ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ.

Την Πέμπτη 20.12.2012 στις 07.00 το πρωί δεκάδες μπάτσοι όλων των ειδών εισβάλλουν παρουσία εισαγγελέα στο κτίριο της Κατάληψης Villa Amalias στην Αθήνα, στην οδό Αχαρνών και Χέυδεν. Ένα άνευ προηγουμένου κύμα αλληλεγγύης ξεσπά σε ολόκληρη τη χώρα, με ανακοινώσεις και δράσεις αλληλεγγύης να διαδέχονται η μία την άλλη. Λίγες ημέρες αργότερα, την 28.12.2012, η αστυνομία εισβάλλει στην άδεια από φοιτητές (λογω διακοπών) ΑΣΟΕΕ, με το πρόσχημα της πάταξης του παραεμπορίου και συλλαμβάνει μετανάστες μικροπωλητές. Βεβαίως δεν παρέλειψαν να εισβάλλουν στα κατειλημμένα φοιτητικά στέκια που βρίσκονταν μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου, και να κατασχέσουν κείμενα, αφίσες, βιβλία και τον εξοπλισμό του κινηματικού ραδιοφωνικού σταθμού 98 FM.

Την Τετάρτη, 9.1.2012, ομάδα 100 συντρόφων ανακαταλαμβάνει την εκκενωμένη και φυλασσόμενη από την αστυνομία Βίλα Αμαλίας, κατορθώνοντας το αδιανόητο και αποδεικνύοντας ότι η τόλμη, η συντροφικότητα και η αποφασιστικότητα είναι δυνατότερες από τα μέτρα ασφαλείας και τις διμοιρίες των ΜΑΤατζήδων.

Το κράτος νιώθει το κύρος του να τσαλακώνεται και απαντάει με ένα όργιο καταστολής: εκατοντάδες μπάτσοι όλων των ειδών συγκεντρώνονται μέσα σε λίγα λεπτά, αποκλείουν το δρόμο και πνίγουν στα χημικά ολόκληρη την περιοχή. Τελικά, πάνοπλη μονάδα των ΕΚΑΜ (!) εισβάλλει στο χώρο και συλλαμβάνει όλους τους συντρόφους. Επιπλέον προσάγονται και όλα τα άτομα που είχαν καταλάβει τα κοντινά γραφεία της ΔΗΜΑΡ σε ένδειξη αλληλεγγύης στη Villa Amalias. Η καταστολή όμως δεν σταματάει εκεί. Μετά από λίγες ώρες, η αστυνομία εισβάλλει στην κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, συλλαμβάνοντας οκτώ άτομα.

Η Villa Amalias, κατειλημμένη από το έτος 1990, είναι από τις πιο παλιές καταλήψεις στη χώρα. Εκτός από κατάληψη στέγης, έχει πραγματικά τεράστια ιστορία στους κοινωνικούς αγώνες. Στα 22 χρόνια της ύπαρξής της έχει διοργανώσει αμέτρητες πολιτικές εκδηλώσεις και συζητήσεις, πορείες, θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες, στους χώρους της στεγάζει τυπογραφείο και έχει σηκώσει στις πλάτες της έναν ανεκτίμητο αντιφασιστικό αγώνα που εκτείνεται σε βάθος εικοσαετίας.

Η κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά στεγάζει πέρα από πολιτικές συνελεύσεις, συλλογικές κουζίνες, ξυλουργείο, συνεργείο επισκευής ποδηλάτων, βιβλιοθήκη, εγχειρήματα αυτομόρφωσης, χαριστικό παζάρι, αίθουσα χορού, μέχρι και πίστα αναρρίχησης και εργαστήριο ραπτικής! Πάνω απ’ όλα όμως, στεγάζει την πολιτική δράση εκατοντάδων αγωνιζόμενων ανθρώπων και έναν τρόπο οργάνωσης και ζωής πολύ διαφορετικό από τον κυρίαρχο.

Και οι δύο καταλήψεις αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα αναχώματα κατα του νεοφασισμού και των μαχαιροβγαλτών της χρυσής αυγής που προσπαθούν εδώ και χρόνια να μετατρέψουν ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας σε Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα. Η Βίλα Αμαλίας έχει δεχτεί δεκάδες επιθέσεις από τα φασιστικά πιθηκοειδή στη διάρκεια της ιστορίας της, τα οποια είχαν πάντα στο πλευρό τους την αστυνομία. Στην ευρύτερη περιοχή λειτουργεί επίσης η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη, και η λαϊκη συνέλευση πλατείας Βικτωρίας, που στέκονται με την παρουσία τους εμπόδιο στις προσπάθειες κράτους και παρακράτους για να επιβάλλουν το φόβο, τα φασιστικά νυχτερινά μαχαιρώματα κατά των μεταναστών, το εμπόριο της πρέζας και την πώληση προστασίας στα μαγαζιά της περιοχής. Το παρακράτος δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να ξεφορτωθεί αυτές τις νησίδες ελευθερίας και αντίστασης. Και εδώ έρχεται να προσφέρει την πολύτιμη βοήθειά του η άκρως (δεξιά) επιτυχημένη επιλογή του κερκυραϊκού λαού Νίκος Δένδιας.

