Στις 11/5/2016 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο γαλλικό προξενείο Κέρκυρας, ως μια ελάχιστη κίνηση αλληλεγγύης στους ανθρώπους που αγωνίζονται τους τελευταίους μήνες στη Γαλλία. Γράψαμε στην πρόσοψη του κτιρίου το σύνθημα σε Ελλάδα-Γαλλία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και τα υπουργεία, ενώ πετάξαμε εκατοντάδες τρικάκια.
Continue reading Παρέμβαση στο γαλλικό προξενείο
Ξημερώματα 6/2, Lunatico (καφετέρια που στεγάζεται στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο): ομάδα τραμπούκων επιτίθεται ξεδιάντροπα σε φοιτητή λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού, εκτοξεύοντας απειλές για τη ζωή του. Το περιστατικό αυτό, παρότι πρωτοφανές για τα δεδομένα της Κέρκυρας, δεν είναι καθόλου πρωτοφανές σε άλλα μέρη της χώρας. Αντιθέτως έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα των αμέτρητων σεξιστικών επιθέσεων, εξευτελισμών, υποτιμητικών προσβολών και βλεμμάτων, χαρακτηριστικά της ολοένα επιταχυνόμενης συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.
Continue reading Για την πρόσφατη ομοφοβική επίθεση στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο
ΣΤΗΝ “ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ” ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ
Γιατί να συμμετέχουμε σε άλλη μία 24ωρη γενική απεργία; Από το πρώτο μνημόνιο έχουν γίνει περίπου σαράντα και τα προηγούμενα χρόνια κάποιες τουλάχιστον ήταν 48ωρες. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εμείς συμφωνούμε με τις 24ωρες απεργιακές τουφεκιές του κρατικοδίαιτου και κομματικά εξαρτημένου “συνδικαλισμού”. Θεωρούμε ότι ο αληθινός συνδικαλισμός μπορεί να είναι μόνο ταξικός και να οργανώνει γενικές απεργίες διαρκείας, που είναι και ο μόνος τρόπος για να είναι νικηφόροι οι εργατικοί αγώνες. Παρ’ όλα αυτά, κρίνουμε σημαντική τη συμμετοχή μας στην παρούσα συγκυρία. Καταρχάς διότι διαφαίνεται μία αναζωπυρωμένη κοινωνική δυναμική που έχει αρκετά χρόνια να εκδηλωθεί στη χώρα. Κατά δεύτερον επειδή επιλέγουμε να μην εγκαταλείψουμε τον αγώνα αυτό στα νύχια των ακροδεξιών που καιροφυλακτούν, των εργατοπατέρων και της κομματικής καθοδήγησης που διαχρονικά τον ξεπουλούν και τον κρατούν ελεγχόμενο και ακίνδυνο· αντιθέτως θέλουμε να καταδείξουμε τις προβληματικές πτυχές στην κατεύθυνση της υπέρβασής τους.
ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΜΕ, ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΑΜΕ
Έφτασε και πέρασε ο Δεκέμβρης, προπαγανδισμένος από διάφορους ως ο ιδανικός «μαύρος» μήνας. Κυκλοφόρησαν καλέσματα από φυλακισμένους κρατούμενους, οι διαφορές με τη “νέα αναρχία” παραμερίστηκαν (έως εξαφανίστηκαν) κάτω από ένα θολό, συναισθηματικό-συγκυριακό πλαίσιο συνύπαρξης, ενώ επανήλθαν οι λανθασμένες εντυπώσεις ενότητας που άφησε η φαινομενικά κοινή απεργία πείνας πλειάδας κρατουμένων την περασμένη άνοιξη. Και όλο αυτό προκειμένου οι «έξω» να πραγματώσουν ένα κάλεσμα για δράση και εξέγερση των «μέσα»× χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια διεργασία κατάκτησης κοινών θέσεων και στοχεύσεων, αλλά ούτε και οποιαδήποτε άλλη περαιτέρω συνεννόηση (τουλάχιστον όχι εμφανής ή που να έχει πέσει στην αντίληψή μας).
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ «ΝΟ ΕΧΡΟ»
& ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ Ι.Π.
