επιχείρηση Πανδώρα, επιχείρηση Piñata και νόμος Φίμωτρο

    16 Δεκεμβρίου 2014, ξημερώματα. Στο πλαίσιο συντονισμένης κατασταλτικής επιχείρησης με το όνομα Πανδώρα, η αστυνομία εισβάλλει σε 11 σπίτια αναρχικών σε Βαρκελώνη και Μαδρίτη, στα αναρχικά στέκια Ateneu Anarquista de Poble Sec και Ateneu Llibertari de Palomar, καθώς επίσης και στο κατηλειμμένο για πάνω από 25 χρόνια κοινωνικό κέντρο Kasa de la Montanya που αποτελεί σημείο αναφοράς για το ελευθεριακό κίνημα της Ισπανίας. Πρόκειται για άκρως θεαματική επιχείρηση με εκατοντάδες πάνοπλους μπάτσους όλων των ειδών, ακόμα και ελικόπτερα της αστυνομίας που έχουν διαρκώς στραμμένους τους προβολείς τους στην κατάληψη –εικόνα που από νωρίς τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν παραλείπουν να μεταδώσουν.

    Ύστερα από πολύωρες έρευνες προφυλακίζονται 7 σύντροφοι και συντρόφισσες, ενώ 4 αφήνονται ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Στο μεταξύ, η αστυνομία έχει κατασχέσει σχεδόν ό,τι υπήρχε μέσα στα στέκια και την κατάληψη, που μεταξύ άλλων είναι κινητά, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, σκληροί δίσκοι, σημειωματάρια, έντυπο υλικό, βιβλία, εργαλεία για οικοδομικές εργασίες, ακόμα και χρήματα. Άμεσα αυθόρμητες πορείες αλληλεγγύης πραγματοποιούνται σε πόλεις της Ισπανίας, πολλές από τις οποίες εξελίσσονται σε συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Αργά την ίδια ημέρα ανακοινώνεται στους 7 συντρόφους ότι αντιμετωπίζουν την κατηγορία της «τρομοκρατίας» ενώ αφίσες, φυλλάδια και βιβλία με αναρχικό περιεχόμενο φιγουράρουν στην τηλεόραση ως «αποδεικτικά στοιχεία ενοχής». Όλοι οι συλληφθέντες αρνούνται την οποιαδήποτε συμμετοχή τους σε τρομοκρατική οργάνωση.

Continue reading Για τις κατασταλτικές επιχειρήσεις στην Ισπανία →

   Η διείσδυση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στο κοινωνικό πεδίο και στην καθημερινή ζωή είναι γνωστή σε όλους. Ενδεικτικά, περίπου 2 στους 7 ανθρώπους αυτού του πλανήτη διατηρούν λογαριασμό τουλάχιστον σε έναν από τους πολλούς τέτοιους διαδικτυακούς ιστοχώρους. Η φαινομενική κατάργηση της ατομικής μοναξιάς μέσα από τη συναναστροφή με άλλους χρήστες που υποτίθεται μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα, στην πραγματικότητα καταργεί την ουσία των ανθρώπινων σχέσεων, αλλοιώνοντάς τες με τον εγωισμό, τον ανταγωνισμό, την επιφανειακότητα και τη ματαιοδοξία. Η επινόησή τους, άλλωστε, έρχεται να ικανοποιήσει δύο από τις πιο εγωιστικές ανθρώπινες ανάγκες, τις οποίες το ισχύον οικονομικοκοινωνικό σύστημα συστηματικά εκμεταλλεύεται και προωθεί: αυτές της αυτοπροβολής και της αυτοεπιβεβαίωσης.

Χίλιοι friends, κανένας φίλος…

Continue reading Χίλιοι friends, κανένας φίλος →

Κατεβάστε από εδώ τη μπροσούρα του Ξυπόλητου Τάγματος για το στρατοδικείο του Μ. Τόλη.

Διαβάστε εδώ τη δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης του Θ. Χατζηαγγέλου.

Διαβάστε εδώ κείμενο του Κ. Σώλου με αφορμή τα στρατοδικεία του στις 28 Απρίλη και 21 Μάη 2015.

Διαβάστε εδώ για την εισβολή στο σπίτι του ολικού αρνητή στράτευσης Θ. Νεδελκόπουλο.

 Δευτέρα 27/4/2015: Ο Τούρκος αγωνιστής Bilgehan Karpat αγνοείται ήδη για 3 ολόκληρες ημέρες. Έχει προηγηθεί η μεταφορά του από τις φυλακές Ναυπλίου στο Μεταγωγών στην Αθήνα. Αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της εξαφάνισής του εντοπίζεται στις φυλακές Κέρκυρας, όταν και του επιτράπηκε για ελάχιστο χρόνο να επικοινωνήσει με άλλο συναγωνιστή του μεταφέροντας λίγες πληροφορίες για την κατάσταση του.

 Όλες αυτές τις ημέρες βρίσκεται στην απομόνωση στο κολαστήριο της Κέρκυρας, καθώς αρνείται να υποστεί τον βάναυσο σωματικό έλεγχο στα πιο απόκρυφα σημεία που κάνουν οι ανθρωποφύλακες, εξευτελίζοντας συστηματικά τους κρατουμένους. Του απαγορεύουν την επικοινωνία με τον έξω κόσμο, ενώ επιπλέον τον απειλούν πως “θα παραμείνει στην απομόνωση για πάντα” αν δεν δεχτεί τον εξευτελισμό. Υπόψη πως η απομόνωση που κρατείται δεν διαθέτει καν τουαλέτα, ενώ ο Bilgehan δεν γνωρίζει ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά με αποτέλεσμα να υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας.

 O Bilgehan Karpat είχε συλληφθεί μαζί με άλλους 3 Τούρκους πέρσι σε έφοδο της αντιτρομοκρατικής σε διαμέρισμα στου Γκύζη. Κατηγορήθηκε για σύσταση και ένταξη στην «τρομοκρατική οργάνωση» DHKP-C* και οδηγήθηκε στις φυλακές Ναυπλίου. Έκτοτε τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι συγκατηγορούμενοι του, οι οποίοι κρατούνται σε 4 διαφορετικές φυλακές, υποβάλλουν συνεχείς αιτήσεις για τη μεταγωγή τους στην ίδια φυλακή, προκειμένου να έχουν δυνατότητα επαφής με τους δικηγόρους τους ώστε να προετοιμάσουν την υπεράσπισή τους για την επικείμενη δίκη. Όλες οι αιτήσεις έχουν απορριφθεί.
Continue reading Αλληλεγγύη στον αγωνιστή Bilgehan Karpat →

Continue reading Ανακοίνωση της ανοιχτής συνέλευσης αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας & κάλεσμα σε πορεία →

Το αναρχικό στέκι (Αγίου Δημητρίου 10 – πάνω από πλατεία Γεωργάκη) είναι ένας αυτοοργανωμένος κοινωνικός χώρος τον οποίο συντηρεί και διαχειρίζεται η αναρχική ομάδα cumulonimbus. Δημιουργήθηκε με σκοπό να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για πολιτική δράση και κοινωνική παρέμβαση στην πόλη της Κέρκυρας, γύρω από ζητήματα και καταστάσεις που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας· ζητήματα και καταστάσεις όπως ο φασισμός, ο ταξικός πόλεμος, οι διακρίσεις με βάση το φύλο ή τη φυλή, οι εθνικές αυταπάτες, η θρησκεία, η εκπαίδευση, η μισθωτή εργασία, ο εγκλεισμός, η λεηλασία της φύσης, οι κοινωνικές αντιστάσεις, η εξέγερση, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους φυλακισμένους αγωνιστές.