Η Δένδειος Λογική σπάει κόκκαλα: Τα μπουκάλια της μπύρας από το καφενείο και τις μαζικότατες συναυλίες είναι εν δυνάμει βόμβες μολότοφ. Το πετρέλαιο της σόμπας είναι εμπρηστικό υλικό. Η συμμετοχή σε πορείες είναι “τρομοκρατία”. Η κατάληψη και οργάνωση ενός εγκαταλελειμμένου και ρημαγμένου κτηρίου είναι “εστία ανομίας”. Ο διαδηλωτής είναι κουκουλοφόρος. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κακούργημα. Η αριστερά και ο νεοναζισμός αποτελούν “άκρα” και δεν διαφέρουν σε τίποτα. Τα πολιτικά και επιχειρηματικά παράσιτα που ζουν εις βάρος της κοινωνίας είναι νόμιμα. Η τρικομματική συμμορία που κυβερνά αυτή τη χώρα είναι δημοκρατία. Η κλίκα που ψηφίστηκε από το 30% του 60% του λαού έχει δικαίωμα να νομοθετεί όπως της αρέσει, να απολύει όποιον θέλει, να δέρνει και να συλλαμβάνει απεργούς, να βασανίζει κατά το δοκούν μέσα σε αστυνομικά τμήματα, να διαπομπεύει στα μίντια διαδηλωτές, οροθετικές γυναίκες και όποιον άλλον θέλει – για λόγους “δημόσιας τάξης” βεβαίως – να φιμώνει δημοσιογράφους, να ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία, να ξεριζώνει δάση για να χαρίζει χρυσάφι σε όποιον επιχειρηματία θέλει, να βάζει όσους φόρους θέλει όποτε θέλει, να αποφασίζει το διπλασιασμό της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, να φυλακίζει και να κόβει το ρεύμα σε όποιον δεν έχει να πληρώσει, να αφαιρεί συντάξεις από ανάπηρους, να κλείνει παιδικούς σταθμούς, να σταματά να χορηγεί φάρμακα σε υπερήλικες. Και γενικώς για τέσσερα χρόνια από την εκλογή της να κάνει ότι γουστάρει. Ακόμη και τα κοινοβουλευτικά προσχήματα έχουν πια καταρρεύσει, αφού η κυβέρνηση νομοθετεί πλέον με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς κοινοβουλευτική ψηφοφορία. Κατά τα λοιπά, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας: οι εστίες ανομίας θα παταχθούν. Οι κατειλημμένοι χώροι που σφύζουν απο ζωή και πολιτικό λόγο θα κατασταλούν.

Το μήνυμα είναι σαφές, και όποιος δεν το έχει καταλάβει ας ανοίξει τα μάτια του: η ενασχόληση με τα κοινά είναι αδίκημα. Στη χώρα αυτή υπάρχει χώρος μόνο για ηλίθιους καταναλωτές, τηλεορασόπληκτα ζόμπι, χρυσαυγίτες μαχαιροβγάλτες και πειθήνιους ψηφοφόρους. Κάθε άνθρωπος αυτής της κοινωνίας οφείλει να μετατραπεί σε υπήκοο και ζητιάνο. Να πάψει να διεκδικεί το δικαίωμά του στη ζωή, να πάψει να αυτοοργανώνει τις ανάγκες του και να συλλογικοποιεί τις επιθυμίες και τις αντιστάσεις του. Κάθε ένας που χρειάζεται μια στέγη πάνω από το κεφάλι του και ένα πιάτο φαγητό, να απευθύνεται για ελεημοσύνη στην εκκλησία, στο δήμο ή στα συσσίτια της χρυσής αυγής.

Οτιδήποτε άλλο άλλωστε είναι έξω από την πολιτική οπτική του ακροδεξιού υπουργού Νίκου Δένδια. Στα νιάτα του ήταν μέλος της φασιστικής οργάνωσης ΕΝΕΚ (Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα), ομοϊδεάτης του τσεκουροφόρου Μάκη Βορίδη, επίσης μέλους της ίδιας οργάνωσης. Ο τελευταίος ήταν επίσης πρόεδρος και μιας άλλης φασιστικής οργάνωσης, της χουντικής νεολαίας ΕΠΕΝ, διαδεχόμενος στην προεδρία της τον σημερινό αρχηγό της χρυσής αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο. Και ιδού τα μόνα άκρα που υπάρχουν σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή: η ακροδεξιά κυβέρνηση, το νεοναζιστικό δεκανίκι της και η αστυνομία υπό τις διαταγές τους.