1 Μαΐου 2015, Μιλάνο, Ιταλία: χιλιάδες διαδηλωτές από την Ιταλία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη βγαίνουν στους δρόμους, ανταποκρινόμενοι στο πανευρωπαϊκό κάλεσμα εναντίωσης στη διεθνούς εμβέλειας έκθεση προϊόντων-υπηρεσιών-καινοτομιών “EXPO” που εγκαινιάζεται αυτή τη μέρα στο Μιλάνο. Οι εγκαταστάσεις αυτής της έκθεσης ξεπερνούν τα 1000 στρέμματα, το κόστος κατασκευής της ανέρχεται πάνω από τα 2 δισεκατομμύρια ενώ, όπως συνήθως συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις «εξευγενισμού» αστικών τοπίων για τη φιλοξενία γιορτών του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και παραγωγής, πλήθος εργατικών κατοικιών και καταλήψεων στέγης εκκενώθηκε, μήνες απλήρωτης και εντατικής εργασίας επιστρατεύθηκαν, και φυσικά «έκτακτα» μέτρα ασφάλειας και αυστηρής αστυνομικής επιτήρησης κρίθηκε απαραίτητο να επιβληθούν. Οι διαδηλωτές ενώνονται μαζικά μέσα από το σύνθημα “NO EXPO” και, νοηματοδοτώντας με σύγχρονους όρους την πρωτομαγιάτικη διαδήλωση, συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής. Πραγματοποιούνται πολλές προσαγωγές, χωρίς όμως να εξελιχθούν σε συλλήψεις εξαιτίας έλλειψης ενοχοποιητικών στοιχείων.
Continue reading Για τη σύνδεση της κοινής κατασταλτικής επίθεσης
Το παρακάτω αποτελεί μέρος της εισήγησης στην εκδήλωση επ’ αφορμής της απεργίας:
Πολιτική συγκυρία, τοπικοί αγώνες, κινήματα αυτομείωσης
«Σε μια μέλλουσα επαναστατική περίοδο, οι πιο ύπουλοι και οι πιο επικίνδυνοι υπερασπιστές του καπιταλισμού δεν θα είναι άνθρωποι που θα φωνάζουν συνθήματα υπέρ του κεφαλαίου ή του κράτους, αλλά αυτοί που έχουν απόλυτη γνώση της πιθανότητας μιας ολικής ρήξης. Δεν πρόκειται να εγκωμιάζουν τις τηλεοπτικές διαφημίσεις ή την κοινωνική υποταγή, αλλά θα προτείνουν να αλλάξουμε τη ζωή… γι’ αυτό το σκοπό όμως, θα μας καλούν να χτίσουμε ένα πραγματικά δημοκρατικό κράτος πρώτα… Αν κατορθώσουν να πάρουν τα ηνία της κατάστασης και η δημιουργία μιας τέτοιας πολιτικής μορφής καταναλώσει την ενέργεια των ανθρώπων, αποχαιρετίστε τις ριζοσπαστικές ουτοπίες, και με τα μέσα να γίνονται σκοπός, η επανάσταση θα μετατραπεί για ακόμη μια φορά σε ιδεολογία. Εναντίον τους, και φυσικά εναντίον της ανοιχτά καπιταλιστικής αντίδρασης, ο μόνος δρόμος για τη νίκη των προλετάριων θα είναι ο πολλαπλασιασμός των συνεκτικών κομμουνιστικών πρωτοβουλιών, που εντελώς φυσικά θα κατηγορηθούν ως αντιδημοκρατικές ή ακόμα κι ως «φασιστικές».
Ζιλ Ντωβέ – Όταν οι εξεγέρσεις πεθαίνουν
Continue reading Για την πολιτική συγκυρία, για τους τοπικούς αγώνες
Συλλογικό κάλεσμα συλλογικοτήτων και συντρόφων/συντροφισσών για την απεργιακή πορεία.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ
Στις 12 Νοέμβρη, ημέρα γενικής απεργίας, επιχειρήσαμε να καταλάβουμε το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας, προκειμένου να κρατηθεί ανοιχτό την ημέρα της απεργίας για τα σωματεία, τους εργαζόμενους, τον κόσμο του αγώνα. Η επιλογή του συγκεκριμένου χώρου δεν είναι τυχαία, καθώς πρόκειται για ένα κτίριο με σαφή πολιτικό και ταξικό χαρακτήρα που δεν είναι τσιφλίκι των ξεπουλημένων εργατοπατέρων για να πραγματοποιούν την απεργιακή τους φιέστα. Στόχος μας είναι να αποτελέσει ένα ζωντανό κέντρο αγώνα, ένα σημείο συνεύρεσης ολόκληρου του κινηματικού κόσμου του νησιού, δίνοντας έναν άλλο «τόνο» στην ημέρα της γενικής απεργίας, πέρα από τον συνηθισμένο περίπατο που