Το αναρχικό στέκι λειτουργεί με οριζόντιες ισότιμες σχέσεις ενάντια σε ιεραρχικές δομές, “ειδικούς” και αυθεντίες. Ακόμη λειτουργεί αντιεμπορευματικά, δηλαδή οι διάφορες εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές, μαθήματα αυτομόρφωσης και καφενεία λειτουργούν στη βάση της ελεύθερης συνεισφοράς, της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας, μακριά από λογικές κατανάλωσης και υποχρεωτικών αντιτίμων.

Το αναρχικό στέκι φιλοδοξεί να αποτελέσει τόπο άμεσης ανθρώπινης συναναστροφής και αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, τόπο έμπρακτης αμφισβήτησης των κυρίαρχων προσταγών και προτύπων, τόπο ελεύθερης δημιουργίας και έκφρασης. Ένα διαρκές πείραμα αλληλεγγύης και σύγκρουσης με κάθε μορφή εξουσίας, εκμετάλλευσης και επιβολής. Ένας τόπος αγώνα για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.

29 Δεκεμβρίου 2014: Ο Σαμαράς ανακοινώνει πρόωρες εκλογές στις 25 Ιανουαρίου. Η αδυναμία της βουλής να εκλέξει πρόεδρο της δημοκρατίας για πολλοστή φορά μέσα σε λίγες ημέρες, δεν είναι το μόνο που έχει προηγηθεί. Έχουν προηγηθεί τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τα πολυνομοσχέδια. Έχουν προηγηθεί οι δανειακές συμβάσεις, το κούρεμα των αποθεματικών ασφαλιστικών ταμείων και άλλων δημόσιων οργανισμών με την αντίστοιχη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Έχει προηγηθεί η εφαρμογή μέτρων χωρίς να εγκρίνονται καν από το κοινοβούλιο, χωρίς να εμφανίζονται καν στο πολιτικό προσκήνιο ως διακύβευμα (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου). Έχει προηγηθεί η όξυνση της κατασταλτικής και ιδεολογικής επίθεσης του κράτους και των μηχανισμών του.

Έχει προηγηθεί η επιβολή ενός «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» στο όνομα της “διάσωσης της πατρίδας από την οικονομική κατάρρευση” και συνακόλουθα η μόνιμη εγκατάστασή του στη ζωή μας. Η κοινωνική βάση των «από κάτω» διευρύνεται, οι ανισότητες αυξάνονται γεωμετρικά, ενώ περισσότερος πλούτος συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναλαμβάνουν ξεδιάντροπα το ρόλο των εκπρόσωπων τύπου της κυριαρχίας, διαχέοντας στο κοινωνικό σώμα άλλοτε ενοχές, άλλοτε ψευτοδιλήμματα, άλλοτε ψευτοελπίδες και άλλοτε φόβο. Η περίφημη διάκριση των εξουσιών γίνεται ολοένα και πιο δυσδιάκριτη, με τη δικαστική και τη νομοθετική εξουσία να ευθυγραμμίζονται με τις προσταγές της ακροδεξιάς κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που η αστυνομία ανάγεται στον κύριο ρυθμιστή όλων των κρατικών υποθέσεων. Πιο δυνατά από ποτέ η βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου κραυγάζει.

Continue reading Για το εκλογικό πανηγύρι… →

Δήλωση έναρξης απεργίας πείνας του αναρχικού Ν. Ρωμανού:

Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής. Oπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.

Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.

Continue reading Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας →

Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΕΤΕΙΟ

             Τρίτη, 17 Σεπτέμβη 2013. Ο αντιφασίστας τραγουδιστής της χιπ-χοπ σκηνής Παύλος Φύσσας δολοφονείται από τον μαχαιροβγάλτη της χρυσής αυγής Γιώργο Ρουπακιά, με την παρουσία και την ανοχή των μπάτσων. Εν μέσω πανελλαδικών αντιφασιστικών διαδηλώσεων και συγκρούσεων, το κράτος αρπάζει την ευκαιρία για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς στο ακροδεξιό στρατόπεδο. Προβαίνει σε συλλήψεις εντυπωσιασμού ενάντια σε στελέχη της χρυσής αυγής, επιχειρώντας να προλάβει την κλιμάκωση των εξελίξεων, να επαναφέρει την κοινωνική ομαλότητα, αλλά και να πλασάρει ένα αντιφασιστικό προσωπείο.

        Ένα χρόνο μετά, αρκετά στελέχη της χρυσής αυγής βρίσκονται προφυλακισμένα. Τα μίντια, σε μια προσπάθεια να ξεπλυθούν από την απροκάλυπτη και θεαματική ώθηση που έδιναν στη χρυσή αυγή μέχρι εκείνη τη στιγμή υποκρινόμενα πως δεν ήξεραν την πραγματική, νεοναζιστική φύση της, φρόντισαν να μας δείξουν πολλά πλάνα με προσαγωγές, σβάστικες και ναζιστικούς χαιρετισμούς. Η εικόνα για άλλη μια φορά κυριάρχησε πάνω στην ουσία, με αποτέλεσμα όλα όσα αποδεικνύουν το πραγματικά εγκληματικό πρόσωπο των νεοναζί (όπλα, μπραβιλίκια, νταβατζιλίκια, άμεση σύνδεση με οργανωμένες μαφίες, πογκρόμ και σωρεία δολοφονικών επιθέσεων) να κρυφτούν. Παράλληλα, οι διώξεις παρουσιάστηκαν σκόπιμα και ως φρονηματικές, ώστε τα αρχηγικά στελέχη της οργάνωσης να αθωωθούν ευκολότερα όταν η έρθει κατάλληλη στιγμή. Η εξοικείωση με τις φρονηματικού τύπου διώξεις, όμως, μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί: πλέον θα μπορούν με ακόμα μεγαλύτερη άνεση να ασκηθούν στον πραγματικό εσωτερικό εχθρό κράτους και κεφαλαίου: τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές, τον κόσμο του αγώνα. Άλλωστε, η προσπάθεια να μας πείσουν ότι ο κακός ναζισμός βρίσκεται στη φυλακή και ότι το “αντιφασιστικό κράτος προστάτεψε τη δημοκρατία” είναι αναπόσπαστο κομμάτι της προώθησης της θεωρίας των δύο άκρων και δεν πείθει κανέναν.

                  Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Ο φασισμός έχει πολλά πρόσωπα, και όχι απαραίτητα με σβάστικα. Αυτοί που τον συντηρούν και τον θρέφουν καθημερινά βρίσκονται εκτός φυλακής, κατέχουν την εξουσία και έχουν την ίδια ατζέντα με τα φυλακισμένα στελέχη των νεοναζί. Η χρυσή αυγή υποστήριξε τον βιομήχανο Μάνεση κατά την απεργία των εργατών της Χαλυβουργίας Ελλάδος. Ζήτησε από το βήμα της βουλής την εισβολή της αστυνομίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ενάντια στους εργολαβικούς υπαλλήλους που απεργούσαν διεκδικώντας τα δεδουλευμένα έξι μηνών. Μία εβδομάδα πριν τη δολοφονία Φύσσα χτύπησε μεταλλεργάτες του ΠΑΜΕ στο Πέραμα. Σταθερά, άλλωστε, θεωρεί το συνδικαλισμό και τις απεργίες βλαβερές για την “ελληνική επιχειρηματικότητα”. Ακόμα, όμως, και όταν δεν πρόκειται για απεργία τα συμφέροντα των επιχειρηματιών είναι πάντοτε προτεραιότητα: η χρυσή αυγή επισκέπτεται τους εργαζόμενους στα χρυσορυχεία της Χαλκιδικής ώστε λαϊκίστικα και καλυμμένα να στηρίξει τα συμφέροντα του Μπόμπολα. Την ίδια στιγμή το κράτος επιστρατεύει ακόμα και τα στρατιωτικού τύπου σώματα ασφαλείας για να προστατέψει τα συμφέροντα των επενδυτών και διώκει με τον αντιτρομοκρατικό νόμο ολόκληρα χωριά. Από την άλλη το κράτος έχει ξυλοκοπήσει, συλλάβει ή επιστρατεύσει κάθε απεργό των τελευταίων χρόνων, καθιστώντας στην πράξη την απεργία παράνομη.