Το μέλλον που ετοιμάζουν για κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο είναι ζοφερό. Δεν θα σταματήσουν πουθενά, μέχρι να εξαφανίσουν κάθε ίχνος ελευθερίας. Οι υπήκοοι αυτής της χώρας πρέπει να υποταχθούν στη μοίρα τους, που άλλωστε προβλέπεται και στην ισχύουσα νομοθεσία: Φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση, μέσα σε ένα περιβάλλον μηδενικής ελευθερίας, ανύπαρκτων δικαιωμάτων και κυριαρχίας του φόβου. Να μην έχουμε καμία αυταπάτη: οποιαδήποτε εναντίωση σε αυτήν την πορεία προς τη δυστυχία θα ονομαστεί “ανομία” και θα παταχθεί. Το κράτος έκτακτης ανάγκης, που δεν γνωρίζει όρια και περιορισμούς, και που επεμβαίνει όπου, όποτε και με όποιον τρόπο θέλει, ήδη εφαρμόζει το δόγμα της μηδενικής ανοχής ενάντια σε κάθε αγώνα και κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο, και δεν νιώθει την ανάγκη να τηρήσει κανένα από τα προσχήματα του παρελθόντος.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, οι δικαιολογίες εξαντλούνται και η προσωπική ευθύνη έρχεται στο προσκήνιο αμείλικτη. Η στιγμή είναι ιστορική. Κάθε άνθρωπος με στοιχειώδη αξιοπρέπεια οφείλει άμεσα να αγωνιστεί ενάντια στην ποδοπάτηση της ζωής του. Το κράτος έκτακτης ανάγκης επιχειρεί ξεδιάντροπα να φιμώσει έναν – έναν τους αντιπάλους του και δεν θα σταματήσει μέχρι όλοι οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι να καταλήξουν ή στα σπίτια τους ή στη φυλακή. Όποιος δεν συμμετάσχει στον αγώνα, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να ζήσει σε μια κοινωνία πολύ διαφορετική από αυτή που γνώριζε μέχρι σήμερα. Να ξεφύγουμε από τη λογική της νομιμότητας που οι δυνάστες μας συνεχώς επικαλούνται. Αν ο εφιάλτης που έχουν προετοιμάσει για τις ζωές μας ονομάζεται “νομιμότητα”, εμείς οφείλουμε να γίνουμε “εστίες ανομίας”.

Αφού κατέστειλε τους εργατικούς αγώνες, αφού ενταφίασε χιλιάδες μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αφού επέβαλε το φόβο της επιβίωσης σε ένα τεράστιο μέρος της κοινωνίας, το κράτος έκτακτης ανάγκης στρέφεται τώρα στον πραγματικό του εχθρό: όσους ορθώνουν το ανάστημά τους, όσους διαθέτουν μαχητικότητα, πολιτικό λόγο και πάθος για την ελευθερία. Οι καταλήψεις, όπως επίσης και ο εν γένει αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος αποτελούν ένα μεγάλο μέρος των ριζοσπαστικών αυτών κομματιών της κοινωνίας. Απαρτίζεται όμως από ανθρώπους συνειδητοποιημένους, αποφασισμένους, και με ισχυρή αλληλεγγύη που ξεπερνά το φόβο της καταστολής και της τρομοκρατίας τους. Το ίδιο και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που θα αντισταθεί με αξιοπρέπεια διεκδικώντας τη ζωή του.

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΚΑΘΙΑ. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΙ ΘΑ ΜΑΤΩΣΕΙ.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Αλληλέγγυοι/ες Κέρκυρας

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗN ΚΑΤΑΛΗΨΗ VILLA AMALIAS.

Την Πέμπτη 20.12.2012 στις 07.00 το πρωί δεκάδες μπάτσοι όλων των ειδών εισβάλλουν παρουσία εισαγγελέα στο κτίριο της Κατάληψης Villa Amalias στην Αθήνα, στην οδό Αχαρνών και Χέυδεν. Η Villa Amalias, κατειλημμένη από το έτος 1990, είναι από τις πιο παλιές καταλήψεις στη χώρα. Εκτός από κατάληψη στέγης, έχει πραγματικά τεράστια ιστορία στους κοινωνικούς αγώνες. Στα 22 χρόνια της ύπαρξής της έχει διοργανώσει αμέτρητες πολιτικές εκδηλώσεις και συζητήσεις, πορείες, θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες, στους χώρους της στεγάζει τυπογραφείο και έχει σηκώσει στις πλάτες της έναν ανεκτίμητο αντιφασιστικό αγώνα που εκτείνεται σε βάθος εικοσαετίας.

H Κατάληψη της Villa Amalias είναι ένα από τα σημαντικότερα αναχώματα κατα του νεοφασισμού και των μαχαιροβγαλτών της χρυσής αυγής που προσπαθούν εδώ και χρόνια να μετατρέψουν το κέντρο της Αθήνας σε Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα. Η Βίλα Αμαλίας έχει δεχτεί δεκάδες επιθέσεις από τα φασιστικά πιθηκοειδή στη διάρκεια της ιστορίας της, τα οποια είχαν πάντα στο πλευρό τους την αστυνομία. Στην ευρύτερη περιοχή λειτουργεί επίσης η Κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά, η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη, και η λαϊκη συνέλευση πλατείας Βικτωρίας, που στέκονται με την παρουσία τους εμπόδιο στις προσπάθειες κράτους και παρακράτους για να επιβάλλουν το φόβο, τα φασιστικά νυχτερινά μαχαιρώματα κατά των μεταναστών, το εμπόριο της πρέζας και την πώληση προστασίας στα μαγαζιά της περιοχής. Το παρακράτος δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να ξεφορτωθεί αυτή τη νησίδα ελευθερίας και αντίστασης. Και εδώ έρχεται να προσφέρει την πολύτιμη βοήθειά του η άκρως (δεξιά) επιτυχημένη επιλογή του κερκυραϊκού λαού Νίκος Δένδιας.

