οι Βορειο-Αφρικανοί εργάτες
Τα συνδικάτα παλεύουν… μεταξύ τους – Μάιος του 1957
Πώς να κάνετε μια απεργία να αποτύχει
Μετά το δημοψήφισμα της 28 ης Σεπτέμβρη
Επίμετρο του I.B.