                  Τα φασιστικά τάγματα εφόδου μαχαιρώνουν και δέρνουν μετανάστες στους δρόμους και στις πλατείες, το κράτος τους κυνηγά με επιχειρήσεις τύπου “Ξένιος Δίας”, τους ξυλοκοπεί σε αστυνομικά τμήματα, τους στοιβάζει και τους βασανίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η χρυσή αυγή απαιτεί την άμεση απέλαση όλων των μεταναστών, το κράτος κάνει κόλαση τη ζωή τους με κάθε τρόπο, υψώνει φράχτες στα σύνορα, ενώ η αστική δικαιοσύνη αθωώνει δολοφόνους τσιφλικάδες και ένοπλους μπράβους που πυροβολούν τους σύγχρονους δούλους στα χωράφια της Ηλείας. Η χρυσή αυγή δολοφονεί μετανάστες εργάτες όπως ο Σαχζάτ Λουκμάν, το κράτος τους πνίγει στο αιγαίο, τους διαμελίζει με νάρκες στον Έβρο. Η χρυσή αυγή χαρακτηρίζει τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους “άντρα τρομοκρατίας” και πολλές φορές τους έχει επιτεθεί, το κράτος τις εκκενώνει και συλλαμβάνει όσους βρίσκονται σε αυτές. Η χρυσή αυγή επιτίθεται σε αντιφασίστες αριστερούς, κομμουνιστές, αναρχικούς, το κράτος τους συλλαμβάνει και τους βασανίζει μέσα στην αστυνομική διεύθυνση, όπως στην περίπτωση της αντιφασιστικής μοτοπορείας στις 30/9/2012.

         Η “αντισυστημική” χρυσή αυγή υπερψήφισε το ξεπούλημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και της Αγροτικής Τράπεζας (μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες υποθήκες αγροτικής γης) στον μεγαλοτραπεζίτη Σάλλα, εμποδίζοντας παράλληλα τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την εξευτελιστική τιμή πώλησης. Την ίδια στιγμή το κράτος συστήνει το ΤΑΙΠΕΔ που σήμερα ξεπουλά χιλιάδες στρέμματα δημόσιας γης και περιουσίας. Ενώ η κρατική πολιτική κατευθύνεται στη δημιουργία “ειδικών οικονομικών ζωνών” με μεροκάματα και μισθούς πείνας και ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, η χρυσή αυγή ανοίγει γραφεία ευρέσεως εργασίας “μόνο για έλληνες” με μισθό ανταγωνιστικότερο από αυτόν ενός μετανάστη χωρίς χαρτιά, και πάντα με την υποχρέωση ο εργαζόμενος να μην συνδικαλίζεται και να είναι υπάκουος στο αφεντικό του.

           Τόσο οι νεοναζί, όσο και οι δημοκράτες φασίστες έχουν κοινή γραμμή σε πάρα πολλά ζητήματα: ο Μιχαλολιάκος ευχήθηκε στην ορκωμοσία της κυβέρνησης “να επιτύχει τουλάχιστον εις ότι αφορά το οικονομικό ζήτημα”, δήλωσε αντιμνημονιακός “μόνο και μόνο για τρεις λέξεις: εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας”, αγνοώντας τα θέματα της ανεργίας, της φτώχειας, των αυτοκτονιών. Δήλωσε ότι οι μόνες κόκκινες γραμμές στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές πρέπει να είναι οι δαπάνες για τη δημόσια τάξη και για την άμυνα (ούτε μισθοί, ούτε συντάξεις). Καταψήφισε την πρόταση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ. Ζήτησε φοροαπαλλαγές για εφοπλιστές όπως ο Βαρδινογιάννης, ο Λάτσης, ο Αλαφούζος, ο Κυριακού, επειδή ο κλάδος της ναυτιλίας “έχει προσφέρει πολλά στην ελληνική οικονομία και σήμερα στενάζει”.

             Σήμερα, τα μίντια έχουν επανέλθει στην τακτική του ξεπλύματος του φασισμού. Οι δύο χρυσαυγίτες έμποροι αναβολικών που δολοφονηθήκαν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών στη Μάνη παρουσιάστηκαν σαν αγνά παιδιά που αγαπούσαν τη γυμναστική και την αρχαία ελλάδα. Πολλά δελτία ειδήσεων έκρυψαν ή έκαναν μοντάζ τις φωτογραφίες με τις σβάστικες – τατουάζ που είχαν οι δολοφόνοι και τα θύματα. Ταυτόχρονα, καθημερινά προβάλλεται η αντίθεση ανάμεσα στους “εγκληματίες” φυλακισμένους ηγέτες της χρυσής αυγής και στα στελέχη του κόμματος που είναι ελεύθερα και επομένως “αθώα” από το στίγμα του ναζισμού. Η επαναφορά της τακτικής αυτής, που είχε σταματήσει μετά τη δολοφονία Φύσσα, μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: το κράτος ετοιμάζει και πάλι την εφεδρεία της “καλής” χρυσής αυγής, που θα μπορέσει ενδεχομένως κάποια στιγμή να συνεργαστεί με άλλα κόμματα και να σχηματίσει κυβέρνηση.

            Όπως στο μεσοπόλεμο, όταν ο φασισμός χρησιμοποιήθηκε για να αποτρέψει την άνοδο των κομμουνιστικών κινημάτων και να εμποδίσει την ανατροπή του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, έτσι και σήμερα ο φασισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του καπιταλισμού και ταυτόχρονα το μακρύ του χέρι. Πίσω από τις μάσκες, το πραγματικό πρόσωπο της χρυσής αυγής είναι αυτό που πάντα είχε ο φασισμός ιστορικά. Και αυτό δεν είναι άλλο από το να τσακίσει εργατικούς αγώνες και κεκτημένα, να διαιρέσει την εργατική τάξη και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα με τεχνητούς και ανούσιους διαχωρισμούς και, εν τέλει, να υπερασπίσει τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου. Ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, οι επιδιώξεις αυτές ταυτίζονται με την επίσημη κρατική πολιτική περισσότερο από ποτέ. Οι φιλικές συζητήσεις και συνεννοήσεις Μπαλτάκου και Κασιδιάρη έρχονται απλώς να επιβεβαιώσουν τις δομικές σχέσεις του φιλελεύθερου αστικού κράτους με τον “παραδοσιακό” φασισμό. Ακόμη, αξιοσημείωτη είναι η ανοχή της αστικής δικαιοσύνης στα εγκλήματα των νεοναζί. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι έπρεπε να δολοφονηθεί ο Π. Φύσσας για να πάει ο ίδιος ο Δένδιας (υπουργός Προ.Πο. τότε) 33 (!) φακέλους με εγκληματικές πράξεις στη δικαιοσύνη. Μέχρι τότε βρίσκονταν στο συρτάρι του.