Η Δένδειος Λογική σπάει κόκκαλα: Τα μπουκάλια της μπύρας από το καφενείο και τις μαζικότατες συναυλίες είναι εν δυνάμει βόμβες μολότοφ. Το πετρέλαιο της σόμπας είναι εμπρηστικό υλικό. Η συμμετοχή σε πορείες είναι “τρομοκρατία”. Ο διαδηλωτής είναι κουκουλοφόρος. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κακούργημα. Η αριστερά και ο νεοναζισμός αποτελούν “άκρα” και δεν διαφέρουν σε τίποτα. Τα πολιτικά και επιχειρηματικά παράσιτα που ζουν εις βάρος της κοινωνίας είναι νόμιμα. Η τρικομματική συμμορία που κυβερνά αυτή τη χώρα είναι δημοκρατία. Η κλίκα που ψηφίστηκε από το 30% του 60% του λαού έχει δικαίωμα να νομοθετεί όπως της αρέσει, να απολύει όποιον θέλει, να δέρνει και να συλλαμβάνει απεργούς, να βασανίζει κατά το δοκούν μέσα σε αστυνομικά τμήματα, να διαπομπεύει στα μίντια διαδηλωτές, οροθετικές γυναίκες και όποιον άλλον θέλει – για λόγους “δημόσιας τάξης” βεβαίως – να φιμώνει δημοσιογράφους, να ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία, να ξεριζώνει δάση για να χαρίζει χρυσάφι σε όποιον επιχειρηματία θέλει, να βάζει όσους φόρους θέλει όποτε θέλει, να φυλακίζει και να κόβει το ρεύμα σε όποιον δεν έχει να πληρώσει, να αφαιρεί συντάξεις από ανάπηρους, να κλείνει παιδικούς σταθμούς, να σταματά να χορηγεί φάρμακα σε υπερήλικες. Και γενικώς για τέσσερα χρόνια από την εκλογή της να κάνει ότι γουστάρει. Ακόμη και τα κοινοβουλευτικά προσχήματα έχουν πια καταρρεύσει, αφού η κυβέρνηση νομοθετεί πλέον με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς κοινοβουλευτική ψηφοφορία. Κατά τα λοιπά, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας: οι εστίες ανομίας θα παταχθούν. Οι κατειλημμένοι χώροι που σφύζουν απο ζωή και πολιτικό λόγο θα κατασταλούν.

Το μήνυμα είναι σαφές, και όποιος δεν το έχει καταλάβει ας ανοίξει τα μάτια του: η ενασχόληση με τα κοινά είναι αδίκημα. Στη χώρα αυτή υπάρχει χώρος μόνο για ηλίθιους καταναλωτές, τηλεορασόπληκτα ζόμπι, χρυσαυγίτες μαχαιροβγάλτες και πειθήνιους ψηφοφόρους.

Οτιδήποτε άλλο άλλωστε είναι έξω από την πολιτική οπτική του ακροδεξιού υπουργού Νίκου Δένδια. Στα νιάτα του ήταν μέλος της φασιστικής οργάνωσης ΕΝΕΚ (Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα), ομοϊδεάτης του τσεκουροφόρου Μάκη Βορίδη, επίσης μέλους της ίδιας οργάνωσης. Ο τελευταίος ήταν επίσης πρόεδρος και μιας άλλης φασιστικής οργάνωσης, της χουντικής νεολαίας ΕΠΕΝ, διαδεχόμενος στην προεδρία της τον σημερινό αρχηγό της χρυσής αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο. Και ιδού τα μόνα άκρα που υπάρχουν σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή: η ακροδεξιά κυβέρνηση, το νεοναζιστικό δεκανίκι της και η αστυνομία υπό τις διαταγές τους.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις έχουν καταλαγιάσει ή εξαντλούνται σε 24ωρα πυροτεχνήματα. Οι μετανάστες υφίστανται το θεσμοθετημένο πογκρόμ του ξένιου δία και ενταφιάζονται μαζικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πλέον η κυβέρνηση στρέφει την προσοχή της στον πραγματικό εσωτερικό εχθρό, που ειναι τα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας. Ο αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος, πάντα εχθρευόταν αυτό το σάπιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, και γι’ αυτό ήταν πάντα στο στόχαστρο της εξουσίας. Σήμερα αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα μιας κυβέρνησης που άλλωστε δεν κάνει τίποτε άλλο από το να νομοθετεί κατ’ εντολή των δανειστών της και να ασχολείται με την καταπολέμηση κάθε εστίας αντίστασης.