τελειώνει νωρίς το μεσημέρι. Η γενική απεργία είναι μέσο αγώνα ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, όχι η συμβολική διαμαρτυρία των 24άρων ωρών που προκηρύσσουν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 12 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Η πρώτη προκήρυξη γενικής απεργίας μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου και τις πρόσφατες εκλογές είναι γεγονός. Γεγονός ακόμη είναι ότι η προκήρυξη αυτή μοιάζει περισσότερο με κακοστημένη θεατρική παράσταση εντυπώσεων μικρής διάρκειας που έστησαν αργοπορημένα τα επιτελεία των εργατικών συνδικάτων, παρά με αποφασιστική εναντίωση στο μνημόνιο και τη νέα κυβέρνηση. Στον απόηχο, άλλωστε, της βίαιης αφύπνισης από το νανούρισμα της «ελπίδας» και της επακόλουθης προσγείωσης στις «ρεαλιστικές διεξόδους από την κρίση», όλες οι κοινωνικές αντιστάσεις πρέπει να έχουν ημερομηνία λήξης και συμβολικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό, εξάλλου, υπάρχει η συγκυβέρνηση της αριστερο-ακροδεξιάς: για να αφουγκράζεται τα αιτήματα των υποτελών, να τα αφομοιώνει με τα ιδιαίτερα οξυμένα σε πατριωτισμό και «ρεαλισμό» αισθητήριά της, και εν τέλει να τα προσαρμόζει σε θεσμικές, «ρεαλιστικές», πατριωτικές βάσεις. Τι κι αν αντιστράφηκε ουσιαστικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, τι κι αν οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» και το «σκίσιμο των μνημονίων» οδήγησαν τελικά στην υπογραφή ενός νέου και ακόμα χειρότερου, τι κι αν η δημόσια περιουσία συνεχίζει ασταμάτητα να ξεπουλιέται; Σημασία έχει ότι η πλήρης ομαλοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος βρίσκεται σε καλό δρόμο.
*αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Ελαία
Aνακοίνωση για την εισβολή στην Κατάληψη Ελαία
Τη νύχτα της 25/10 η Κατάληψη Ελαία δέχεται τραμπούκικη επίθεση αμέσως μετά το αντιφασιστικό διήμερο που πραγματοποιήθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Γαρίτσας στο οποίο η κατάληψη συμμετείχε ενεργά. Συγκεκριμένα θρασύδειλοι παραβίασαν την πόρτα και εισέβαλαν μέσα, ανακατεύοντας κουτιά και συρτάρια και παίρνοντας μαζί τους έναν υπολογιστή, ηχεία καθώς και μέρος των τροφίμων που είχαν μαζευτεί την προηγούμενη μέρα για τους πρόσφυγες.
Continue reading Συγκέντρωση – Μικροφωνική για την εισβολή στην κατάληψη Ελαία
Για τον αγώνα ενάντια στον ΧΥΤΑ Λευκίμμης,
και τις προοπτικές αναβίωσής του στο σήμερα
Το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων στο νησί της Κέρκυρας είναι πολύ παλιό και απασχολεί την τοπική κοινωνία τουλάχιστον τα τελευταία 50 χρόνια. Εξίσου διαχρονική και αποδεδειγμένη είναι και η ανικανότητα του κράτους να το επιλύσει, τόσο σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης όσο και κεντρικής εξουσίας. Από τη δεκαετία του 60 που ξεκίνησε να λειτουργεί η χωματερή στο Τεμπλόνι, η κρατική πολιτική στο θέμα της διάθεσης στερεών αποβλήτων περιορίστηκε σε μια μετονομασία της εν λόγω χωματερής σε ΧΥΤΑ και σε μία συνεχή συσσώρευση των δεκάδων χιλιάδων τόνων απορριμμάτων στο ίδιο μέρος, με την αδιάκοπη διάνοιξη νέων κυττάρων ταφής. Πίσω από τη δυσνόητη τεχνοκρατική ορολογία που χρησιμοποιούν οι κρατικοί φορείς, κρύβεται μια πολύ απλή στη σύλληψή της ιδέα, που είναι και η ουσία της ακολουθούμενης πολιτικής: το κράτος απλώς ανοίγει λάκκους στη γη και θάβει εκεί τα σκουπίδια του καπιταλιστικού πολιτισμού.