                   Η δαιμονοποίηση και στοχοποίηση κάθε είδους αγωνιζόμενων ανθρώπων (αναρχικών, κομμουνιστών, αριστερών, μεταναστών, εργαζομένων, ανέργων) πάντα βόλευε και εξακολουθεί να βολεύει τα αφεντικά του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Και για το λόγο αυτό, το κράτος ποτέ δεν πρόκειται να χτυπήσει πραγματικά το φασισμό. Όσο και αν το κράτος προσποιείται ότι είναι αντιφασιστικό, ο φασισμός είναι σάρκα από τη σάρκα του καπιταλισμού. Αστική δημοκρατία και φασισμός είναι δύο πλευρές του ίδιου ολοκληρωτικού νομίσματος που εναλλάσσονται και συνεργάζονται ανάλογα με τις περιστάσεις, πάντα με τη συνευθύνη αυτών που ανέχονται ή αδιαφορούν για τους φασίστες και φυσικά όσων ανοιχτά τους στηρίζουν. Γιατί ό,τι έχει συμβεί, ό,τι συμβαίνει, και ό,τι θα συμβεί είναι στην απόλυτη ευθύνη και αυτών που δεν δρουν ενάντια στο φασισμό. Όλο το αίμα που έχει χυθεί είναι στα χέρια όλων αυτών που “κοιτάνε τη δουλειά τους”, που “ψηφίζουν από οργή/διαμαρτυρία” τους νεοναζί δολοφόνους. Η άγνοια έχει πάψει προ πολλού να είναι δικαιολογία και η σιωπή είναι συνενοχή.

                      Ο αντιφασισμός λοιπόν, σε ευθεία ρήξη και με τέτοιες συμπεριφορές, δεν μπορεί να είναι κρατικός ή θεσμικός. Δεν συλλαμβάνεται από την αστυνομία, δεν φυλακίζεται με καταδίκες στις δικαστικές αίθουσες. Ο φασισμός χτυπιέται στους δρόμους, στις πλατείες, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Το φασισμό δεν πρόκειται να τον πολεμήσουν οι μπάτσοι, οι δικαστές, οι δημοσιογράφοι και οι υπουργοί. Οι μόνοι που μπορούν να τον νικήσουν είμαστε εμείς οι από κάτω, όσοι αγαπάμε την ελευθερία, όσοι δεν καταπίνουμε το δηλητήριο του εθνικισμού, όσοι δεν κάνουμε διακρίσεις λόγω της καταγωγής, του χρώματος ή του σεξουαλικού προσανατολισμού των ανθρώπων, όσοι δεν θέλουμε να δούμε τις γειτονιές μας να γεμίζουν με μίσος και να μετατρέπονται σε σφαγεία. Ο πόλεμος ενάντια στο φασισμό είναι υποχρέωση οποιουδήποτε θέλει να διατηρεί την ανθρώπινη υπόσταση. Δεν χρειαζόμαστε καμία επέτειο δολοφονίας για να δράσουμε. Παντού και πάντα είναι ο κατάλληλος τόπος και χρόνος.

Την Τρίτη, 8/5/, πραγματοποιήθηκε μικροφωνική παρέμβαση στο κέντρο της πόλης, ενάντια στις σχεδιαζόμενες φυλακές υψίστης ασφαλείας και τις ειδικές συνθήκες κράτησης. Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο σε εκατοντάδες αντίτυπα.

Κλούβες, κλουβιά και κλούβια ιδανικά… 

                Ελλάδα, 2014: Το καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης έχει αρχίσει τη διαδικασία αναμόρφωσης θεσμών και κοινωνικών δομών, με βάση το μόνο που έχει πλέον να προσφέρει: καταστολή και φόβο. Τόσο το νομικό όσο και το κατασταλτικό οπλοστάσιο του καθεστώτος αυστηροποιούνται. Στόχος είναι η πειθάρχηση και αδρανοποίηση του κοινωνικού συνόλου και η εξαφάνιση του πιο μαχητικού του τμήματος, των ανθρώπων που αγωνίζονται ενάντια στις κρατικές επιλογές. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το καινούργιο νομοσχέδιο για την αναδιοργάνωση του σωφρονιστικού συστήματος. Ένα νομοσχέδιο που, ουσιαστικά, επαναπροσδιορίζει με τους πιο καταπιεστικούς όρους τη συνθήκη του εγκλεισμού.

                Πρακτικά, σύμφωνα με το νέο νόμο προβλέπεται η ταξινόμηση των κρατουμένων σε κατηγορίες φυλακών τύπου Α, Β και Γ. Συγκεκριμένα οι φυλακές τύπου Α θα προορίζονται για “ελαφριά εγκληματικότητα”, λειτουργώντας ως φόβητρο για τους μικροοφειλέτες και παράλληλα παρέχοντας τη δυνατότητα στους μεγαλοεπιχειρηματίες να μείνουν μακριά από τον υπόλοιπο ποινικό κόσμο των φυλακών. Οι φυλακές τύπου Β θα προορίζονται για τους παραδοσιακούς κρατούμενους του ποινικού κώδικα, ενώ οι φυλακές και τα κελιά τύπου Γ θα δημιουργηθούν για τους κρατούμενους που το κράτος ορίζει ως “υψηλής επικινδυνότητας”.

                Οι φυλακές τύπου Γ θα είναι μια αναπαράσταση στην πράξη του κολαστηρίου του Γκουαντάναμο. Εκεί θέση θα έχουν κυρίως όσοι έχουν κατηγορηθεί με τον αντιτρομοκρατικό νόμο, δηλαδή όσοι αγωνιστές αποτελούν κίνδυνο για την αστική δημοκρατία. Οι έγκλειστοι σε αυτά τα λευκά κελιά θα στερούνται κάθε δικαίωμα αναστολής ποινής ή χορήγησης άδειας, θα παραμένουν σε ειδικά κελιά απομόνωσης 23 ώρες το 24ωρο, τα επισκεπτήρια που θα δέχονται θα περιορίζονται ή και θα απαγορεύονται εντελώς, όπως επίσης και οποιαδήποτε άλλη μορφή επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Ακόμη, ο έλεγχος και η επιτήρηση σε αυτές τις φυλακές θα αναλαμβάνονται από ειδικό σώμα της αστυνομίας με απόρρητες (μη δημοσιευμένες) αρμοδιότητες και εξουσίες. Επίσης, με ρητή διάταξη του νόμου οι φυλακές αυτές προορίζονται και για όσους κρατούμενους των φυλακών τύπου Α και Β συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, ενώ επιπλέον ορίζεται ότι η παροχή πληροφοριών που θα οδηγήσουν στην εξάρθρωση “εγκληματικών οργανώσεων” θα επιβραβεύεται με επανεξέταση ποινών με ευνοϊκούς όρους, φτάνοντας μέχρι και την αποφυλάκιση.

                Οι ειδικές συνθήκες κράτησης στις φυλακές τύπου Γ δεν διαμορφώνουν απλώς αυστηρότερους όρους εγκλεισμού, αλλά στοχεύουν στη σωματική απομόνωση, στην ψυχική αποξένωση και στην πολιτική εξόντωση των πολιτικών εχθρών του καθεστώτος. Δημιουργείται μία ζώνη εγκλεισμού μη προσβάσιμη από τον έξω κόσμο, με κρατούμενους ανύπαρκτους για την υπόλοιπη κοινωνία. Κανείς δεν θα γνωρίζει τι συμβαίνει στις φυλακές τύπου Γ, τα βασανιστήρια θα αποκρύπτονται και θα παραμένουν για πάντα στην αφάνεια. Οι ανθρωποφύλακες θα έχουν τελείως λυμένα τα χέρια να εκφράσουν ελεύθερα το σαδισμό τους. Οι φυλακές τύπου Γ επενδύουν στο φόβο. Σκοπός τους είναι να λειτουργήσουν ως φόβητρο για όσα κομμάτια της κοινωνίας συνεχίζουν να αμφισβητούν έμπρακτα το υπάρχον καθεστώς καταπίεσης, σκοπός τους είναι να δράσουν ανασταλτικά στην οποιαδήποτε προοπτική ατομικής και συλλογικής αντίστασης στο εσωτερικό των φυλακών κάθε τύπου. Σκοπός τους είναι να δοκιμάσουν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, εφαρμόζοντας πιλοτικά νέες τεχνικές ελέγχου και εκπειθάρχησης που θα αποτελέσουν εικόνα από το επερχόμενο μέλλον της. Μια εικόνα γεμάτη φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταστολή και συνεχή επιτήρηση.