Όμως το κράτος ξεχνά ότι ο αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος απαρτίζεται από ανθρώπους συνειδητοποιημένους, αποφασισμένους, και με ισχυρή αλληλεγγύη που ξεπερνά το φόβο της καταστολής και της τρομοκρατίας τους. Οι καταλήψεις είναι αγκάθια. Το κράτος για να τις πάρει θα ματώσει.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ VILLA AMALIAS.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Αλληλέγγυοι-Αλληλέγγυες Κέρκυρας

Απόψε, στις 21:30, καφενείο οικονομικής ενίσχυσης της ομάδας στην Κατάληψη Ελαία (Δαίρπφελδ & Αγίων Θεοδώρων, Μον Ρεπό).

https://katalipsielaia.squat.gr/

O στρατός θα χάσει κι εμάς – Μαζική δημόσια δήλωση αρνησης στράτευσης.

Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.
Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.
Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).
Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.

Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.

Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;

Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.
Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.
Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.

Μάιος 2010
Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,
Παναγιώτης Σιαβελής
Άγγελος Νικολόπουλος
Μόρις Ζαφειριάδης
Δημήτρης Σωτηρίου
Μενέλαος Εξίογλου
Ευάγγελος Ζώης
Σταύρος Κεφάλας

Η αρχή έγινε το 2006 όταν, με αφορμή την απόκτηση μιας τυπογραφικής μηχανής RotaprintR40 συγκροτήθηκε η τυπογραφική κολεκτίβα rotta. Η μηχανή μας παραχωρήθηκε από βερολινέζους συντρόφους και το όλο εγχείρημα στεγάστηκε στα υπόγεια της κατάληψης Βίλλα Αμαλίας. Η ανάγκη για τη δημιουργία ενός κινηματικού τυπογραφείου είχε γεννηθεί σε κάποια κεφάλια σχεδόν ταυτόχρονα με την επιθυμία του ευρύτερου πολιτικού-κοινωνικού χώρου της Αναρχίας, της Αντιεξουσίας και της Αυτονομίας να διαδίδει το λόγο, τις ιδέες και τις πολιτικές του θέσεις μέσω εντύπων. Υπήρχε η βαθειά αντιφατική συνθήκη τα έντυπα αντιπληροφόρησης, προπαγάνδας και αυτομόρφωσης να παράγονται σε εμπορικά τυπογραφεία, χωρίς οι συντάκτες τους να έχουν διεισδύσει στα μυστικά της διαδικασίας που ξεκινάει από μια ιδέα και καταλήγει στην τυπωμένη σελίδα. Αυτό τον διακαή πόθο προσπάθησε να ικανοποιήσει από το ξεκίνημά του το εγχείρημά μας αυτό.

Η ανάγκη της αντιπληροφόρησης – σε αντίθεση με την πληροφόρηση που προσφέρουν τα καθεστωτικά μμε – της αυτονομίας και της αυτοοργάνωσης – σε αντίθεση με τις εμπορικές σχέσεις τυπογράφου πελάτη – είναι η βάση για την ύπαρξη και τη συνέχεια αυτού του αυτοδιαχειριζόμενου τυπογραφείου.

Επιθυμώντας να χρησιμοποιηθεί σαν κινηματική υποδομή, η συνέλευση της κολεκτίβας έθεσε σαν αρχές λειτουργίας της την αντίθεση στην ιεραρχική τάξη, την εμπορευματική λογική και τα καθεστωτικά μμε. Όσοι και όσες, είτε ως μονάδες είτε ως συλλογικότητες λειτουργούν με αυτές τις αρχές, μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη δομή αυτή για κινηματικούς σκοπούς.

[…]

Είναι αλήθεια ότι μας αρέσουν τα δύσκολα, αλλά ακόμα περισσότερο μας αρέσει να τα αντιμετωπίζουμε στο πλαίσιο της συλλογικής αυτοοργάνωσης. Η υλική έκφραση αυτής της διάθεσης είναι ένα ανοιχτό κάλεσμα σε ομάδες, συλλογικότητες και ατομικότητες, που ενδιαφέρονται να ενισχύσουν με οποιοδήποτε τρόπο (ηθικό, ψυχολογικό, υλικό και οικονομικό) την κολεκτίβα rotta. Ζητούμενο για μας, πέρα από τη φυσική συμμετοχή ενός πυρήνα ατόμων στα τυπώματα και τις διαδικασίες της κολεκτίβας, είναι η δημιουργία ενός δικτύου υποστήριξης από όσους συντρόφους και συντρόφισσες αισθάνονται το εν λόγω εγχείρημα δικό τους. Τη χαρά και τον ενθουσιασμό που νιώθουμε κάθε φορά που ένα τυπωμένο φύλλο χαρτιού βγαίνει από τη μηχανή θέλουμε να τα μοιραζόμαστε με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στους καθημερινούς μας αγώνες, με το χώρο στον οποίο ανήκουμε, με το κίνημά μας.

Από το τυπογραφείο στην αυλή της Αχαρνών και Χέυδεν                                                                                   rottacollective@yahoo.gr / rotta@espiv.net

…στην Κατάληψη Ελαία το Σάββατο 10/3/12 στις 8μμ.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ.