Continue reading Εκδήλωση για τον αγώνα ενάντια στον ΧΥΤΑ Λευκίμμης
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
Εκλογές και πάλι, γιορτές και πανηγύρια για τη δημοκρατία. Για την ακρίβεια εμποροπανήγυρη. Στις εκλογές θα βρείτε σε τιμή ευκαιρίας όλες τις αγαπημένες αξίες του καπιταλισμού: ανάθεση, παραίτηση, υποχώρηση και υποταγή. Όλα εκείνα τα απαραίτητα “καύσιμα”, δηλαδή, που χρειάζεται η πολιτικοοικονομική εξουσία για να φτάσει στον προορισμό της πλήρους ομαλοποίησης του χρηματοοικονομικού συστήματος. Ενός συστήματος που αναδιαρθρώνεται, μεταλλάσσεται και επιτίθεται αγριότερα από ποτέ σε ένα κοινωνικό σώμα που δείχνει αδύναμο και σαστισμένο. Άλλοι μουδιασμένοι από τη βίαιη συντριβή της ελπίδας-που-δεν-ήρθε-ποτέ από την αυτοαποκαλούμενη αριστερά της σοσιαλδημοκρατικής ακροδεξιάς των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έως εκείνους που αντάλλασσαν για χρόνια την καταναλωτική δυνατότητα και την κάποια οικονομική ευμάρεια, με την ελευθερία, τα δικαιώματα και όσα πραγματικά δικαιούνταν. Όλοι δείχνουν ανήμποροι να αντιδράσουν.
Continue reading Μην ελπίζεις σε κανένα – Kείμενο ενάντια στις εκλογές
ΟΧΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΧΙ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΥΡΩΤΣΟΛΙΑΔΕΣ
Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας απάντησε “όχι” σε ένα πολύ συγκεκριμένο ερώτημα που του τέθηκε με διλημματική μορφή. Παράλληλα, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας επέλεξε να απέχει από αυτό που θεώρησε ως στημένο και ανούσιο εκβιασμό. Όπως αναπόφευκτα συμβαίνει στα δημοψηφίσματα, το ερώτημα το θέτει πάντα η εξουσία και φυσικά πάντα με τον τρόπο που βολεύει την ίδια. Έτσι λοιπόν και σε αυτό το δημοψήφισμα, το ερώτημα που τέθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήταν διατυπωμένο με τρόπο ώστε να είναι “ακίνδυνο” για αυτήν και να μην την εξαναγκάσει σε δραστικές ενέργειες εκεί που βρίσκεται η ουσία: στη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη, στην ευρωπαϊκή ένωση και, το βασικότερο όλων, στο θέμα του κρατικού χρέους. Άλλωστε, η ίδια η κυβέρνηση δεν το έκρυψε ποτέ: το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ήταν απλώς άλλο ένα διαπραγματευτικό χαρτί στο συνεχές παζάρι με τους δανειστές.
ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
Για να ζήσει ένας άνθρωπος πρέπει να φάει, να πιεί, να φοράει ρούχα, να έχει στέγη, να έχει ρεύμα, να έχει νερό. Μία απλή παραδοχή στην οποία μάλλον θα συμφωνήσουν όλοι με όλους. Σε αυτό που σίγουρα δεν θα συμφωνήσουν όλοι όμως, είναι στον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά τα αγαθά πρέπει να παρέχονται στον καθένα. Η ικανοποίηση των παραπάνω αναγκών, που αποκαλούνται βασικές ανθρώπινες ανάγκες, είναι άκρως απαραίτητη για την αξιοπρεπή επιβίωση κάθε ανθρώπου. Υπό την έννοια αυτή, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή στο σήμερα ούτε η ύπαρξη ανθρώπων που δεν μπορούν να τις καλύψουν για οποιονδήποτε λόγο, ούτε και η ιεράρχησή τους, ώστε να καλυφθούν οι πιο “βασικές” από τις βασικές αυτές ανάγκες. Ακόμη και ο χειρότερος νεοφιλελεύθερος μισάνθρωπος θα δυσκολευόταν να υποστηρίξει κάτι τέτοιο δημόσια.
Το να έχει κάθε άνθρωπος ένα σπίτι για να μένει είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων. Οι άνθρωποι ανά τους αιώνες, συλλογικά ή ατομικά, έχτιζαν τα σπίτια τους και έμεναν σε αυτά. Με την έλευση της αγροτικής επανάστασης και με τη μόνιμη εγκατάσταση των πρώτων νομάδων σε σταθερά εδάφη με σκοπό την καλλιέργειά τους, εμφανίστηκε ο θεσμός της ιδιοκτησίας και αυτός, εφαρμοζόμενος στην ανάγκη της στέγης, οδήγησε στο θεσμό της ιδιοκατοίκησης. Η ιδιοκατοίκηση, που σημαίνει να σου ανήκει το κατάλυμα στο οποίο ζεις, κυριάρχησε για χιλιάδες χρόνια και αποτελεί έναν από τους παλαιότερους προκαπιταλιστικούς θεσμούς. Και παρόλο που περιλαμβάνει την έννοια της ιδιοκτησίας, ήταν σπάνιο να υπάρχουν άστεγοι, καθώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η βασική αυτή ανθρώπινη ανάγκη καλυπτόταν έστω και με υποτυπώδη τρόπο.