                 Στη ζοφερή αυτή εικόνα έρχονται να προστεθούν και οι σημερινές τρισάθλιες συνθήκες στα νοσοκομεία και αναρρωτήρια των φυλακών, όπως αποκαλύφθηκαν μέσα από τις πρόσφατες διαρροές φωτογραφιών του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού: Άνθρωποι στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, άλλοι ξαπλωμένοι στο πάτωμα πάνω σε χαρτόνια, οροί που στηρίζονται πάνω σε σφουγγαρίστρες, ασθενείς με φυματίωση και ψώρα δίπλα σε ασθενείς με AIDS.

             Την ίδια στιγμή οι κρατούμενοι σχεδόν σε όλες τις φυλακές της Ελλάδας διεξάγουν κινητοποιήσεις (απεργία πείνας, μαζική αποχή συσσιτίου, άρνηση επιστροφής στα κελιά κ.α.), ενώ παράλληλα ο αγώνας τους ξεπερνά τα τείχη με την απαίτηση το συσσίτιό τους να δοθεί σε άστεγους, δείχνοντας έμπρακτα ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων δεν εγκλωβίζεται σε κελιά. Ενάντια στις φυλακές τύπου Γ, στις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης που επικρατούν στις ασφυκτικά γεμάτες ελληνικές φυλακές, στις άθλιες συνθήκες υγιεινής, τον υποσιτισμό, την έλλειψη θέρμανσης και ζεστού νερού, την ανεπαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την τραγική κατάσταση των νοσοκομείων των φυλακών, το παράλογα υψηλό κόστος των ειδών πρώτης ανάγκης. Ενάντια σε αυτό το σαδιστικό καθεστώς ομηρίας.

            Ο αγώνας των φυλακισμένων μας αφορά όλους. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια μας αφορά όλους. Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής.

ΔΕΝΔΙΑΣ – ΠΑΤΤΑΚΟΣ, ΜΙΑ ΑΦΙΣΟΚΟΛΛΗΣΗ ΔΡΟΜΟΣ

  Τετάρτη, 19/3. Ενώ πραγματοποιείται αφισοκόλληση στο κέντρο της πόλης, στήνεται μια εντυπωσιακή αστυνομική επιχείρηση που έχει ως αποτέλεσμα τη σύλληψη εννέα αναρχικών. Οι συλληφθέντες οδηγούνται στην ασφάλεια όπου και παραμένουν για 3 ώρες, αρχικά χωρίς να τους γνωστοποιηθεί αν πρόκειται για προσαγωγή ή σύλληψη. Τους ζητείται να δώσουν αποτυπώματα, κάτι το οποίο αρνούνται, και στη συνέχεια ανακοινώνεται πως εις βάρος τους σχηματίζεται δικογραφία πταισματικού χαρακτήρα για παράνομη αφισοκόλληση. Αλληλέγγυος κόσμος αντιδρά άμεσα και πηγαίνει στην ασφάλεια, παραμένοντας εκεί καθ’ όλη τη διάρκεια της κράτησης φωνάζοντας συνθήματα.

  Πέμπτη, 20/3. Ύστερα από δημόσιο κάλεσμα πραγματοποιείται μαζική αφισοκόλληση που, λόγω της μεγάλης συμμετοχής κόσμου, μετατρέπεται αυθόρμητα σε πορεία. Άτομα από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους κολλούν σε όλη την πόλη αφίσες και αυτοκόλλητα ποικίλου περιεχομένου, μεταξύ των οποίων και την αφίσα εξαιτίας της οποίας έγιναν οι συλλήψεις, κάνοντας ξεκάθαρο πως η καταστολή δεν πρόκειται να γίνει ανεκτή και πως η αντιπληροφόρηση αποτελεί κεκτημένο του ανταγωνιστικού κινήματος που δεν πρόκειται καταστείλουν. Η γνωστή θρασυδειλία των μπάτσων επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι ενώ αναγκάστηκαν να είναι διακριτικοί καθ’ όλη τη διάρκεια της αφισοκόλλησης-πορείας, περίμεναν το τέλος της για να προσάγουν 15 άτομα, κάνοντας προκλητική επίδειξη δύναμης για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα.

  Μετά και από τα γεγονότα της Πέμπτης πραγματοποιείται εκ νέου συλλογικό κάλεσμα για αντικατασταλτική πορεία. Έτσι την Παρασκευή 21/3, 100 περίπου άτομα, και αφού έχει προηγηθεί μικροφωνική συγκέντρωση και μοίρασμα κειμένου, βγαίνουν στους κεντρικούς δρόμους της αστυνομοκρατούμενης πόλης. Η πορεία φτάνει μέχρι το πολιτικό γραφείο του Δένδια και παραμένει εκεί για αρκετή ώρα φωνάζοντας συνθήματα, απέναντι φυσικά από δεκάδες μπάτσους όλων των ειδών που το φύλασσαν, όπως επίσης τη νομαρχία και τα γραφεία των νεοναζί που, ούτως ή άλλως, πάντα προστατεύονται για να λειτουργήσουν.

  Για ποιό λόγο όμως έγινε όλη αυτή η θεαματική κινητοποίηση της εξουσίας; Tι ήταν αυτό που τους ενόχλησε;

  Το γεγονός ότι η αφίσα που κολλήθηκε “επικηρύσσει” τον υπουργό καταστολής Ν. Δένδια, έναν από τους στυλοβάτες της κυβέρνησης και του κράτους μόνιμης έκτακτης ανάγκης, υπήρξε αρκετό για να ξεσηκώσει ολόκληρη την μπατσοσυμμορία της Κέρκυρας, με τους ασφαλίτες σε ρόλο ορντινάντσας να κατεβάζουν αργά τη νύχτα όσες αφίσες είχαν κολληθεί νωρίτερα –προφανώς μετά το “σπουδαστικό” της ασφάλειας έφτιαξαν και “ομάδες καθαρισμού”. Το κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης ενισχύει το οπλοστάσιό του καθημερινά και αυτό είναι έκδηλο τόσο σε πανελλαδικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο. Το μετεμφυλιακού τύπου καθεστώς επιβάλλοντας το δόγμα της μηδενικής ανοχής φτάνει στο σημείο να καταστέλλει ακόμα και τις αφισοκολλήσεις· εξοργιστικά παραδείγματα αυτής της πρακτικής αποτελούν οι συλλήψεις ενός αντιφασίστα στην Ξάνθη την ίδια ημέρα και 12 συντρόφων στη Βικτώρια το Γενάρη του 2014.

   Επιπλέον, επειδή ο Δένδιας είναι ο πλέον αναγνωρίσιμος λακές κράτους και κεφαλαίου, κατά τη θητεία του ως υπουργός “απολαμβάνουμε” σε τοπικό επίπεδο ένα ιδιότυπο καθεστώς καταστολής, η ένταση της οποίας είναι δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με τα “αδικήματα” που διαπράττονται. Η εισβολή πριν ένα χρόνο σε σπίτι αγωνιστή, η κατάσχεση του υπολογιστή του, και εν τέλει η σύλληψή του επειδή τραβούσε φωτογραφίες σε πορεία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όπως επίσης και οι συλλήψεις κατ’ εντολή της ομοϊδεάτισσας του Δένδια, Σαλή Παπασαλή, 28 φοιτητών τον Γενάρη του 2013 οι οποίοι ζητούσαν να έρθουν σε επαφή με τις πρυτανικές αρχές. Ως τελικό απολογισμό τον τελευταίο χρόνο μετράμε 48 συλλήψεις και 24 παραπομπές σε δίκη για κινηματικές υποθέσεις (με κάποιους να έχουν διπλά και τριπλά δικαστήρια)· αριθμός εξωπραγματικός για μια επαρχιακή πόλη όπως η Κέρκυρα.

  Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί ενόχλησε τον Δένδια και τα τσιράκια του μία αφίσα που κολλήθηκε σε όλη την πόλη και διαφέρει από τις συνήθεις που γεμίζουν την πόλη με τη φάτσα του διαφημίζοντάς τον προεκλογικά και παρουσιάζοντάς τον ως σωτήρα.

  Μια αφίσα που τον παρουσιάζει ακριβώς όπως είναι: ο νεοφιλελεύθερος φασίστας υπουργός μίας ακροδεξιάς κυβέρνησης που διακρίνεται για την προσφορά του ώστε να δημιουργούνται στρατόπεδα συγκέντρωσης – αποθήκες ψυχών όσων καταφέρνουν να γλιτώσουν από τις νάρκες, τις επαναπροωθήσεις και τις σφαίρες των σωμάτων ασφαλείας. Ώστε να εισβάλλουν μπάτσοι σε σπίτια αγωνιστών, να εκκενώνονται καταλήψεις, να εντείνεται η επίθεση στον σπουδαιότερο εχθρό, τον εσωτερικό, το ανταγωνιστικό κίνημα σε κάθε του μορφή. Ώστε οι σχεδιαζόμενες φυλακές υψίστης ασφαλείας να καταργούν τα κερδισμένα με αίμα δικαιώματα των κρατουμένων και να επαναφέρουν την αστική δικαιοσύνη σε πρότυπα αντίστοιχα της ιερής εξέτασης. Ώστε κάθε μορφή δημόσιας προνοιακής παροχής και εργασιακού κεκτημένου να καταστρέφεται μαζί με το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινωνικού σώματος που οδηγείται στην εξαθλίωση, το οποίο οι πραιτοριανοί του Δένδια είναι επιφορτισμένοι να τσακίσουν και κυριολεκτικά. Ώστε το δόγμα “νόμος και τάξη” να κυριαρχήσει στη ζωή μας και κάθε φωνή αντίστασης να φιμώνεται.

   Για όλους τους λόγους του κόσμου λοιπόν, δηλώνουμε απερίφραστα ότι θα συνεχίσουμε να εχθρευόμαστε το υπάρχον, να συμμετέχουμε σε κινηματικές διαδικασίες, να εναντιωνόμαστε σε κάθε μορφή εξουσίας, θα συνεχίσουμε να είμαστε με όποιο τρόπο μπορούμε ο εσωτερικός εχθρός που αποσκοπεί στην καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου.

Μην υπολογίζετε σε εμάς

Μας είπανε: «Πρέπει να εξακολουθήσουμε τον πόλεμο έως το τέλος, για να είναι αύριο η ειρήνη μας διαρκής». Ε, καλά, δεχόμαστε τα λόγια τους για δικά μας. Θα εξακολουθήσουμε τον κοινωνικό πόλεμο έως το τέλος, για να ‘ναι διαρκής η τελική ειρήνη, η συγχώνευση των τάξεων, η αληθινή ειρήνη ανάμεσα στον κόσμο.»

Ερρίκος Μπάρμπυς-Εναρκτήριος λόγος στο Διεθνές Συνέδριο των Παλαιών Πολεμιστών και Θυμάτων Στρατού Γενεύη 3 Απριλίου και 1 και 2 Μαΐου 1920*

   Ήρθαν στα σπίτια μας και μάς αναζητούσαν. Μάς φέρανε και χαρτί επίσημο, με διαταγές μέσα. Με σφραγίδες, σήματα του στρατού, κωδικές ονομασίες, γεμάτο υπογραφές καραβανάδων. Μας ανακοίνωσαν πως έχουμε χρέος απέναντι στην πατρίδα, το έθνος, τη φυλή. Καθήκον να υπερασπιστούμε τα ιερά και τα όσιαετούτου του τόπου. Χωρίς πολλές χρονοτριβές, να ντυθούμε στο χακί, να γίνουμε επιτέλους άντρες, να γίνουμε επιτέλους στρατιώτες .

   Στην αρχαία πόλη-κράτος ο πόλεμος δεν ήταν δουλειά των σκλάβων। Ουδείς διανοείτο να ναθέσει την προστασία και την εξάπλωση των συμφερόντων της πόλης-κράτους στους σκλάβους. Ήταν κοινός τόπος πως οι σκλάβοι δεν είχαν κανένα λόγο να πολεμάνε για τα συμφέροντα των δυναστών τους.Απεναντίας, είχαν όλους τους λόγους του κόσμου να ξεσηκωθούν ενάντια τους. Σοφά λοιπόν, τότε, κανείς δεν εμπιστευότανε το δόρυ στα χέρια τους. Όμως εσείς τα φέρατε όλα αυτά τούμπα. Μας έχετε μεταδώσει την υποχρέωση να πολεμάμε για λογαριασμό σας. Να σκοτωνόμαστε αναμεταξύ μας, οι σύγχρονοι σκλάβοι όπου γης, και εσείς να απολαμβάνετε τους καρπούς του αίματός μας.Θαυμάσια αντιστροφή. Σας αξίζουν συγχαρητήρια. Αλλά θα πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλα αυτά.

   Εμείς, που υπογράφουμε αυτή τη δήλωση, έχουμε από καιρό αντιληφθεί τη θέση μας σεαυτόν τον κόσμο, τον οποίο εσείς επιμένετε να αποκαλείτε πολιτισμένο και εμείς επιμένουμε να αγωνιζόμαστε για να τον ανατρέψουμε. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η ευνομία και η ευταξία που προστατεύει ο μηχανισμός που ονομάζεται στρατός, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διασφάλιση της άριστης λειτουργίας ενός πλέγματος σχέσεων εξουσίας και κυριαρχίας, το οποίο παράγει εκμετάλλευση, καταπίεση, θάνατο, πόνο για εμάς τους «από κάτω» και πλούτη, προνόμια, απολαύσεις για όλους τους «από πάνω». Ξέρουμε επίσης αρκούντως καλά, πως για τη νομή του πλούτου που εμείς παράγουμε, ανταγωνίζεστε μεταξύ σας, όπως οι ύαινες πάνω από ένα κουφάρι. Και πως για να πετάξετε έξω από το παιχνίδι της νομής τους ανταγωνιστές σας, φτάνετε σε σημείο να αλληλοσπαράζεστε, διατάσσοντας ο ένας απέναντι στον άλλο τους στρατούς σας. Το εξοργιστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι έχετε την απαίτηση να σκοτωθούμε, όντας ο στρατός σας, για να εξασφαλίσετε την απεριόριστη νομή στον πλούτο που εμείς παράξαμε. Σε κάθε περίπτωση, απαιτείτε τη ζωή μας για τα πλούτη σας, ξεγελώντας μας με πολύχρωμες καταναλωτικές χάντρες.

   Εσείς, τα αφεντικά αυτού του κόσμου, μαζί με τους κοινωνικούς σας συμμάχους,έχετε περιουσίες και ιδιοκτησίες να υπερασπιστείτε, συμφέροντα και σφαίρες επιρροής να επεκτείνετε, επιχειρηματικές ευκαιρίες να αρπάξετε, πλουτοπαραγωγικές πηγές να κατακτήσετε, εθνική, περιφερειακή ή υπερεθνική κυριαρχία να διατηρήσετε, business και τράπεζες να επεκτείνετε, ανθρώπινη εργασία να εκμεταλλευτείτε, ανθρώπινη ζωή να θερίσετε। Εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι αυτού του κόσμου, τι από όλα αυτά έχουμε να κάνουμε; Τι από όλα αυτά μας ενώνει στο στρατόπεδο σας; Ποια συμφέροντα θα μας βάλουν δίπλα δίπλα για να τα υπερασπιστούμε; Τι από όλα αυτά θα μας φέρει πιο κοντάστην απόλυτη ισότητα,την ελευθερία και την παύση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο;

   Τι περιμένατε δηλαδή; Να πιστέψουμε πως είμαστε σύμμαχοι, επειδή έτυχε να γεννηθούμε στο ίδιο κομμάτι γης με εσάς; Να πιστέψουμε πως είναι εχθρικό, κάθε τι έξω από το χωράφι που διαφεντεύετε; Να ξεράσουμε μίσος για ό,τι μας πλασάρατε ως ξένο; Να σας προστατέψουμε από τους εχθρούς σας, στα πεδία του ενδοκαπιταλιστικού σας ανταγωνισμού; Περιμένατε να σας περνάμε για «δικούς μας», «συνέλληνες με κοινή μοίρα», «συμπολεμιστές που θα υπερασπίσουμε το ανάδελφο έθνος μας», επειδή με το ζόρι μας βαφτίσατε στη θρησκεία σας, μας ευνουχίσατε στα σχολεία σας, μας αποκοιμίσατε στις τηλεοράσεις σας, μας πετσοκόψατε στις πυρηνικές ελληνορθόδοξες οικογένειές σας, μας καλουπώσατε στους έμφυλους ή/ και φυλετικούς σας διαχωρισμούς, μας εμψυχώσατε εθνικά στις παρελάσεις σας, μας μπουκώσατε με τη δήθεν ανωτερότητα του πολιτισμού σας, μας αποκοιμίσατε στις κάλπες σας; Αν περιμένατε να γίνουμε σαντα μούτρα σας, να αιματοκυλούμε κάθε γωνιά της γης για τα συμφέροντα σας, να ξέρετε ότι αποτύχατε.Αποτύχατε, γιατί αποκτήσαμε κοινωνικό αισθητήριο και ταξικό κριτήριο. Δεν έχουμε τίποτα κοινό με τουςγδάρτες των ζωών και των ονείρων μας, εντός και εκτός συνόρων.Τίποτα κοινό με εσάς.

   Αντιθέτως, έχουμε κοινά με τους εκμεταλλευόμενους αυτού του κόσμου, αυτούς που προσπαθείτε να μας μάθετε να μισούμε, επειδή έχουν διαφορετική καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία κτλ. Απέναντι στο εθνικιστικό δηλητήριο προτάσσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγυή, τους κοινούς αγώνες όλων των εκμεταλλευόμενων ενάντια στους κυρίαρχους αυτού του κόσμου. Το σαμποτάρισμα της ντόπιας μιλιταριστικήςμηχανής, αποτελεί τη δική μας συνεισφορά σε αυτό το διεθνιστικό αγώνα.

   Αρνούμαστε να επανδρώσουμε τη δολοφονική σας μηχανή, που φροντίζει για τη διατήρηση τωνσυμφερόντων σας εντός και εκτός του χωραφιού που λέγεται ελληνικό κράτος. Αρνούμαστε να γίνουμε κρέας για οβίδες. Αρνούμαστε να γίνουμε αριθμοί για τις γεωστρατηγικές μοιρασιές κατά την υπογραφή των συνθηκών «ειρήνης» ή «πολέμου». Αρνούμαστε να επανδρώσουμε έναν από τους θεμελιώδεις μηχανισμούς του κράτους για την αναπαραγωγήκαι εδραίωση των υφιστάμενων σχέσεων κυριαρχίας και εκμετάλλευσης. Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε τη βαρβαρότητα και την περαιτέρω αποκτήνωση αυτού του κόσμου, είτε με την διογκούμενη στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής σε καιρούς «ειρήνης», είτε με τη συμμετοχή μαςσε εκστρατείες, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες, βιασμούς, καταστροφές, δολοφονίες σε καιρούς «πολέμου». Αρνούμαστε να συνεισφέρουμε σε ένα ζοφερό μέλλον, για τα ταξικά μας αδέλφια, που έτυχε να γεννηθούνε έξω από το χωράφι που διαφεντεύουν οι ντόπιοι ταξικοί μας εχθροί. Αρνούμαστε να φυλάξουμε σύνορα και πατρίδες, που το μόνο που κάνουν είναι να χωρίζουν τους ανθρώπους.

   Ενώνουμε τη φωνή μας με τους χιλιάδες συντρόφους αρνητές στράτευσης, εντός και εκτός Ελλάδας, που έδωσαν και δίνουν τη μάχη ενάντια στη βαρβαρότητα του μιλιταρισμού, ακόμα και σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από αυτές που αντιμετωπίζουμε εμείς σήμερα.

   Μην υπολογίζετε σε εμάς λοιπόν.

   Ή καλύτερα, αν υπάρχει κάτι για το οποίο θα έπρεπε να μας υπολογίζετε είναι μόνο αυτό: Υπολογίστε μας για κοινωνικούς-ταξικούς σας εχθρούς.

 Αλέξης Κοσμάς / Βαγγέλης Ζήκος / Μιχάλης Τόλης / Χρύσανθος Σταθάς
Θεσσαλονίκη – Γιάννινα / Σεπτέμβρης 2011

* «Πόλεμος κατά του Πολέμου», Διεθνής Βιβλιοθήκη 1975, Αθήνα

            Δελτία ειδήσεων των οκτώ: “12 μετανάστες, μεταξύ των οποίων 9 παιδιά, πνίγηκαν κατά τη ρυμούλκηση του σκάφους τους από το λιμενικό· ο υπουργός ναυτιλίας αρνείται οποιαδήποτε ευθύνη”… “Επεισόδια από ταραξίες στην αντιφασιστική συγκέντρωση, αστυνομική επέμβαση με περιορισμένη χρήση χημικών στο μετρό, ειρηνική η πορεία της Χρυσής Αυγής”… “Έρευνα της αντιτρομοκρατικής σε σπίτι γνωστού αντιεξουσιαστή με παρουσία εισαγγελέα, ο υπουργός προστασίας του πολίτη δηλώνει ότι η δημοκρατία θα νικήσει.”

ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑ

            Αυτό είναι το μόνο που το ελληνικό κράτος έχει να προσφέρει απλόχερα στους σαστισμένους υπηκόους του. Ο αποχαυνωμένος τηλεθεατής δεν έχει ανάγκη από ιδιαίτερες εξηγήσεις. Το καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης αποτελεί αυθεντία στην εξήγηση των πράξεων του· πρακτικές αυτονόητα αυταρχικές, που ακολουθούν μόνο ολοκληρωτικά καθεστώτα, αφενός παρουσιάζονται ως ορθές και αναγκαίες και αφετέρου φέρονται να διατηρούν πάντοτε απαραβίαστη τη “νομιμότητα”. Μια νομιμότητα που, ούτως ή άλλως, και ορίζεται και επιβάλλεται από το ίδιο το καθεστώς. Σύμφωνα με τη λογική αυτή οι λιμενικοί προστατεύουν με αυτοθυσία τα σύνορα της πατρίδας, επομένως είναι αδύνατο να έπνιξαν αθώους μετανάστες. Οι ΜΑΤατζήδες διαφυλάσσουν την τήρηση της τάξης, επομένως αποκλείεται να χτύπησαν διαδηλωτές. Η αντιτρομοκρατική μάχεται τους εχθρούς της δημοκρατίας, επομένως οι αλλεπάλληλες χολυγουντιανές εισβολές σε σπίτια υπόπτων είναι απαραίτητες. Εξάλλου, γίνονται και παρουσία εισαγγελέα, οπότε τηρούνται όλες οι θεσμικές εγγυήσεις. Στα σπίτια άλλωστε βρέθηκαν έντυπα αναρχικού περιεχομένου, επομένως όλο και κάποιος λόγος θα υπήρχε για τις έρευνες αυτές…