Με απόφαση της αστικής δημοκρατίας, μέσω του μηχανισμού της δικαιοσύνης, η αναρχική Στέλλα Αντωνίου βρίσκεται προφυλακισμένη από τις 4/12/2010 στην γυναικεία πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, με ένα σαθρό κατηγορητήριο . Οι κατηγορίες που τη βαραίνουν είναι ότι στο σπίτι του συντρόφου της, Κώστα Σακκά βρέθηκαν τα αποτυπώματα της. Στοιχεία από ότι φαίνεται ικανά ώστε να κατηγορηθούν για συμμετοχή σε ‘’άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση’’ με άγνωστη επίσης δράση. Ενδείξεις –που αν και  δεν επαρκούν ώστε να στοιχειοθετήσουν οι διωκτικές αρχές κατηγορία – αντικρούστηκαν αμέσως από τη Στέλλα Αντωνίου.

Αναλυτικότερα, στο σπίτι που βρέθηκαν τα δαχτυλικά της αποτυπώματα, βρέθηκαν επίσης αλεξίσφαιρα γιλέκα και χειροβομβίδες .Ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ,η κατηγορία που θα μπορούσε να απαγγελθεί θα ήταν αυτή της οπλοκατοχής , στην προκειμένη περίπτωση, απλά και μόνο λόγω της πολιτικής της ταυτότητας της Στέλλας Αντωνίου, μετατρέπεται αυτόματα σε συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται καθώς η Αντωνίου παραμένει προφυλακισμένη με κυριότερο στοιχείο τη μαρτυρία μιας γυναίκας αστυνομικού του Α.Τ. Καλλιθέας. Η αστυνομικός ισχυρίζεται ότι η Αντωνίου αποπειράθηκε να αφαιρέσει οπλισμό από το οπλοστάσιο του τμήματος (!).

Είναι γνωστό ότι οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές είναι απάνθρωπες. Στην περίπτωση της Αντωνίου, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη, διότι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας με τα μάτια της, το οποίο είναι επιβεβαιωμένο από τρία νοσοκομεία. Η κατάστασή της επιδεινώνεται σταδιακά, γεγονός που οξύνθηκε με μεγάλου μέρους της οροφής του κελιού της, το οποίο την καταπλάκωσε (5 Γενάρη του 2012). Η πτώση τμήματος της οροφής  είχε ως αποτέλεσμα την πρόκληση κάκωσης μυών στον αυχένα καθώς και δύο εσωτερικές αιμορραγίες στο οπτικό νεύρο του δεξιού ματιού.

Ύστερα από δική της επιμονή, η Αντωνίου μεταφέρθηκε υπό άθλιες συνθήκες στο νοσοκομείο, όπου οι συνθήκες φυλάκισης συνεχίστηκαν και στη μεταφορά. Τελικά, η Αντωνίου εξαναγκάστηκε να μεταφερθεί  μέσα σε ένα μικροσκοπικό κλουβί. Εκτός από την καταρράκωση  της  αξιοπρέπειας της , το γεγονός επιδείνωσε την ήδη κρίσιμη κατάσταση της υγεία της. Τουλάχιστον, στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, ενώ τις προηγούμενες φορές που το είχε ζητήσει, λόγω του χρόνιου οφθαλμολογικού προβλήματος που αντιμετωπίζει, δεν της επιτρεπόταν, εξαιτίας του εξ’ ορισμού σαδιστικού «σωφρονιστικού» συστήματος.

Την ακριβώς προηγούμενη μέρα από την πτώση της οροφής είχε καταθέσει αίτηση αποφυλάκισης –  και για λόγους υγείας -, η οποία και απορρίφθηκε. Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό της εκδικητικής μανίας κράτους και ανθρωποφυλάκων και των συνθηκών κολαστηρίου που επικρατούν στις φυλακές. Και αν αναλογιστούμε και τις εξετάσεις που επιβάλλονται σε όλες τις κρατούμενες (κολπική εξέταση) κατά την προφυλάκισή τους – όπως και στην Αντωνίου- αντιλαμβανόμαστε περισσότερο το απάνθρωπο σύστημα των φυλακών.

Στο καπιταλιστικό σύστημα και στην  περίοδο της οικονομικής του κρίσης, οι αντιφάσεις της ταξικης δικαιοσύνης γίνονται εμφανέστερες από ποτέ. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι οι φυλακές υπάρχουν για να εκφοβίζουν, προκειμένου να διατηρείται η επίπλαστη κοινωνική ειρήνη και να τιμωρείται κάθε στάση ανυπακοής. Ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων αυτή τη στιγμή ξεπερνά τους 30, ενώ την ιδια στιγμή πλήθος δικαστών, πολιτικών, μπάτσων, επιχειρηματιών, παπάδων και χουντικών παραμένουν ελεύθεροι, επειδή είναι ταξικοί σύμμαχοι του κράτους.

ΤΡΙΤΗ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΝΕΑ ΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

Κατάληψη Δράκα

Αναρχική Ομάδα Cumulonimbus

ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Ροβεσπιέρος)

Το πρωί της Τρίτης 10 Ιανουαρίου 2012, πραγματοποιήθηκε κατάληψη του ραδιοφωνικού σταθμού Flash από τη συνέλευση αλληλεγγύης για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα. Η κατάληψη είχε ως στόχο τόσο την έκφραση της συμπαράστασης στα μέλη της οργάνωσης αλλά και σε συντρόφους που κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση, όσο και τη δημοσιοποίηση του λόγου που αρθρώνεται από την ίδια την οργάνωση στο δικαστήριο μέσα από την ανάγνωση ηχογραφημένων αποσπασμάτων. Η υπόθεση εκδικάζεται αυτό τον καιρό (από τις 5 Οκτώβρη 2011) στα ειδικά δικαστήρια Κορυδαλλού μέσα σε καθεστώς πολιτικά επιβεβλημένης σιωπής. Οι αλληλέγγυοι/ες αποφάσισαν να διαρρήξουν αυτή τη σιωπή και την πολιτική εντολή για φίμωση της δίκης και του πολιτικού λόγου των κατηγορουμένων στην υπόθεση του ΕΑ.

Κατά τη διάρκεια αναμετάδοσης του ηχητικού μηνύματος με αυτεπάγγελτη εντολή του εισαγγελέα έγινε επέμβαση των ΜΑΤ και παρόλο που η διοίκηση του σταθμού δεν επιθυμούσε καμία δίωξη, επακολούθησαν συλλήψεις, με την κατηγορία του εγκωμιασμού τρομοκρατικής πράξης και προτροπής σε πράξεις βίας.

Η επίθεση αυτή στους καταληψίες του σταθμού είναι μια καθαρά φρονηματικού τύπου πολιτική δίωξη και ανοίγει το δρόμο για ευρείες κατασταλτικές επιχειρήσειςσε βάρος οποιουδήποτε τολμήσει να εκφραστεί ενάντια στην διαρκώς εντεινόμενη κοινωνική-οικονομική-πολιτική εξαθλίωση, είτε διαδικτυακά είτε έντυπα. Στόχος κράτους και αφεντικών είναι αφενός να διατηρήσουν το τείχος σιωπής γύρω από τις πολιτικές δίκες και τους πολιτικούς κρατούμενους (που αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τους 40 στις ελληνικές φυλακές), κι αφετέρου να επανακαθορίσουν τον εσωτερικό εχθρό ο οποίος θα εντοπίζεται στις πράξεις κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου. Είτε αυτές αφορούν το μοίρασμα ενός κειμένου σαν αυτό που κρατάς, είτε μία αφισοκόλληση, είτε οποιαδήποτε άλλη έκφραση θεωρήσουν επικίνδυνη η απλά δυσάρεστη.

Η απροκάλυπτη απόπειρα ποινικοποίησης της αλληλεγγύης ξεθάφτηκε από το χρονοντούλαπο του ποινικού οπλοστασίου του κράτους με τη λογική του ποινικού ιδιωνύμου. Στα πλαίσια της θωράκισης του τρομο-κράτους έχουν ενεργοποιηθεί τα πιο άγρια μέσα πάταξης , π.χ. – υπέρογκες εγγυήσεις με σκοπό την οικονομική εξόντωση, ενοχοποίηση φιλικών/ συντροφικών σχέσεων, τρομοκράτηση εργοδοτών από τους μπάτσους προκειμένουνα οδηγήσουν αγωνιζόμενους ανθρώπους στην ανέχεια, και οι μετεμφυλιακού τύπου διώξεις δεν έχουν τέλος.

Ως “τρομοκρατική” οργάνωση ορίζεται πλέον και αυτή που συγκροτείται για να διαπράξει πλημμελήματαπου συναντώνται σε κάθε απεργία (π.χ. παρακώλυση συγκοινωνιών, διακεκριμένη φθορά κ.ά.). Έτσι, οι συλληφθέντεςκάθε πορείας, στους οποίους κατά κανόνα αποδίδονται τέτοια αδικήματα, μπορούν κάλλιστα να δικαστούν ως “τρομοκράτες”. Απλώς, τους επιφυλάσσεται μικρότερη ποινή σε σχέση με όσουςκατηγορούνται γιακακουργήματα, αλλά η λειτουργία ενός τέτοιου μηχανισμού δεν βασίζεται στις νομικές διαφορές αλλά στον εκφοβισμό και την προληπτική καταστολή, ξεκινώντας από την σκέψη.

Στεκόμαστε δίπλα σε όλα τα κοινωνικά κομμάτια που αντιστέκονται με οποιοδήποτε τρόπο στην επέλαση της βαρβαρότητας. Δε θα σταματήσουμε μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 20 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ

CUMULONIMBUS

Σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν κι αυτοί που δεν απογοητεύονται από τους ανθρώπους και επιμένουν να αγωνίζονται με τον όποιο τρόπο τους υπαγορεύει η ταξική/κοινωνική συνείδηση, για αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ελευθερία. Αυτοί οφείλουν να συλλογικοποιούν τη δράση τους, να οργανώνονται, να διαχέουν τις επαναστατικές ιδέες. Η παραίτηση και η απογοήτευση είναι συναισθήματα που οδηγούν στην ιδιώτευση, και η ιδιώτευση δεν ταιριάζει σε αγωνιστές. Και δεν είναι λίγοι όσοι έχουν μπει να πολεμήσουν σε αυτόν τον πόλεμο που μοιάζει εκ των προτέρων χαμένος. Αλλά δεν είναι.