            Και πράγματι λόγοι υπάρχουν, ανεξάρτητα αν το κράτος σχεδιάζει την κατασταλτική του στρατηγική με μεγάλη μαεστρία, προβάλλοντας επικοινωνιακά ό,τι το βολεύει, όπως το βολεύει. Αρχικά οι εισβολές χρησιμοποιούνται ως πρόφαση για την εύρεση του δραπέτη Χ. Ξηρού. Έπειτα οι επικεφαλής του υπουργείου προστασίας του πολίτη αποκαλύπτουν πως “βάζουν σε πίεση το φιλικό και πολιτικά συγγενικό περιβάλλον του”. Καθώς οι μέρες περνούν και η απόδραση αποσύρεται από την επικαιρότητα, επιστρατεύεται η σαθρή και πάγια τακτική των κάθε είδους “ανώνυμων καταγγελιών”. Και κάπως έτσι η αστυνομία εισβάλλει σε περισσότερα από 50 σπίτια αγωνιστών, κατά κύριο λόγο του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου, σπάζοντας πόρτες, αναποδογυρίζοντας και καταστρέφοντας προσωπικά αντικείμενα, τραμπουκίζοντας συγγενείς και γείτονες, προσάγοντας στη ΓΑΔΑ για ώρες όποιον διαμαρτύρεται. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα δεν διστάζει να αλλάξει κλειδαριές καλώντας τους ενοίκους να παραλάβουν τα νέα τους κλειδιά από την αστυνομία.

            Εξάλλου σημασία γι’ αυτούς δεν έχουν οι προφάσεις, σημασία έχει να συνεχίζονται οι εισβολές, οι στοχοποιήσεις αγωνιστών, ο επιχειρούμενος διασυρμός τους στη γειτονιά, ο εκφοβισμός και η εγκληματοποίηση ολόκληρων πολιτικών χώρων και ιδεών. Σημασία γι’ αυτούς δεν έχουν τα όποια ευρήματα των ερευνών, που μετά βίας δικαιολογούν διώξεις πλημμεληματικού χαρακτήρα, σημασία έχει να βγει η πολυπόθητη ανακοίνωση ότι πραγματοποιήθηκαν “συλλήψεις για οπλοκατοχή”, παρέα φυσικά με τη ρητή αναφορά σε αντιεξουσιαστικό έντυπο υλικό. Γι’ αυτούς σημασία δεν έχει αν κάθε όριο γελοιότητας έχει ξεπεραστεί ύστερα από την πεντηκοστή ψεύτικη ανώνυμη καταγγελία, σημασία έχει το κράτος να διευρύνει τη σφαίρα κυριαρχίας του από το δημόσιο χώρο μέσα στα σπίτια όσων το αμφισβητούν και δεν υπακούουν στα κελεύσματά του.

            Το καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης έχει ανάγκη την κατασκευή μόνιμων εχθρών ώστε να δικαιολογεί τη συνθήκη της μόνιμης εξαίρεσης, και για το λόγο αυτό διευρύνει το περιεχόμενο της έννοιας της εγκληματικότητας. Πλέον όλοι χωρούν σε αυτή, αρκεί να παρεκκλίνουν από το πρότυπο του φιλήσυχου και νομοταγούς πολίτη ή να μπορούν να λειτουργήσουν ως φόβητρο για αυτόν. Οι οροθετικές αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, οι άστεγοι αμαυρώνουν την εικόνα της πόλης, οι τοξικομανείς είναι κίνδυνος για τα παιδιά μας, οι δε μετανάστες είναι όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα. Τον πραγματικό όμως εσωτερικό εχθρό αποτελούν τα κοινωνικά κομμάτια που επιλέγουν συνειδητά να αμφισβητήσουν τις κρατικές επιταγές. Αυτός που δεν ακυρώνει εισιτήριο ευθύνεται για την κατάρρευση των συγκοινωνιών, αυτός που δεν πληρώνει λογαριασμούς ευθύνεται για τη συρρίκνωση των δημοσίων εσόδων, αυτός που διαδηλώνει ευθύνεται για την παρακώλυση της ομαλής οικονομικής λειτουργίας του κέντρου της πόλης.

            Η προσπάθεια του κράτους να πείσει ότι οι δικοί του αντίπαλοι είναι αυτόματα και αντίπαλοι ολόκληρης της κοινωνίας είναι εμφανής. Η στρατηγική της έντασης κατά του εσωτερικού εχθρού κορυφώνεται. Για το λόγο αυτό το κρατος επιλέγει συγκεκριμένα μαχητικά κομμάτια της κοινωνίας για την πιλοτική εφαρμογή αναβαθμισμένων κατασταλτικών μεθόδων, και ταυτόχρονα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντική χρήση των μεθόδων αυτών σε όποιον βαφτιστεί κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, όπως πολύ καλά απέδειξαν οι εισβολές της αντιτρομοκρατικής στα σπίτια των αγωνιστών ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής.

            Το καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης δεν διεκδικεί απλώς τη θέση του αποκλειστικού εγγυητή της ασφάλειας των υποτελών του, διεκδικεί τη θέση του αποκλειστικού διαμορφωτή της μίας και μοναδικής αποδεκτής αλήθειας. Ανατροφοδοτώντας με φτηνούς επικοινωνιακούς εντυπωσιασμούς τη σαθρή θεωρία των δύο άκρων με “συμμετρικές” επιθετικές κινήσεις, υιοθετεί ασυγκάλυπτα και εφαρμόζει στην πράξη μία εντελώς ακροδεξιά πολιτική ατζέντα, προωθώντας την υποταγή στον αναδιαρθρωμένο θεσμικό ολοκληρωτισμό. Το νέο μοντέλο διακυβέρνησης είναι αποφασισμένο να σπείρει ρατσισμό και εθνικισμό και να θερίσει φασισμό, αντλώντας τη συναίνεση μιας κοινωνίας που αρχίζει να συνηθίζει και να ανέχεται ναζιστικά πογκρόμ, ποινικοποίηση της ελεύθερης σκέψης, διαρκή αστυνομικό έλεγχο, προληπτικές συλλήψεις, δολοφονίες παιδιών από ένστολα καθίκια που “εκτελούν εντολές”. Μιας κοινωνίας που έχει συνηθίσει να ζει στο φόβο.

            Όσο ο ανταγωνισμός και η ιδιώτευση βασιλεύουν στο κοινωνικό σώμα, τόσο θα συνεχίζονται οι εισβολές σε σπίτια ανθρώπων που αντιστέκονται στον ολοκληρωτισμό. Όσο η αλληλεγγύη δεν γίνεται έμπρακτη σχέση και συνειδητή θέση μάχης ανάμεσα στους καταπιεσμένους, τόσο θα ορθώνονται φράχτες, θα χτίζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα κατασκευάζονται φυλακές υψίστης ασφαλείας. Όσο ο φόβος δεν δίνει τη θέση του στην οργή, τόσο πιο ασφυκτικός θα συνεχίσει να γίνεται αυτός ο κόσμος. Όσο δεν προσανατολίζουμε τις επιθυμίες και τις πράξεις μας προς μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας, τόσο το κράτος και τα αφεντικα θα συνεχίζουν να δηλώνουν πως “η δημοκρατία θα νικήσει”.