Γιατί αυτοί που πιστεύουν στο καινούριο, δεν θεωρούν αυταπάτη την κατάρρευση του παλιού, τη θεωρούν μοναδική λογική λύση από τα αδιέξοδα του υπάρχοντος και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινούνται. Θεωρούν υποχρέωσή τους να επιτεθούν σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε επιβάλλεται από τα πάνω, εξουσιάζει, λειτουργεί στην ουσία του ενάντια στην ελευθερία. Το μέτωπο του κοινωνικού πολέμου είναι ανοιχτό, και αυτοί που καταδικάζουν την κοινωνία σε φτώχεια, εξαθλίωση, ύπνωση, υποταγή, έχει έρθει η ώρα να πάρουν την απάντηση που τους αρμόζει.

Δρούμε με βάση τη λογική και το ταξικό μας συμφέρον, και γι’ αυτό αφήνουμε πίσω τους ανθρωπιστικούς – ρεφορμιστικούς συναισθηματισμούς, καθώς βασικό χαρακτηριστικό του πολιτικού όντος είναι ότι λειτουργεί με βάση πρωτίστως τη λογική. Ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, ενάντια σε οποιονδήποτε συμβιβασμό και αλλοτρίωση επιβάλλει το υπάρχον, ενάντια στον οπορτουνισμό που δεν εξετάζει τους όρους και τηνmπολιτική συνέπεια λόγων και πράξεων προκειμένου να αποκομίσει τα όποια οφέλη.

Η έννοια της βίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το υποκείμενο που την ασκεί. Όσοι καταδικάζουν τη βία “από όπου κι αν προέρχεται”, αλλά δε θέλουν να δουν τη βία που ασκεί το ίδιο το σύστημα πάνω στο κοινωνικό σώμα και τα εξεγερμένα του κομμάτια, δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της αντιβίας. Είναι διαφορετική η βία του εργοδότη από του εργαζόμενου, του αφέντη από του σκλάβου, αυτού που καταστέλλει από αυτού που διεκδικεί τη ζωή του.

Ο δίκαιος κόσμος δεν έχει να κάνει με την αστική έννοια της καθεστωτικής δικαιοσύνης, αλλά με την έννοια του επαναστατικά δίκαιου και ηθικού. Ταξικά δίκαιο είναι να αντιμετωπίζει την κοινωνική αντιβία που του αξίζει, όποιος εκβιάζει τη ζωή και την περιορίζει, όποιος εξαναγκάζει σε μισθωτή σκλαβιά, όποιος καρπώνεται την εργατική υπεραξία και τον κοινωνικό πλούτο, όποιος ξεπουλάει εργατικούς αγώνες, όποιος

καταστέλλει, όποιος καταδικάζει μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων, όποιος προσβάλει, στοχοποιεί και αποχαυνώνει μέσα από τα διαπλεκόμενα μέσα μαζικής εξαπάτησης.

Εχθρευόμαστε την ιδιώτευση και τον ατομισμό, όσους εθελοτυφλούν για το ρόλο τους σε αυτό το σάπιο σύστημα, όσους έχουν απολέσει τη θέληση για ζωή και αρκούνται στο κυνήγι της επιβίωσης. Όσους δεν ποθούν την ελευθερία, αλλά την έχουν προ πολλού δώσει αντιπαροχή για το ελληνικό καπιταλιστικό όνειρο, το οποίο δεν διαφέρει πολύ από το αμερικάνικο και που επιτέλους κατέρρευσε.

Οι επιλογές μας, η προσωπική και πολιτική ευθύνη του καθενός είναι δεδομένη. Η συνείδησή μας είναι αυτή που μας καθορίζει και μας χαρακτηρίζει, και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Έτσι, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε έννοιες όπως δικαιοσύνη, εργασία, ηθική, δημοκρατία, αγώνας, επανάσταση, αναρχία, έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το “στρατόπεδο” ιδεών που έχουμε επιλέξει. Η συνέπεια στα μέσα που επιλέγει κανείς σύμφωνα με τη θεωρία και τον τρόπο ζωής που προσπαθεί να υπερασπιστεί και να προτάξει, ο καθημερινός πόλεμος για την κατάργηση των αντιφάσεών του και της απεμπόλησης κάθε κατάλοιπου που ενδεχομένως κουβαλάει, ορίζει την αξιοπρέπεια, τον αγώνα, το δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση.

Η πλευρά στην οποία εμείς στεκόμαστε είναι ενάντια σε οποιαδήποτε έκφανση της εξουσίας. Εντοπίζει την έννοια της συντροφικότητας να είναι άρρηκτα δεμένη με την αλληλεγγύη, όχι απλά ως λέξη ή αμυντική στάση απέναντι στην επίθεση της εξουσίας, αλλά ως επιθετική πρόταση για τη δημιουργία μιας άλλης πραγματικότητας, στην οποία δεν θα υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεζόμενοι.

Έχουμε διαλέξει τη μεριά των ανυπότακτων, των εξεγερμένων, των διεκδικητών της ελευθερίας.

Για τη δημιουργία μίας κοινωνίας που δε θα υπάρχει καμία εξουσία.

Για μία κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας.